خودروهای هیدروژنی و چالش‌های پیش‌رو
خودروهای سلول سوختی یا FCV اولین بار در سال ۱۹۶۶ معرفی شدند؛ یعنی زمانی که جنرال‌موتورز، شورولت الکترو-ون را ساخت. ولی این خودروها در آن زمان از نظر اقتصادی به‌هیچ‌وجه مقرون‌به‌صرفه نبودند. بر این اساس، جنرال‌موتورز این ایده را به پشت‌صحنه کمپانی منتقل کرد و بدون اینکه بخواهد هیچ مدل سلول سوختی برای چند دهه آینده تولید کند، مراحل توسعه آن را ادامه داد. این وضعیت ادامه داشت تا اینکه نوآوری‌ها نتیجه داد و مخزن‌های با فشار ۱۰ هزار psi برای استفاده آماده شدند.
زیرساخت‌ها
در سال ۲۰۱۳ تنها ۱۰ ایستگاه سوخت‌گیری هیدروژن در ایالات متحده امریکا وجود داشت که سهم ساکنان جنوب کالیفرنیا ۸ عدد از آنها بود. امّا برنامه ساخت ایستگاه‌های هیدروژن زیادی در سال ۲۰۱۴ در دستور کار قرار گرفت. آلمان، ژاپن، امریکا و انگلیس، همگی بودجه زیادی را صرف ساخت ایستگاه‌های چندمنظوره در سراسر کشورهایشان کرده‌اند.
مشکل اصلی بر سر راه سازندگان ایستگاه و مالکان آنهاست. برای خرید و نصب تجهیزات موردنیاز برای تبدیل یا اضافه کردن ایستگاه هیدروژن به یکی از ایستگاه‌های عرضه سوخت موجود، هزینه‌ای بین ۵۰۰ هزار تا ۵ میلیون دلار برای هر پمپ لازم است!
مقدار این هزینه بستی به اندازه و اندازه و ترافیک ورودی به ایستگاه دارد.
محبوبیت
میزان تمایل مالکان ایستگاه‌ها و دولت‌ها برای صرف این همه هزینه برای ایجاد چنین زیرساختی، بستگی زیاد به تعداد خودروهای سلول سوختی موجود در جاده‌ها دارد. مانند بسیاری از تجارت‌ها، این تجارت نیز نیاز به سرمایه‌گذاری دارد تا نتیجه دهد. البته در این حالت باید بازار آن هم وجود داشته باشد تا روال مناسب خود را طی کند.
این مشکلی است که ژاپنی به دنبال رفع آن هستند. دولت ژاپن در برنامه‌ای مدوّن، قصد دارد که با بیشترین سرعت ممکن اقدام به ساخت ایستگاه‌های هیدروژنی کند. بنابراین فروش خودروهای سلول سوختی، شتابی سرسام‌آور خواهد گرفت؛ البته این موضوعی است که ژاپنی‌ها به آن امیدوارند. کشوری مثل امریکا هم احتمالاً از بیرون نظاره‌گر این اتفاقات خواهد بود.
در حال حاضر، تویوتا، هوندا و نیسان در کنار هم جمع شده‌اند تا برای محبوبیت این خودروهای هیدروژنی تلاش کنند.