ظرفیت فروش لامبورگینی روئلتو برای دو سال تکمیل شد

(همه ادم ها با بدهی به دنیا میان.تو الان فکر میکنی این ها از خودشون اراده ای دارن؟)

همین که من دارم با عقل خودم میایم به کامنت شما ریپلا میزنم نشون میده اراده دارم اما اگه بفهمید از قبل تعیین شده چی!؟ میخوام درباره اراده و تصمیم گیری صحبت کنم و اونایی که فلسفه دوست دارن بد نیست بخونن اگه نکته ای چیزی هست بگن.

خوشبختانه یا بدبختانه شما قرار بوده که خواندن این کامنت را شروع کنید. از لحاظ تئوری، از لحظۀ انفجار بیگ بنگ می‌شد این اتفاق را پیش‌بینی کرد! شما همیشه قرار بوده است که این جمله را بخوانید. و این کار و هر کار دیگری که می‌کنید، نتیجۀ ناگزیر هر آن چیزی است که پیش از این لحظه رخ داده است. هر برخورد اتم‌ها و مولکول‌ها با هم، و ساختار دقیق دی‌ان‌ای شما، ترکیب شیمیایی دقیق بدن شما و سیگنالهای الکتریکی‌ای که شما را وادار می‌کنند، کاری که انجام می‌دهید را انجام دهید، همگی به وسیلۀ قوانین علمی از آغاز زمان تعیین شده‌اند!
دلیل این موضوع، به یک مجموعه آزمایشات بر روی مغز بازمی‌گرد که از دهۀ 80 میلادی آغاز شدند و نشان می‌دهند، مغز ما پیش از آنکه حتی از تصمیماتمان مطلع شویم، برای ما تصمیم‌گیری می‌کند. دانشمندان امروز می‌توانند شما را با سیم به کامپیوتر متصل کنند و انتخابی را که قرار است انجام دهید را چندین ثانیه پیش از آنکه حتی خودتان از تصمیمتان مطلع باشید، پیش بینی کنند. اگر نسبت به تصمیم‌گیری خود آگاهی ندارید، چگونه می‌توانید بگویید که عملی را داوطبانه انجام داده‌اید، و چگونه می‌توانید مدعی شوید که همۀ کارهایتان را “اراده” کرده‌اید؟ و اگر خودآگاهانه عمل می‌کنید، دقیقاً آن چیزی که کاری را که انجام می‌دهید را تعیین می‌کند، چیست؟

برگردیم به دهه 80.
تصور کنید که به یک ساعت روی یک کامپیوتر نگاه می‌کنید، که عقربۀ آن به سرعت حرکت می‌کند، و از شما خواسته شده تا دکمه‌ای به تصمیم خودتان در هر نقطه‌ای که دلتان می‌خواهد فشار دهید. شما باید در لحظه‌ای که تصمیم دارید انگشتتان را حرکت دهید، به محل قرارگیری عقربه روی صفحۀ ساعت توجه کنید. در تمام مدت، فعالیت الکتریکی مغز شما با استفاده از یک الکتروانسفالوگرام تحت نظر قرار دارد.
این آزمایش را بنجامین لیبت، عصب‌شناس آمریکایی، در سال 1983 انجام داد، و باعث شد تا دوباره بحث در مورد آزادی اراده به جریان بیافتد. لیبت با استفاده از زمانی که شرکت‌کننده متوجه ساعت می‌شد و زمانی که دکمه را فشار می‌داد، زمان دقیق تصمیم خودآگاه را محاسبه کرد. سپس زمان تصمیم را با زمانِ جهشی در فعالیت مغزی که تحقیقات پیشین نشان داده بود، نمایانگر تصمیم‌گیری است، مقایسه کرد. او دریافت که فعالیت مغزی به طور میانگین، 300 میلی‌ثانیه پیش از آنکه افراد نسبت به تصمیم‌گیری آگاه شوند، صورت می‌گیرد! این تغییر در فعالیت مغز که قبل از تصمیم‌های آگاهانه صورت می‌گیرد، پتانسیل آمادگی نامیده می‌شود.مغز بسیار پیش از آنکه ما “تصمیم” به انجام کاری بگیریم، خود را برای انجام آن آماده می‌کند.

آزمایش‌های لیبت ساده بودند، اما یافته‌هایش توسط پیروانش مبنای کارهای بیشتر قرار گرفته‌اند. در سال 2010، جراحان عصب و عصب‌شناسان از دانشگاه‌های UCLA، و هاروارد آزمایش لیبت را تکرار کردند، منتها این بار الکترودهایی در مغز نصب نمودند تا فعالیت نورونهای مشخصی را ثبت کنند. آنها پتانسیل آمادگی‌هایی را ثبت که کردند که 1.5 ثانیه قبل از تصمیم شکل گرفته بودند!!!

علاوه بر این، اسکن مغزهایی که توسط جان دیلان هاینس، عصب‌شناسی در برلین، در سال 2007 انجام شد، نشان داد که برخی از تصمیماتی را که می‌گیریم، می‌توان از 7 ثانیه قبل، پیش‌بینی کرد. او شرکت‌کنندگان در تحقیق را در اسکنر مغز قرار می‌داد، و سپس از آنها می‌خواست تا دکمۀ سمت راست یا سمت چپ را به دلخواه خود و هر زمان که خواستند، فشار دهند. معلوم شد که الگوهای فعالیت مغزی منجر به تصمیم‌های “راست” با تصمیم‌های “چپ” متفاوت هستند، و از چند ثانیه قبل از آنکه دکمه فشار داده شود، آشکار می‌شوند!!

شاید بگویید این ها همه چرت پرت هست ما خودمون تصمیم میگیریم اما چرا این را میگویی؟این را میگویی چون مغزت از حقیقت میترسه؟ما انسان ها علاقه داریم خودمونو گول بزنیم یا مغز ما برای راحتی خودش مارو گول میزنه؟
شاید جنجالی‌ترین آزمایش‌ها و نظرات را در این زمینه، دانیل وگنر، روانشناس آمریکایی داشته باشد، که پیش از مرگش در سال 2013، استدلال کرده بود که احساس اختیار نسبت به آنچه که انجام می‌دهیم، یک توهم است. او گوشزد کرد که همواره مثالهای زیادی از اینکه ما خود اشتباهاً عامل اعمال خود می‌دانیم، وجود دارد.
بعضی اوقات کاری را انجام می‌دهیم، ولی فکر نمی‌کنیم که آن کار را انجام می‌دهیم: مثلا تکان دادن شاخۀ چوب در هنگام جستجو برای آب، یا انجام دادن وظایف تحت تاثیر هیپنوتیزم. در سوی دیگر، بعضی وقتها هیچ کاری انجام نمی‌دهیم در حالی که تصور می‌کنیم در حال انجام کاری هستیم. وگنر این موضوع را با ترتیب دادن آزمایشی انجام داده است. او یک تخته را روی یک جوی‌استیک کامپیوتری نصب کرد، و از دو شرکت‌کننده خواست تا در دو طرف آن بنشینند و انگشت خود را روی تخته بگذارند، و باعث شوند که یک نشانگر روی یک صفحه حرکت کند. به آنها گفته شده بود که نشانگر را هر وقت که خواستند متوقف کنند. پس از آنکه نشانگر متوقف می‌شد از شرکت‌کننده‌ها پرسیده می‌شد که به چه شدتی احساس می‌کنند که محل توقف نشانگر، محلی بوده که شخصاً انتخاب کرده بودند. به صورت مطلق، همۀ شرکت‌کننده‌ها باور داشتند که خودشان محل توقف را تعیین کرده بودند. نکته اینجا بود که یکی از دو شرکت‌کننده، در حقیقت در آزمایش همدست بود، و کنترل کامل نشانگر را در تمام مدت در دست داشت! یعنی یک نفر رفیق وگنر بوده و آزمایش کننده نبوده. درواقع شرکت کننده واقعی فکر میکرده خودش نقطه رو متوقف کرده ولی درواقع یار وگنر اینکارو کرده.

وگنر در این مورد می‌گوید که ما پیوسته خودمان را فریب می‌دهیم و آنچه که او “توهم ارادۀ آگاهانه” نامیده بود در ما وجود دارد. این موضوع باعث شد تا سایر روانشناسان و عصب‌شناسان یک گام فراتر بروند و بگویند که احساس قصد کردن، چیزی است که انسان همواره پس از انجام کار به اعمال خود نسبت می‌دهد. ما داستانهایی می‌سازیم تا بتوانیم مالکیتِ اعمالی را به هر روی اتفاق می‌افتادند را به خودمان نسبت دهیم.
این دیدگاه، نگاهی آزاردهنده نسبت به انسان به نظر می‌رسد. دیدگاهی که انسان را یک ربات برنامه‌ریزی شده می‌داند و اعمال ما را محصول فرآیندهای ناخودآگاه می‌داند، نه تفکر.

متاسفانه تا به اینجای کامنت من احتمالا مرا فردی بی سواد سه نقطه تصور کردید که حرفی زدم خلاف عقاید شما هست ولی خب آزمایشات فعلا این را نشان میدهد. حالا میپرسید سرنوشت و تقدیر ما چی میشه؟یعنی کشک یعنی دوغ؟ نمیدونم پیرامون این سوال چه بگویم شاید اینگونه باشد.

15

2