رم جت هایپرسونیک از سال 2025 وارد صنعت هوانوردی خواهد شد
پیشرانه‌های رم‌جت یکی از شاخص‌ترین فناوری‌های بشری به شمار می‌روند که با تکیه‌بر دریافت‌هایش از قوانین طبیعت خلق شده‌اند. شرکت «ونوس آیرو اسپیس» یکی از تولیدکنندگان این نوع پیشرانه به شمار می‌رود که اخیر از محصول تازه‌ای به نام «VDR2» (مخفف عبارت ونوس دتونیشن رم‌جت 2000 پوندی) رونمایی کرده است. مجموعه یادشده با ساخت این موتور تلاش کرده تا مشکل پایداری موتورهای رم‌جت را برطرف کند تا استفاده از آن در انواع هواپیماها ممکن باشد.
هم‌اکنون بیشتر سیستم‌های هایپرسونیک در هوانوردهای قدرتمندی استفاده می‌شود که ابتدا به سرعت و ارتفاع بالا دست پیدا می‌کنند و سپس با تکیه‌بر نیروی کشش جاذبه و کاهش ارتفاع خود به سرعت ماخ 5 می‌رسند. مشخصا استفاده از این تکنیک در یک هواپیمای نظامی، نظارتی و جاسوسی ممکن است و نمی‌تواند در حوزه حمل‌ونقل باشد. پس راه‌حل چیست؟ چگونه می‌توان هم از سرعت بالای رم‌جت‌ها استفاده کرد و هم سفری ایمن را برای مسافران مسافت‌های طولانی چون لندن-کانبرا یا توکیو-سان‌فرانسیسکو فراهم کرد؟
پیشرانه VDR2 که اخیرا در نمایشگاه آرکانزاس رونمایی شد، یک روش برای حل این مسئله به شمار می‌رود که در نمای برشی جانبی، چیزی بیشتر از یک لوله توخالی نیست؛ اما این فیزیک رم‌جت‌ها به شمار می‌رود که بدون تجهیز به قطعات متحرک، ورودی هوا را با سرعت هواپیما و فیزیک مجرای جت فشرده می‌کنند. از جمله ویژگی‌های مثبت این سیستم‌های نوآورانه می‌توان به تحمل حرارتی بالاتر و سادگی بیشتر آن‌ها در مقایسه با توربین‌های جت اشاره کرد. از آنجا که تولید این قطعات همیشه با هزینه‌های بسیار گراف همراه است و دمای داخلی آن‌ها در سرعت‌های بالایی چون ماخ 5 برابر 2,130 درجه سانتی‌گراد می‌شود، این دو عامل مزیتی بسیار مهم و حیاتی به شمار می‌روند.
اما آنچه تا اینجا به آن اشاره کردیم، ساختار یک رم‌جت متداول بود و هنوز هم جا برای پیشرفت وجود دارد. ویژگی متمایز VDR2 در مقایسه با سایر رم‌جت‌ها، بهره‌وری از فناوری RDRE است که با تکیه‌بر روشی جدید، از محدودیت‌های پیشرانه جت مدرن کم می‌کند؛ درحالی‌که همچنان مزیت عدم استفاده از قطعات مکانیکی را دارد.
بخش RDRE در رم‌جت شرکت ونوس آیرو اسپیس شامل دو سیلندر هم‌مرکز می‌شود که با فاصله‌ای مشخص از یکدیگر جدا شده‌اند. یک ترکیب اکسیده‌شده یا همان سوخت در این فضا پاشیده می‌شود و می‌سوزد. درصورتی که احتراق به‌درستی زمان‌بندی و پیکربندی شده باشد، یک واکنش تشدیدکننده انجام می‌شود و موج انرژی باعث ایجاد حرارت و فشار بیشتری می‌شود.
نتیجه این فرایند که با همکاری مجموعه «وِلونترا» مهندسی شده، کاهش ضریب پسا است. موتور VDR2 قدرت بسیار زیاد و طراحی بهینه‌ای دارد که آن را برای استفاده در هواپیماهای مختلف ممکن می‌سازد. اگر اهداف ونوس آیرو اسپیس با واقعیت همخوانی داشته باشند و این شرکت به موفقیت برسد، این پیشرانه می‌تواند کابین خود را در ارتفاع 52 هزار متری از سطح دریا به سرعت ماخ 6 برساند و همچنان 15 درصد سوخت کمتری را در مقایسه موتورهای جت متداول مصرف کند. مدیر فناوری این شرکت، «اندرو داگِلبی»، درباره VDR2 می‌گوید:
این فناوری اقتصاد هایپرسونیک را ممکن می‌سازد. ما از همکاری با ولونترا و استفاده از تخصص‌شان در تولید پیشرانه‌های سریع برای ایجاد این انقلاب در پرواز مافوق صوت خوشنود هستیم.
مجموعه آیر اسپیس انتظار دارد تا سال آینده میلادی به فاز کاربردی برسد و پیشرانه VDR2 را در اختیار هواپیماسازان قرار دهد. با توجه به تاریخچه شکست هواپیماهای مسافربری و باربری مافوق‌صوت مانند کنکورد، آیا ونوس آیرو اسپیس موفق می‌شود دروازه‌های این نوع از حمل‌ونقل را بار دیگر به روی بشریت باز کند؟ نظر شما چیست؟