جذاب‌ترین خودروهای اسپرت آمریکایی دهه 90، از ایمپالا تا وایپر و کوروت ZR1

وقتی حرف از خودروهای اسپرت نمادین آمریکایی می‌شود، ماسل کارهای دههٔ 60 و اوایل دههٔ 70 به ذهن می‌آیند. بااین‌حال، پس از افول وحشتناک دههٔ 80، شرایط خودروهای آمریکایی در دههٔ 90 به‌تدریج بهبود پیدا کرد و علاقه‌مندان به خودرو در ایالات‌متحده بار دیگر امکان انتخاب ماشین‌های اسپرت جذاب و قدرتمندی را پیدا کردند. ازاین‌رو، قصد داریم در ادامه با جذاب‌ترین خودروهای اسپرت آمریکایی در دههٔ 90 آشنا شویم.

همچنین بخوانید:

• مروری بر دوران طلایی خودروهای ژاپنی در دهه 90، اوج‌گیری JDM با ظهور افسانه‌ها
• بهترین خودروهای اسپرت آلمانی دهه 90 میلادی، از آئودی S8 تا بی‌ام‌و Z3 M

در نسل C4 کوروت یکی از بهترین نسخه‌های تاریخ این خودرو متولد شد. جنرال موتورز پس‌ازاینکه لوتوس را خرید، برای توسعهٔ C4 ZR1 همکاری نزدیکی را با مهندسان شرکت بریتانیایی آغاز کرد. مهم‌ترین ویژگی این خودرو تجهیز به پیشرانهٔ جدید LT5 بود. این موتور 5.7 لیتری برخلاف پیشرانه‌های سنتی جنرال موتورز، از سیستم سوپاپ DOHC با چهار سوپاپ در هر سیلندر استفاده می‌کرد. این موتور 375 اسب بخار قدرت و 502 نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد که در سال 1993 با ارتقاء سیستم اگزوز و سوپاپ‌ها، این ارقام به 405 اسب بخار و 522 نیوتن متر افزایش یافت تا ZR1 را ظرف تنها 4.4 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت برساند.

در سال 1997 شورلت به مناسبت سی‌سالگی کامارو، نسخهٔ ویژه‌ای را معرفی کرد که تنها در 106 دستگاه ساخته شد. این نسخهٔ ویژه به پیشرانهٔ 5.7 لیتری LT4 مجهز شد که از دو سال قبل برای کوروت گرند اسپرت ارائه شده بود. این موتور برای تقویت به شرکت SLP فرستاده شد و به خروجی 330 اسب بخار قدرت و 460 نیوتن متر گشتاور رسید. به لطف این نیرو، کاماروی ویژهٔ 30 سالگی ظرف 4.9 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید. این نسخه در تعلیق هم اصلاحاتی را تجربه کرده بود و هندلینگ بهتری داشت.

خیلی‌ها وایپر را تنها سوپرکار واقعی آمریکا می‌دانند. این خودرو که قرار بود جانشین معنوی شلبی کبرا باشد، به سفارش رئیس وقت کرایسلر «باب لوتز» و با همکاری «کارول شلبی» در دههٔ 90 متولد شد. برخلاف اکثر خودروهای اسپرت آمریکایی، وایپر از یک نیروگاه بزرگ V10 استفاده می‌کرد که بر اساس موتور پیکاپ‌های دوج ساخته شده بود. این موتور 8 لیتری در وایپرهای اولیه 400 اسب بخار قدرت داشت ولی این رقم در نسل دوم که سال 1996 به بازار آمد به 450 اسب بخار افزایش پیدا کرد.

هرچند موستانگ در نسل‌های دوم و سوم بسیار افول کرده بود اما روند بهبود شرایط این خودرو از اواخر نسل سوم آغاز شد و در نسل چهارم هم ادامه یافت. نسخهٔ جدید SVT کبرا که در آخرین سال تولید نسل سوم موستانگ ارائه شد، در خانوادهٔ نسل چهارم نیز همچنان حضور داشت و در سال 1996 به پیشرانهٔ 4.6 لیتری آلومینیومی جدید DOHC با چهار سوپاپ در هر سیلندر مجهز شد که نه‌تنها مصرف سوخت کمتری داشت بلکه قدرت بیشتری هم برابر با 305 اسب بخار تولید می‌کرد. درحالی‌که فورد شتاب این مدل را 5.9 ثانیه اعلام کرده بود، SVT کبرا در آزمایش‌های مستقل شتاب 5.4 ثانیه را ثبت کرد.

نسل چهارم پونتیاک فایربرد هم‌زمان با کامارو در سال 1992 معرفی شد و اشتراکات فراوانی با پسرعموی شورلتی خود داشت. بااین‌حال، فایربرد به لطف چراغ‌های مخفی، ظاهر جذاب‌تری نسبت به کامارو داشت. این خودرو هرچند همچنان بر اساس پلت‌فرم قدیمی F-Body ساخته شده بود ولی در نسخهٔ ترنس ام با پیشرانهٔ 5.7 لیتری LS1 ارائه می‌شد که پکیج WS6 هم با رم ایر و اگزوز پرفورمنس برای آن قابل سفارش بود و با تولید حداکثر 320 اسب بخار قدرت و شتاب 5 ثانیه، امکان رقابت با کوپه‌های اروپایی را فراهم می‌کرد.

شورلت در سال ۱۹۸۵ به تولید ایمپالا پایان داد اما در سال ۱۹۹۴ این خودرو با نام ایمپالا SS بازگشت. این ماشین اساساً یک کاپریس پرفورمنس بالا محسوب می‌شد که بر اساس پکیج کاپریس پلیس ساخته شده بود. زیر کاپوت ایمپالا SS پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری LS1 کوروت قرار گرفته بود که در اینجا ۲۶۰ اسب بخار قدرت و ۴۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. این سدان عضلانی ظرف ۷ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید که شاید امروز اعداد چشمگیری به نظر نرسد اما برای سدانی در اواسط دههٔ ۹۰ قطعاً قابل‌توجه بود.

تاروس SHO اولین بار در سال ۱۹۸۹ به‌عنوان نسخه‌ای اسپرت با پیشرانهٔ V6 که توسط یاماها طراحی شده بود معرفی شد. این خودرو گرگی در لباس میش محسوب می‌شد زیرا حتی از موستانگ GT هم سریع‌تر بود. نسل دوم تاروس SHO در سال 1992 با همان موتور 3 لیتری نسل قبلی معرفی شد ولی یک سال بعد به موتور 3.2 لیتری بزرگ‌تری مجهز شد که هرچند مثل موتور قبلی 220 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد ولی گشتاور را از 270 به 290 نیوتن متر افزایش داد. نسل دوم تاروس SHO به لطف این موتور که ردلاین 7 هزار rpm داشت، با گیربکس دستی شتاب 6.5 ثانیه را ارائه می‌کرد.

هرچند آخرین نسل بیوک ریویرا که در سال 1994 معرفی شد در ظاهر نشانی از پیشینیان باشکوه دههٔ 70 خود نداشت ولی زیر این خطوط منحنی پیشرانهٔ جذابی پنهان شده بود. موتور استاندارد ریویرا یک نمونهٔ 3.8 لیتری تنفس طبیعی بود اما امکان سفارش نسخهٔ سوپرشارژ هم وجود داشت که قدرت را به 225 اسب بخار می‌رساند. در سال 1996 نیز خروجی این موتور به 240 اسب بخار افزایش یافت. این قوی‌ترین موتور بیوک از زمان گرند نشنال محسوب می‌شد و شتاب زیر 7 ثانیه را برای ریویرا فراهم می‌کرد.

جی‌ام‌سی با معرفی پیکاپ اسپرت سایکلون در سال 1991 که حتی توانست در شتاب فراری 348 را مغلوب کند، توجهات زیادی را جلب کرد. به دلیل موفقیت این پیکاپ، جی‌ام‌سی یک سال بعد نسخهٔ شاسی‌بلند دودر این خودرو را با نام تایفون معرفی کرد. تایفون از همان پیشرانهٔ 4.3 لیتری V6 توربوشارژ همتای پیکاپ خود استفاده می‌کرد که 280 اسب بخار قدرت داشت. این نیرو توسط یک گیربکس چهار سرعتهٔ اتوماتیک به هر چهارچرخ منتقل می‌شد و تایفون را ظرف تنها 5.3 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رساند.

درحالی‌که وایپر جانشین معنوی شلبی کبرا بود، سری 1 تصور مجدد این خودروی افسانه‌ای محسوب می‌شد. این خودرو توسط کارول شلبی طراحی شد ولی برخلاف شلبی کبرا دههٔ 60 که از پیشرانه‌های فورد استفاده می‌کرد، سری 1 به موتور 4 لیتری V8 الدزمبیل مجهز شده بود که با سیستم سوپاپ DOHC و چهار سوپاپ در هر سیلندر، 320 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. به لطف این نیرو و وزن سبک 1200 کیلوگرمی، سری 1 ظرف تنها 4.1 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسید. از این خودرو تنها 249 دستگاه ساخته شد.