پشت فرمان نسل جدید رنجروور، گامی بزرگ به سمت جلو

نسل جدید رنجروور به‌طور گسترده در سراسر جهان عرضه شده و حالا ما در جاده‌های پیچ‌درپیچ کالیفرنیای شمالی پشت فرمان آن نشسته‌ایم. شاید رنجروور جدید در ظاهر خیلی متفاوت از قبل به نظر نرسد اما فرم سیال این ماشین ظرافت ساده‌ای دارد که تقابل مستقیمی با ظاهر تهاجمی و شلوغ بسیاری از خودروهای جدید خواهد داشت. تناسبات و خط سقف خودرو بدون شک یک رنجروور را نشان می‌دهد اما در اجرای این طراحی آشنا و سنتی، دقتی فوق‌العاده به کار رفته است.

این نوع طراحی همچنین به ساخت دقیقی هم نیاز دارد و به همین دلیل تلاش زیادی برای به حداقل رساندن شکاف پانل‌های بدنه صورت گرفته است. یکی از ویژگی‌های جذاب این طراحی، چراغ‌های عقبی است که در زمان خاموش بودن مثل یک ‌تریم مشکی‌رنگ به نظر می‌رسند و صرفاً زمانی که روشن شوند خودشان را نشان می‌دهند. فرم کلی بدنهٔ این ماشین همان قدری که زیبا به نظر می‌رسد، آئرودینامیک هم هست زیرا ضریب درگ 0.30 آن برای یک شاسی‌بلند بزرگ قابل‌توجه است.

به فاصلهٔ محوری هردو نسخهٔ کوتاه و کشیدهٔ رنجروور جدید حدود 7.5 سانتی‌متر اضافه شده و حالا به ترتیب به 2,997 میلی‌متر و 3,198 میلی‌متر رسیده است. درنتیجه، حالا فضای پای عقب در نسخهٔ کوتاه 28 میلی‌متر و در نسخهٔ کشیده 30 میلی‌متر بیشتر شده و 170 لیتر هم به فضای صندوق بار اضافه شده است. نکتهٔ مهم‌تر اینکه حالا برای اولین بار امکان ارائهٔ صندلی‌های ردیف سوم در نسخهٔ کشیده فراهم شده است؛ اما با وجود این افزایش فاصلهٔ محوری، تناسبات خودرو همچنان آشنا هستند زیرا اوورهنگ‌های کوتاه‌تر، افزایش طول کلی خودرو را به تنها 50 میلی‌متر محدود کرده‌اند و تایرهای بزرگ‌تر 32 اینچی هم به‌خوبی دهانهٔ گلگیرها را پر کرده‌اند.

در زیر بدنهٔ خودرو، سیستم تعلیق عقب به پنج اتصالی تغییر کرده که مزیت‌های قابل‌توجهی دارد. این تعلیق جدید امکان استفاده از سیستم فرمان گیری چرخ‌های عقب را فراهم کرده که با وجود افزایش فاصلهٔ محوری، حدود 1.5 متر از دایرهٔ چرخش خودرو کاسته است. به لطف این ویژگی، حالا دایرهٔ چرخش رنجروور کشیده به تنها 11.5 متر رسیده درحالی‌که این رقم برای نسخهٔ کوتاه نسل قبلی 12.3 متر بود. تعلیق پنج اتصالی همچنین فضای کمتری اشغال می‌کند که امکان نصب موتور الکتریکی را در نسخهٔ تمام برقی رنجروور که در آینده معرفی خواهد شد فراهم خواهد کرد.

اما تا زمانی که نسخهٔ تمام الکتریکی و همین‌طور پلاگین‌هیبریدی رنجروور وارد بازار شوند، این خودرو در آمریکا با دو پیشرانهٔ بنزینی قابل خریداری است. مدل اول که P400 نام دارد، از یک پیشرانهٔ 3 لیتری شش سیلندر خطی توربوشارژ و سوپرشارژ استفاده می‌کند و 400 اسب بخار قدرت و 550 نیوتن متر گشتاور را به یک گیربکس هشت سرعتهٔ اتوماتیک تحویل می‌دهد. این ترکیب حتی زمانی که در سینهٔ نسخهٔ کشیدهٔ هفت‌نفرهٔ رنجروور قرار داشته باشد، سواری روان و سریعی را فراهم می‌کند. خودروی آزمایشی ما ظرف تنها 5.5 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت رسید که تنها یک‌دهم ثانیه از ب‌ام‌و X7 iDrive40 بیشتر است. این چیزی شبیه معجزه است زیرا رنجروور 2.7 تنی ما حدود 270 کیلوگرم از ب‌ام‌و سنگین‌تر است.

البته جایی که این وزن بیشتر واقعاً خود را نشان می‌دهد در پیچ‌های تند است زیرا رنجروور چسبندگی جانبی 0.74 جی را ثبت کرد که از 0.81 جی X7 کمتر است. این موضوع اما در آزمایش توقف صدق نمی‌کند زیرا رنجروور از سرعت 110 کیلومتر بر ساعت در مسافت چشمگیر 53.3 متری متوقف می‌شود و X7 را با مسافت توقف 56.1 متری مغلوب می‌کند. مدل دوم رنجروور اما که P530 نام دارد، از پیشرانهٔ 4.4 لیتری V8 توئین توربوی ب‌ام‌و استفاده می‌کند که با X7 M60i مشترک است.

البته این پیشرانه توسط ب‌ام‌و طبق خواسته‌ها و مشخصات لندروور ساخته شده است. تغییراتی که برای مطابقت با وظایف یک رنجروور در این پیشرانه صورت گرفته است شامل افزایش ارتفاع ورودی هوا که امکان حرکت در عمق 90 سانتی‌متری آب را فراهم می‌کند و بازطراحی کارتل روغن می‌شود که هنگام قرارگیری خودرو در زوایای شدید، از کمبود روغن پیشرانه جلوگیری می‌کند. P530 که 530 اسب بخار قدرت و 750 نیوتن متر گشتاور دارد، مثل موتور شش سیلندر نیروی نرم خود را از طریق یک گیربکس هشت سرعتهٔ اتوماتیک انتقال می‌دهد.

ما با این نسخه شتاب صفر تا 96 کیلومتر بر ساعت را در 4.3 ثانیه ثبت کردیم و مسافت 400 متر را ظرف 12.8 متر پیمودیم. همچنین به گفتهٔ لندروور، این مدل V8 می‌تواند تا 3720 کیلوگرم را بکسل کند. طبق اعلام سازمان EPA، مصرف سوخت ترکیبی نسخهٔ P400 از 11.7 لیتر نسل قبلی به 11.2 لیتر کاهش یافته که این به خاطر آئرودینامیک بهتر خودرو است زیرا پیشرانهٔ این مدل نسبت به قبل تغییری نداشته است. هرچند نسخهٔ P530 با مصرف ترکیبی 13 لیتر در هر صد کیلومتر تشنه‌تر است اما در آزمایش بزرگراهی ما با سرعت 120 کیلومتر بر ساعت، هردو نسخه مصرف یکسان صدی 10.2 لیتر را ثبت کردند که برای موتور شش سیلندر نتیجه‌ای قابل‌انتظار است اما برای نسخهٔ V8 یک دستاورد قابل‌توجه محسوب می‌شود.

رنجروور جدید روی هر مسیری رفتار تحسین‌برانگیزی دارد. در حالت رانندگی راحت، کمک‌فنرهای بادی خودرو سواری شناوری را ارائه می‌کنند اما در حالت داینامیک می‌توان این کمک‌فنرها را سفت‌تر کرد. درهرصورت، حرکات بدنهٔ خودرو بسیار بهتر از قبل کنترل می‌شود زیرا سیستم آنتی‌رول بار جدید رنجروور که خیلی سریع عمل می‌کند، با تولید گشتاور مخالف، حرکات گهواره‌ای بدنهٔ خودرو را صاف می‌کند. البته در برخی قسمت‌های حلقهٔ آزمایشی میشیگان، این سیستم نمی‌توانست با همهٔ حرکات بدنه مقابله کند.

در داخل خودرو مثل بیرون با کنترل‌های ساده و زیبا شاهد نمای شیکی هستیم. شاید بتوان سیستم اطلاعاتی-سرگرمی را پاشنهٔ آشیل رنجروور جدید دانست زیرا درک بهتر و آشنایی بیشتر با همهٔ قسمت‌های این سیستم به صرف زمان نیاز دارد. دسترسی به صندلی‌های ردیف سوم رنجروور آسان است و هرچند برای کسانی با قد بیش از 180 سانتی‌متر در اینجا فضای سر تنگ خواهد بود اما سرنشینان ردیف سوم از جا لیوانی، پورت‌های USB-C، دریچه‌های تهویه و گرم‌کن صندلی‌ها بهره‌مند می‌شوند که این نشان می‌دهد لندروور در ردیف سوم رنجروور جدید کار خود را درست انجام داده است.

تیپ پایهٔ رنجروور جدید SE نام دارد که قیمت آن در مدل P400 در نسخهٔ کوتاه از 105,975 دلار و در نسخهٔ کشیده با همان موتور از 111,975 دلار آغاز می‌شود. ارتقاء هرکدام از این نسخه‌های کوتاه و کشیده به مدل هشت سیلندر P530 نیز 18,300 دلار هزینه خواهد داشت. مدل V8 همچنین در سه تیپ بیوگرافی هم ارائه می‌شود که بین 150 تا 160 دلار قیمت دارند. کسانی که لوکس‌ترین و گران‌ترین نسخهٔ رنجروور را می‌خواهند نیز باید سراغ نسخهٔ کشیده و چهارنفرهٔ SV بروند که قیمت آن از 219,775 دلار آغاز می‌شود.

اما نیازی به پرداخت این مبلغ گزاف نیست زیرا درخشش رنجروور جدید حتی در تیپ پایهٔ SE با موتور شش سیلندر هم کاملاً آشکار است. تغییرات مثبت در شاسی به همراه ارائهٔ نسخهٔ سه ردیفه و همین‌طور نسخه‌های پلاگین‌هیبریدی جدید، این شاسی‌بلند بریتانیایی را بسیار بهتر از قبل کرده است. پس باید گفت، از سر راه کنار بروید، رنجروور می‌آید.