داستان فورد ایندیگو؛ یکی از جذاب‌ترین ساخته‌های فورد که به تولید نرسید

فورد ایندیگو، کانسپت که با الهام از خودروهای ایندی‌ با کابین لوکس و موتور V12 قدرتمند ساخته شد، قرار بود رؤیایی برای جاده باشد، اما هرگز به تولید نرسید.

در طول تاریخ تلاش‌های متعددی برای آوردن تجربه خودروهای تک‌سرنشین مسابقه‌ای به جاده‌ها انجام شده است. BAC مونو در این زمینه عملکرد خوبی داشته، درحالی‌که کاپارو T1 هرگز موفق نشد. خودروهایی مانند مک‌لارن F1 و فراری F50 نیز توانستند فناوری و حس‌وحال فرمول یک را در قالبی کاربردی‌تر ارائه دهند. گوردون موری حتی تجربه‌ای مقرون‌به‌صرفه‌تر شبیه خودروهای مسابقه‌ای را با خودرویی بنام LCC راکت خلق کرد اما آیا کسی تلاش فورد برای ورود به این حوزه خاص، یعنی خودروهای تک‌سرنشین جاده‌ای را به یاد می‌آورد؟ فورد خودرویی را معرفی کرد که با الهام از ایندی‌کار، فناوری‌های پیست را به کار گرفت، اما فضای کافی برای دو سرنشین و امکان نصب پلاک داشت. ایندیگو با کابین مجهز به چرم و حتی راهنما، آماده تولید به نظر می‌رسید و حتی وعده تولید محدود داده شده بود.

در سال ۱۹۹۵، فورد در مسابقات ایندی‌کار موفقیت‌های چشمگیری داشت. خودروهای مجهز به موتور فورد-کاسورث در بسیاری از مسابقات پیشتاز بودند و ژک ویلنوو در ایندی ۵۰۰ سال ۱۹۹۵ با رینارد-فورد کاسورث XB پیروز شد. این موفقیت‌ها توجه دفتر مرکزی فورد که با خرید برندهایی مانند استون مارتین و مزدا در حال بهبود تصویر خود به‌عنوان برندی جهانی بود را جلب کرد. این شرکت همچنین از خودروهایی مانند GT90 در سال ۱۹۹۵ برای نمایش فلسفه طراحی «نیو اج» استفاده می‌کرد که بعداً به مدل‌های پرفروشی مانند فوکوس هاچ‌بک رسید. برای تکمیل این تحول، فورد به دنبال یک خودروی خیره‌کننده برای نمایشگاه خودروی دیترویت ۱۹۹۶ بود.

این کار آسانی نبود اما فورد با جدیت پیش رفت. با مهلتی تنها شش‌ماهه، تیمی از طراحان شروع به خلق خودرویی کردند که ایندیگو نام گرفت. ساخت این خودرو به رینارد موتوراسپرت سپرده شد که سه دستگاه تولید کرد. یکی از این خودروها برای آزمایش توسط خبرنگاران در نظر گرفته شده بود و دو دستگاه دیگر بدون موتور بودند. وقتی ایندیگو در نمایشگاه دیترویت ۱۹۹۶ رونمایی شد، تماشاگران شگفت‌زده شدند. فورد ایندیگو به‌وضوح به خودروهای ایندی‌کار اشاره داشت، اما ترکیبی از طراحی مدرن و رگه‌هایی از هات رادهای را هم ارائه می‌کرد. پیشرانه آن یک نمونهٔ ۶ لیتری V12 بود که از چسباندن دو موتور ۳ لیتری V6 دوراتک فورد ساخته شده بود. مدیران فورد حتی به خبرنگاران گفتند که این خودرو احتمالاً با برنامه‌ای برای ساخت ۲۰۰ تا ۳۰۰ دستگاه در سال، به تولید محدود می‌رسد اما پس از ۱۹۹۶، ایندیگو برای مدت طولانی از دید عموم غایب شد.

تبدیل یک خودروی مسابقه‌ای جاده‌ای به خودرویی جاده‌ای آسان نیست اما ایندیگو تلاشی جذاب بود. این ماشین اگرچه تک‌سرنشین نبود اما کابین آن نزدیک به چرخ‌های جلو قرار داشت و تأثیر خودروهای مسابقه‌ای را نشان می‌داد. کابین دونفره با چرم لوکس و حال‌وهوای ساده مسابقه‌ای تزئین شده بود. ایندیگو از فرمان هیدرولیک و گیربکس شش سرعته سکوئنشال رینارد با شیفت هیدرولیکی الکترونیکی که از دکمه‌های روی فرمان کنترل می‌شد، استفاده می‌کرد. شاسی ایندیگو از ساختار لانه‌زنبوری فیبرکربن-آلومینیوم ساخته شده بود و پانل‌های بدنه از ترکیبی از فیبر کربن و فایبرگلاس تقویت‌شده تشکیل می‌شدند. موتور ۴۸ سوپاپ ۶ لیتری V12 با استفاده از شاتون‌ها، پیستون‌ها و سیستم سوپاپ‌های تاروس SHO ساخته شد و ۴۳۵ اسب بخار قدرت و ۵۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. سیستم تعلیق از جناغی‌های موازی مخصوص پیست و فنرها و کمک‌فنرهای با مکانیزم پوشراد تشکیل شده بود.

فورد در این مفهومی ویژگی‌هایی گنجانده بود که آن را آماده تولید نشان می‌داد. گلگیرها چرخ‌ها را چنان نزدیک پوشانده بودند که تشخیص آن‌ها نیاز به دقت داشت. در بال جلویی که به رنگ مشکی بود و شاید به‌عنوان سپر عمل می‌کرد، نواری از چراغ‌ها و راهنماها تعبیه شده بود. چراغ‌های اصلی در آینه‌های بغل قرار داشتند تا ظاهر مسابقه‌ای حفظ شود. چراغ‌های عقب نیز به‌خوبی یکپارچه شده بودند. ایندیگو صرفاً یک خودروی نمایشی نبود و در پیست آزمایش شد. بااین‌حال، به دلایلی به تولید نرسید. نخست، کانسپت ایندیگو توجه موردنظر فورد را جلب کرد و نیازی به تولید نبود. دوم، به‌عنوان یک خودروی پرچم‌دار با تولید محدود، احتمالاً سود چندانی نداشت. سوم، فورد در سال ۲۰۰۲ کانسپت GT40 را معرفی کرد که به سوپرکاری موفق و متعارف‌تر تبدیل شد.

همان‌طور که گفته شد، از ایندیگو سه دستگاه ساخته شد اما تنها یکی از آن‌ها پیشرانه داشت قابل رانندگی بود. هر سه در نمایشگاه‌های خودرویی نمایش داده شدند، اما فقط مدل موتوردار برای نمایش توانایی‌ها و موتور V12 آن استفاده شد. این موتور پیش‌درآمدی بر V12 استون مارتین بود. جک راش، تیونر فورد و مالک تیم نسکار، روی این کانسپت کار کرد و درنهایت مدل موتوردار را برای مجموعه شخصی خود خرید. یکی از نمونه‌های بدون موتور در حراجی کریستیز با ماکت موتور V12 زیر پوشش پلاستیکی شفاف عرضه و به قیمت ۸۸,۱۲۵ دلار فروخته شد. در سال ۲۰۱۹، مدل نمونهٔ بدون موتور دیگر در میشیگان با قیمت ۱۹۵ هزار دلار برای فروش گذاشته شد.