تجربهٔ رانندگی با سابر، هایپرکار تماماً سفارشی مک‌لارن

شما سابر را با هیچ مک‌لارن دیگری اشتباه نخواهید گرفت زیرا این خودرو یکی از محصولات سفارشی بخش عملیات ویژهٔ مک‌لارن یا MSO است که در تعداد بسیار کم و طبق خواسته‌های دقیق برخی از مشتریان باارزش مک‌لارن ساخته می‌شود. نتیجهٔ این کار، خلق یک هایپرکار وحشی است که فقط به پانزده نفر در ایالات‌متحده فروخته شده است. مدیر فروش جهانی MSO «نیل آندروود» در مورد این خودرو می‌گوید:

سابر برای این طراحی شد تا یک خودروی نمایشی برای جاده باشد. خریداران می‌خواستند خودرو شبیه به چیزی باشد که از فضا آمده و من فکر می‌کنم ما [همان] را تحویل دادیم

طراحی سابر اما فراتر از خودرویی نمایشی است. هرچند قسمت اتاق این خودرو با سنا مشترک است اما بیش از 70 درصد قطعات به‌طور اختصاصی برای این مدل ساخته شده‌اند. ازآنجایی‌که MSO این هایپرکار را به‌طور خاص برای ایالات‌متحده ساخته است، لازم نبوده نگران رعایت قوانین هیچ کشور دیگری باشد. به همین دلیل، سابر به عریض‌ترین خودروی ساخت مک‌لارن تبدیل شده است. چراغ‌های عقب عمودی و ستون فقراتی که در وسط خودرو کشیده شده است، خودروهای مسابقه‌ای LMP را به یاد می‌آورند و به نظر می‌رسد گلگیرهای برآمدهٔ سابر کف خودرو را گرفته‌اند تا جدا نشود.

آینه‌های جانبی سابر کوچک‌تر از بازارهای جهانی هستند و به‌صورت دستی تنظیم می‌شوند. در زیر این پوسته، MSO از تعلیق نرم‌تری نسبت به دیگر مدل‌های سری اولتیمیت مک‌لارن استفاده کرده که تمرکز سابر روی جاده را نشان می‌دهد. پیشرانهٔ 4 لیتری V8 توئین توربو با سر سیلندرهای جدید هم بهبودهایی داشته است. آندروود دراین‌باره می‌گوید:

خریداران می‌خواهند در طول یک رالی یا زمانی که به پبل بیچ می‌روند بتوانند دو یا سه ساعت [با سابر] رانندگی کنند. آن‌ها می‌توانند این کار را انجام دهند و سپس کاملاً سرحال دوباره به خانه برگردند

بنابراین، پس از رانندگی با یک هایپرکار 835 اسب بخاری که ریشه در پیست محورترین محصول تاریخ مک‌لارن دارد می‌توان هنوز هم شاداب بود. تغییرات آئرودینامیکی سابر موجب شده تنها حدود یک‌سوم داون‌فورس سنا را داشته باشد اما در عوض، سابر به لطف 35 اسب بخار قدرت بیشتر و داون‌فورس کمتر، می‌تواند به حداکثر سرعت 350 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند و به سریع‌ترین محصول دونفرهٔ مک‌لارن تبدیل شود.

وقتی سابر راهی پیست شود، این موضوع کاملاً خود را نشان می‌دهد. هرچند پیست لیم راک پارک فقط 2.4 کیلومتر طول دارد اما قطعاً یکی از چالش‌برانگیزترین پیست‌های آمریکا محسوب می‌شود؛ زیرا پُر از ظرافت و پیچ‌هایی است که جایی برای اشتباه نمی‌گذارد. تا پیش از نشستن پشت فرمان سابر، مسیر مستقیمی کوتاه لیم راک را هیچ‌گاه با چنین سرعتی طی نکرده بودیم زیرا سرعت مک‌لارن در منطقهٔ ترمز گیری به 250 کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

داون‌فورس کمتر به این معنا است که خودرو هنگام ترمز گیری‌های شدید کمی مضطرب می‌شود. علاوه بر این، بال عقب هم ثابت است و نمی‌تواند مثل دیگر مک‌لارن‌ها به‌عنوان ترمز هوایی عمل کند. بااین‌حال، برای اولین بار در یک مک‌لارن، در سابر دیفیوزر فعال ارائه شده که در مستقیمی‌ها از داون‌فورس کم می‌کند و در هنگام ترمز گیری در حالت داون‌فورس بالا قرار می‌گیرد. پاسخگویی این نسخه از پیشرانهٔ 4 لیتری V8 مک‌لارن ذهن انسان را گیج می‌کند زیرا واکنش موتور به فشردن پدال گاز از آنچه که ذهن انسان قادر به پردازش آن باشد سریع‌تر است. سابر آن‌قدر سریع عمل و حرکت می‌کند که گاهی پای راست راننده می‌پرسد آیا این مقدار از گاز دادن دقیقاً همان چیزی است که مغز واقعاً می‌خواهد؟

اگزوز این خودرو از اینکونل (سوپرآلیاژی بر پایهٔ نیکل) ساخته شده یعنی همان سوپرآلیاژی که در خودروهای فرمول یک استفاده می‌شود. این اگزوز صدای منحصربه‌فردی ارائه می‌کند که در سرعت‌های جاده‌ای شخصیت خاصی دارد و بیشتر طبیعی به نظر می‌رسد تا مصنوعی و ساختگی. در پیست هم صدای این اگزوز نسبت به دیگر مک‌لارن‌ها بلندتر است و به موتور V8 آوای جذابی می‌بخشد. مثل همهٔ ساخته‌های مک‌لارن، بازخورد سابر نسبت به هر درخواست راننده حیرت‌انگیز است. فرمان هیدرولیک بسیار عالی است و کاملاً دقیق و بااحساس عمل می‌کند.

سابر به خاطر تنظیمات نرم‌تر تعلیق، در پیچ‌ها بازیگوشی‌هایی دارد که سنا فاقد آن است اما با برداشتن پا از روی پدال گاز، انتهای خودرو در پیچ‌ها آرام می‌گیرد و رفتارهای تهاجمی راننده هم واکنشی غیرمنتظره از خودرو را به دنبال ندارد. خودرویی که ما با آن رانندگی کردیم متعلق به کسی است که ترجیح می‌دهد ناشناس باقی بماند اما این یکی از شخصی‌سازی‌شده‌ترین نمونه‌ها از پانزده دستگاه سابر محسوب می‌شود و با همان ترکیب رنگ خودروهای فرمول یک کنونی مک‌لارن یعنی نارنجی پاپایا و تریم‌های آبی رنگ‌آمیزی شده است. هیچ‌کدام از این تریم‌ها برچسب نیستند و همهٔ آن‌ها رنگ شده‌اند.

داخل خودرو نیز ویژگی‌هایی سفارشی مثل تاج دوخته‌شده در بالای صندلی‌ها و رنگ آبی منحصربه‌فرد در قسمت‌های کربنی دارد. مالک این سابر همچنین درخواست کرده که کنسول مرکزی آن توسط تیم فرمول یک مک‌لارن امضا شود و به همین دلیل، MSO خودرو را به گرند پری ترکیه 2020 برد تا رانندگان تیم یعنی «لندو نوریس» و «کارلوس ساینز» این کار را انجام دهند. مدیرعامل مک‌لارن «زک براون» و رانندهٔ فصل 2021 تیم فرمول یک این شرکت «دنیل ریکیاردو» هم کنسول مرکزی این سابر را امضا کرده‌اند.

هرچند مک‌لارن فقط پانزده دستگاه از سابر تولید می‌کند اما این هایپرکار تولید محدود مثل یک خودروی تولیدی معمولی، با پروتوتایپ‌ها در هزاران کیلومتر آزمایش شده است. خریداران نیز از روز اول درگیر فرایند توسعهٔ این خودرو بوده‌اند و حتی بازخوردهای خود را در مراحل اولیهٔ آزمایش بیان کرده‌اند. همین موضوع است که باعث جذابیت سابر می‌شود زیرا 720S با قیمتی بسیار کمتر، 85 درصد از پرفورمنس و هیجان سابر را ارائه می‌کند اما خریداران 720S هرگز درگیری در کل فرایند تولید خودروی خود یعنی از کانسپت تا تولید نهایی را تجربه نخواهند کرد. البته خیلی از خریداران مک‌لارن هم 4 میلیون دلار برای خرید خودرویی که به نظر می‌رسد از یک کهکشان دیگر روی زمین افتاده خرج نمی‌کنند.