سوپراسپرت‌های جذاب و فوق‌العاده‌ای که هیچ‌گاه روی خط تولید نرفتند (قسمت دوم)

در قسمت قبلی این مطلب، به 10 سوپراسپرت جذابی پرداختیم که به دلایل مختلفی هیچ‌گاه به تولید نرسیدند و حالا با 10 نمونهٔ دیگر از این خودروها آشنا خواهیم شد.

هانائودیر (Hunaudières) نام فرانسوی قسمتی از پیست لمانز است و بنتلی که از سال 1924 تا 1930 پنج بار در ابن مسابقهٔ 24 ساعته پیروز شد، از این نام برای یک کانسپت فوق‌العاده استفاده کرد که در نمایشگاه ژنو 1999 رونمایی شد. هانائودیر برای اولین بار پیشرانهٔ W16 گروه فولکس‌واگن را به نمایش درآورد یعنی همان موتوری که بعداً در بوگاتی ویرون استفاده شد. البته این پیشرانهٔ 8 لیتری در کانسپت بنتلی به‌صورت تنفس طبیعی ارائه شده بود.

بعد از هانائودیر، گام بعدی گروه فولکس‌واگن به‌سوی ویرون، آئودی رزمایر بود که همچنان از نسخهٔ تنفس طبیعی موتور W16 استفاده می‌کرد اما برخلاف کانسپت بنتلی که محرک عقب بود، رزمایر با پیروی از سنت آئودی، به سامانهٔ چهارچرخ محرک مجهز شد. نام این کانسپت هم از «برند رزمایر» گرفته شد. وی یک رانندهٔ مسابقه بود که در دههٔ 30 در مسابقات خودروهای شانزده سیلندر قدرتمند گرند پری اتو یونیون شرکت می‌کرد. کانسپت رزمایر در ظاهر نیز شبیه خودروهای مسابقه‌ای آن دوران طراحی شده بود.

سی‌ین کلمه‌ای اسپانیایی به معنای صد است و بنابراین نام مناسبی برای کانسپتی بود که برای جشن صدمین سالگرد کادیلاک معرفی شد. این یک سوپراسپرت موتور وسط با پیشرانهٔ 7.5 لیتری V12 بود که حدود 750 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. هرچند سی‌ین خودرویی آمریکایی بود اما بخش عمده‌ای از توسعهٔ آن در بریتانیا انجام گرفت. طراحی بیرونی خودرو که تحت تأثیر جنگندهٔ F22 رپتور بود، در استودیوی طراحی جنرال موتورز در کاونتری انگلستان انجام شد.

کرایسلر در سال 2004 تصمیم به ساخت یک سوپرکار تمام و کمال گرفت. نتیجهٔ این تصمیم، معرفی کانسپت ME 4-12 با شاسی فیبر کربنی در نمایشگاه دیترویت بود. این ماشین به پیشرانهٔ 6 لیتری V12 مرسدس مجهز شده بود که با چهار توربوشارژر 850 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و امکان رسیدن حداکثر سرعت 400 کیلومتر بر ساعت را به ME 4-12 می‌داد. این خودرو که به‌عنوان پیشرفته‌ترین کرایسلر تاریخ شناخته می‌شد، برای تولید شدن توسعه پیدا کرد اما بعداً کرایسلر به دلایل مالی از این کار منصرف شد. ساخت این سوپرکار بسیار گران تمام می‌شد و برند کرایسلر به‌اندازهٔ کافی برای خریداران این خودروها جذاب نبود. به همین دلیل، ME 4-12 در یک کانسپت باقی ماند.

907 را می‌توان پاسخ پژو به دو سوپرکار موتور جلوی آن زمان یعنی فراری 575M و مرسدس SLR مک‌لارن دانست. پیشرانهٔ 5.9 لیتری V12 این خودرو که 500 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد، از ترکیب دو موتور 3 لیتری V6 پژو ساخته شده بود. این موتور برای توزیع وزن بهتر به‌صورت طولی پشت محور جلو نصب شده بود. بااین‌حال مثل کرایسلر، بعید بود که خریداران فراری یا SLR حاضر باشند مبلغ مشابهی را برای خرید خودرویی با نشان پژو پرداخت کنند.

شرکت لاستیک‌سازی آلمانی فولدا برای آزمایش لاستیک‌های پرفورمنس بالای جدید خود از مرسدس خودرویی را خواست که بتواند به سرعتی بیش از 350 کیلومتر بر ساعت برسد. نتیجهٔ این درخواست، ساخت میباخ اکسلرو با پیشرانهٔ 5.9 لیتری V12 توئین توربو بود که در سدان‌های میباخ استفاده می‌شد اما در اینجا 700 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. اکسلرو سوپرکار تک ساختی بود که بعداً فروخته شد و هم‌اکنون متعلق به یک شرکت آلمانی بازسازی محصولات مرسدس بنام مکاترونیک است.

چندی پس از معرفی نسل اول R8، آئودی در نمایشگاه دیترویت 2008 کانسپتی بنام R8 V12 TDI را معرفی کرد. این خودرو بجای پیشرانهٔ 4.2 لیتری V8 بنزینی R8 تولیدی به یک موتور 6 لیتری V12 توئین توربودیزل با 500 اسب بخار قدرت و 1000 نیوتن متر گشتاور مجهز شده بود. این تنها موتور دیزلی دوازده سیلندر جهان بود و در نسل اول Q7 هم استفاده شد. R8 V12 TDI نیز می‌توانست تنها سوپراسپرت دیزلی جهان لقب گیرد اما آئودی در اوایل سال 2009 برنامهٔ تولید این خودرو را لغو کرد زیرا هزینهٔ مهندسی مجدد R8 بنزینی برای جا دادن موتور دیزلی عظیم دو توربو بسیار زیاد بود و سرمایه‌گذاری آن از طریق فروش جبران نمی‌شد.

جگوار که سوپراسپرت جذاب XJ220 را در کارنامه داشت، در نمایشگاه پاریس 2010 سوپرکار جدیدی بنام CX-75 را در قالب کانسپت رونمایی کرد. این خودرو از قوای محرکهٔ منحصربه‌فردی استفاده می‌کرد که شامل یک موتور الکتریکی برای هر چرخ و موتورهای توربین گازی کوچک به‌عنوان ژنراتور برای شارژ باطری 19 کیلووات ساعتی می‌شد. البته در پروتوتایپ‌های بعدی، یک پیشرانهٔ 1.6 لیتری چهار سیلندر توئین شارژر با 500 اسب بخار قدرت جایگزین موتورهای توربین گازی شد و موتورهای الکتریکی هم به دو واحد کاهش پیدا کردند. این نسخه مجموعاً 900 اسب بخار قدرت داشت. CX-75 با مهندسی تیم فرمول یک ویلیامز توسعه پیدا کرده بود و به نظر می‌رسید جگوار را به رقابت با هایپرکارهای هیبریدی فراری و پورشه وارد خواهد کرد اما قیمت تخمینی 700 هزار پوندی و شرایط اقتصادی مانع این کار شد. البته نسخه‌ای جاده‌ای از CX-75 در فیلم اسپکتر جیمز باند استفاده شد اما این خودرو از لحاظ فنی هیچ ارتباطی با پروتوتایپ‌های قبلی نداشت و از پیشرانهٔ 5 لیتری V8 سوپرشارژ جگوار استفاده می‌کرد.

در نمایشگاه پاریس 2010 لوتوس با معرفی پنج محصول جدید در قالب کانسپت، توجهات زیادی را به خود جلب کرد. یکی از این کانسپت‌ها اسپریت جدید بود که مشخصات بلندپروازانه‌ای داشت. این خودرو به پیشرانهٔ 5 لیتری V8 مجهز شده بود که 620 اسب بخار قدرت داشت و به گیربکس دوکلاچه متصل بود. گفته می‌شد پس از اولین نمایش کانسپت اسپریت، فرایند توسعهٔ آن به‌خوبی پیش می‌رفت اما از یک سو لوتوس درگیر مشکلات مالی شد و از سوی دیگر مدیرعامل این شرکت که برنامه‌های بزرگی داشت کنار رفت. درنتیجه، متأسفانه در سال 2014 برنامهٔ اسپریت که می‌توانست رقیبی برای مک‌لارن MP4-12C باشد، لغو شد.

هرچند آستریون نسبت به دیگر سوپرکارهای لامبورگینی کمتر تهاجمی بود اما مشخصات چشمگیری داشت. قسمت پایینی شاسی مونوکوک فیبر کربنی این خودرو از اونتادور گرفته شده بود درحالی‌که پیشرانهٔ 5.2 لیتری V10 هوراکان با 610 اسب بخار قدرت را هم قرض کرده بود. البته آستریون با کمک سه موتور الکتریکی مجموعاً 910 اسب بخار قدرت داشت. هرچند لامبورگینی این خودرو را به‌عنوان نشان‌دهندهٔ تکنولوژی توصیف کرد اما تا سال 2015 که این شرکت تصمیم گرفت بجای آستریون روی شاسی‌بلند اوروس تمرکز کند، به‌طور جدی به‌عنوان یک مدل تولیدی احتمالی در نظر گرفته شده بود.

• سوپراسپرت‌های جذاب و فوق‌العاده‌ای که هیچ‌گاه روی خط تولید نرفتند (قسمت اول)