ماندگارترین مدل‌های مازراتی کدام‌اند؟

مازراتی کار را خود را در 1914 آغاز کرد و 33 سال بعد برای تامین بودجه خود به ساخت مدل‌های خیابانی روی آورد. در ادامه به پنج مدل از خاص‌ترین خودروهای این برند می‌پردازیم که تعریف دقیقی از یک مازراتی را در ذهن مخاطب ایجاد می‌کنند.

ایتالیایی‌ها در اواسط دهه 50 میلادی تمرکز خود را روی فرمول 1 گذاشته بودند و با وجود تولید چند گرن‌تورر خوب، فروش پایینی داشتند؛ 3500GT برای جبران فروش پایین بقیه مدل‌ها در ژنو 1957 رونمایی شد. «کاروتزریا تورینگ» طراح بدنه آلومینیومی این کوپه 2+2 بود که میان علاقه‌مندان به خودروهای لوکس مشهور شد. این خودرو با فروش 2,226 دستگاه به پرفروش‌ترین محصول مازراتی تبدیل شد. مهندسان برای آن از یک موتور 3.5 لیتری 6 سیلندر خطی تایپو 101 استفاده کرده بودند که بعدا با بهبودهای فنی 232 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

مازراتی پس از 3500GT خودروهای خوب دیگری تولید کرد که این‌بار از موتور V8 سود می‌بردند. در همین راستا در 1966، گیبلی به‌عنوان پرچمدار این برند رونمایی شد. طراحی فست‌بک این خودرو که توسط «جوجتو جیوجیارو» انجام شده بود، به‌طور همزمان خشن و زیبا قلمداد می‌شد. نسخه کانورتیبل آن هم وارد بازار شد اما مانند 3500GT علاقه عمومی به سمت نسخه کوپه آن بود. مازراتی برای آن از یک پیشرانه 4.7 لیتری کوادکَم V8 استفاده کرد که با دو جعبه‌دنده 5 سرعتی دستی  یا سه سرعتی خودکار همراه می‌شد.

نسخه AM115 تیپو 306 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد اما نمونه SS که در سال 69 میلادی معرفی شد، از یک موتور 4.9 لیتری 330 اسب بخاری سود می‌برد. ایتالیایی‌ها 1,295 دستگاه از این فست‌بک زیبا را به فروش رساندند.

مازراتی از اواسط دهه به تولید خودروهای موتورمیانی مشغول شد. در آن زمان، مدل‌ههای افسانه‌ای چون لامبورگینی میورا، دی‌توماسو مانگوستا و... رونمایی شدند. پس مازراتی هم باید خودروی خودش را می‌ساخت پس دوباره به‌سراغ جیوجیارو رفت. محصول این همکاری، بورا نام گرفت که در نمایشگاه ژنو 1971 رونمایی شد. نمونه اروپایی این خودرو به یک موتور 306 اسب بخاری ایپو AM107 V8 مجهز شده بود که بعدا مانند نسخه آمریکایی به یک پیشرانه 4.9 لیتری ارتقا پیدا کرد و به 325 اسب بخار قدرت دست یافت. مازراتی به‌خاطر بحران نفت در طی هفت سال تولید بورا، تنها 564 دستگاه را به فروش رساند.

یکی از تحسین برانگیزترین محصولات چهار در این برند، نسل پنجم سدان لوکس-اسپرت کواتروپورته (به معنای چهار در) است که در سال 2003 رونمایی شد. این خودرو با ارائه حال‌وهوای یک خودروی لوکس می‌توانست ویژگی‌های اسپرت خود را مانند یک گرن‌تورر در اختیار کاربر قرار دهد تا در صورت نیاز از آنها استفاده کند. بدنه زیبای آن توسط «اوکیویاما» در پینین‌فارینا طراحی شد و روی پلتفرمی تازه سوار بود. نسخه GT S سال 2008 روانه بازار شد و از قطعات عملکرد بالا سود می‌برد. ترمزها بزرگ‌تر، فنربندی اسپرت، ظاهر جدید، کابین آلکانتارا و... از ویژگی‌های این مدل به شمار می‌رفتند.

موتور 4.2 لیتری تنفس‌طبیعی V8 نسخه پایه در همکاری با فراری توسعه یافته بود و 395 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. نسخه GT S از همان موتور با ظرفیت 4.9 لیتر و قدرت 444 اسب بخار سود می‌برد. هرچند نسل بعدی این خودرو لوکس‌تر و قدرتمندتر شد اما این نسل پنجم بود که به یکی از تاثیرگذارترین مدل‌های این برند تبدیل شد و به عقیده برخی، بهترین مازراتی تاریخ است!

فراری در سال 2002 جایگزین F50 را با نام انزو روانه بازار کرد و بعدتر نسخه مخصوص پیست FXX و FXX ایوو را از روی آن ساخت؛ با این حال تصمیمی برای ورود آن به موتوراسپرت نداشت. در سوی دیگر، مازراتی به‌تازگی برنامه بازگشت خود به موتوراسپرت را آماده کرده بود؛ پس از انزو به‌عنوان شالوده کارش استفاده کرد. کار طراحی سوپرخودروی مازراتی به «فرانک استیفِن‎سون» واگذار شد و نتیجه آن، MC12 بود. مازراتی برای به چالش کشاندن رقبایش در کلاس GT1 قهرمانی استقامت مجبور بود چند نسخه جاده‌ای را هم توسعه دهد.

نسخه مسابقه‌ای MC12 که با نام MC12 GT1 شناخته می‌شد، از فصل 2005 به رقابت‌های قهرمانی FIA GT و FIA GT1 ورود کرد تا اینکه در سال 2011 بازنشسته شد. نسخه جاده‌ای آن از موتور 6 لیتری V12 فراری انزو استفاده می‌کرد که 621 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. ایتالیایی‌ها نهایتا 50 دستگاه MC12 را روانه گاراژهای خصوصی کردند تا برای سال‌های سال به‌عنوان یکی از ارزشمندترین مدل‌های این برند در ذهن‌ها حک شود.

ایتالیایی‌ها برای تولید یک گرن‌تورر لوکس اسپرت به سراغ پینین‌فارینا رفتند تا بدنه زیبای کوپه‌ای را خلق کند که بعدها با نام گرن‌توریسمو شناخته شد. این خودرو که رکورددار سریعترین فرایند توسعه از طراحی تا ساخت تنها در 9 ماه است، در سال 2007 و در ژنو رونمایی شد.

موتور 4.7 لیتری V8 نسخه S توان تولید 450 اسب بخار قدرت را داشت. بعدها دو نسخه گرن‌کابریو و MC استراداله هم روانه بازار شدند تا طیف بیشتری از مشتریان را به سمت مازراتی جذب کنند. نهایتا در سال 2019، عمر 12 ساله این گرن‌تورر ایتالیایی به اتمام رسید و با نسل دوم جایگزین شد.

مازراتی در میانه دهه 50 میلادی و برای رقابت در قهرمانی اسپرت‌کار جهانی، خودرویی را با نام 300S توسعه داد که موتور آن بر پایه پیشرانه مدل 250F ساخته شده بود. این واحد 3 لیتری 6 سیلندر خطی 245 اسب بخار قدرت داشت. بخش‌های دیگری چون ترمزها، فنربندی و... هم از 250F به‌عاریه گرفته شده بودند که برای نصب روی این خودرو، بهبود یافتند. 300S علی‌رغم ضعف‌های اولیه پیروز نوربرگرینگ 1956 شد تا اینکه پس از یک تصادف، نمونه‌های باقی مانده آن به مشتریان آمریکایی فروخته شد. تنها 26 دستگاه از این مسابقه‌دهنده بی‌سقف ساخته شد.

به نظر شما مازراتی محصول دیگری دارد که بتواند در میان این فهرست قرار گیرد؟