چگونه طی ۲۰ سال، قدرت خودروهای جاده‌ای چند برابر شد؟
برای بسیاری از علاقه‌مندان به خودرو در سراسر جهان، حداکثر قدرت تولیدی پیشرانه یکی از معیارهای اصلی پرفورمنس است. اگرچه شتاب صفرتاصد معیار بهتری برای سنجش سرعت واقعی خودرو محسوب می‌شود اما قدرت پیشرانه مانند نمایش عضلات یک بدن‌ساز است که هرچه بزرگ‌تر باشد توجهات بیشتری را جلب می‌کند. در دنیای خودرو نیز همین داستان صدق می‌کند؛ ارقام قدرت پیشرانه با سرعت شگفت‌انگیزی افزایش یافته و خودروسازان برای کسب عنوان قدرتمندترین خودروهای جهان رقابت می‌کنند. پیشرفت‌های ۲۰ سال اخیر باورنکردنی بوده، به‌طوری‌که آنچه دو دهه پیش غیرقابل‌دسترس به نظر می‌رسید، امروز در سدان‌های خانوادگی یافت می‌شود.
خودروهای ۱۰۰۰ اسب بخار؛ رؤیای دست‌نیافتنی در ۲۰ سال پیش
اگر به ۲۰ سال پیش بازگردیم، چشم‌انداز سوپرکارها کاملاً متفاوت بود. حتی گران‌ترین و برجسته‌ترین سوپرکارها مانند فراری انزو، پورشه کاررا GT و لامبورگینی مورسیه‌لاگو با وجود پیشرانه‌های عظیم V10 یا V12 که توسط بهترین مهندسان خودروسازی طراحی شده بودند، حتی به قدرت ۷۰۰ اسب بخار هم نمی‌رسیدند. حتی مک‌لارن F1 در دهه ۹۰ که سریع‌ترین خودرو جهان بود، تنها ۶۳۰ اسب بخار قدرت داشت.
بوگاتی ویرون، بازنویسی قوانین
به همین دلیل، ورود بوگاتی ویرون در سال ۲۰۰۵ انقلابی عظیم در دنیای خودرو ایجاد کرد و به سریع‌ترین خودروی تولیدی تاریخ تبدیل شد. پیشرانه ۸ لیتری W16 با چهار توربوشارژر آن بیش از ۱۰۰۰ اسب بخار تولید می‌کرد، رقمی که در آن زمان باورنکردنی بود. این قدرت عظیم، همراه با بدنه آیرودینامیک، به ویرون امکان دستیابی به سرعت ۴۰۷ کیلومتر بر ساعت را داد که فاصله‌ای چشمگیر با رقبا داشت. ویرون غیرممکن‌ها را ممکن کرد و نشان داد قدرت و پرفورمنس خودروها چقدر جای ارتقاء دارد.
پیشرفت فناوری موتور، کلید قدرت ویرون
اگرچه خودروهای درگستر و مسابقه‌ای قدیمی به قدرت ۱۰۰۰ اسب بخار رسیده بودند اما هیچ خودروی جاده‌ای کاربردی چنین قدرتی نداشت. اکثر سوپرکارها از پیشرانه‌های تنفس طبیعی با ۸ یا ۱۲ سیلندر استفاده می‌کردند اما ویرون با پیشرانه توربوشارژر خود بازی را تغییر داد و نشان داد که با پیشرفت فناوری می‌توان به قدرت‌های بالا دست یافت. فناوری توربو در آن زمان به‌اندازه امروز پیشرفته نبود و قطعات کمتر قابل‌اعتماد و کارآمد بودند که اغلب تأخیر توربو و رانندگی چالش‌برانگیز را به دنبال داشت اما مهندسان بوگاتی با تمرکز بر توربوشارژر، تحویل قدرت را تا حد ممکن نرم و روان کردند.
حرکت دیگر خودروسازان به سمت پیشرانه‌های پرخوران
برندهای دیگر نیز از فناوری پرخوران برای دستیابی به ارقام قدرت بالا استفاده کردند. برند آمریکایی SSC با سوپرکار آلتیمیت آئرو که هم‌زمان با ویرون عرضه شد، با استفاده از پیشرانه ۶.۳ لیتری V8 سوپرشارژر، نزدیک به ۱۰۵۰ اسب بخار داشت. با نصب دو توربوشارژر روی پیشرانه ۶.۳ لیتری هشت سیلندر LS6 نیز مدل آلتیمیت آئرو TT به ۱۱۸۰ اسب بخار رسید.
پرخوران و فناوری الکتریکی، بازی‌سازان جدید
درحالی‌که پرخوران در کوتاه‌مدت به افزایش قدرت منجر شد و خودروهایی مانند بوگاتی شیرون با ۱۵۰۰ اسب بخار و کونیگزگ One:1 با ۱۳۵۰ اسب بخار ساخته شدند اما فناوری پیشرانه‌های الکتریکی در دهه گذشته ارقام قدرت باورنکردنی را ممکن کرد. تسلا مدل S P85D در سال ۲۰۱۴ با دو موتور الکتریکی نزدیک به ۷۰۰ اسب بخار تولید کرد. سوپرکار نیو EP9 در سال ۲۰۱۶ این رکورد را در هم شکست. این خودروی چینی با چهار موتور الکتریکی جداگانه برای هر چرخ، ۱۳۴۰ اسب بخار قدرت ارائه کرد. خودروهای الکتریکی نه‌تنها قدرت فوق‌العاده‌ای داشتند بلکه به دلیل تحویل آنی قدرت و گشتاور بالا، فوق‌العاده سریع بودند.
سلطه فناوری الکتریکی در دهه ۲۰۲۰
در دهه ۲۰۲۰، خودروسازانی که از پیشرانه‌های الکتریکی استفاده نکردند، در رقابت قدرت عقب ماندند. هرچند بوگاتی شیرون سوپراسپرت در سال ۲۰۲۱ رکورد قوی‌ترین خودروی بنزینی را با ۱۵۰۰ اسب بخار شکست اما خودروهای الکتریکی به‌سرعت پیشی گرفتند. ریماک نورا در سال ۲۰۲۲ با قوای محرکهٔ الکتریکی حدود ۱۹۰۰ اسب بخار قدرت ارائه کرد و لوتوس اوایا در سال ۲۰۲۳ با قوای محرکهٔ چهارموتوره ۲۰۰۰ اسب بخاری از این هم فراتر رفت. بااین‌حال، حتی ۲ هزار اسب بخار که دو برابر قدرت ویرون ۲۰ سال پیش است هم حد نهایی قدرت در خودروهای تولیدی نخواهد بود زیرا هایپرکار چینی یانگ‌وانگ U9 ترک ادیشن از بی‌وای‌دی قرار است با ۳۰۰۰ اسب بخار قدرت به بازار عرضه شود. این نسخه‌ای ارتقاءیافته از U9 معمولی ۱۳۰۰ اسب بخاری است که می‌تواند رکورد قدرت را در خودروهای تولیدی بشکند.
قدرت در اختیار عموم مردم
فقط سوپرکارها و هایپرکارها از پتانسیل پیشرانه‌های الکتریکی بهره نبردند و سدان‌های خانوادگی نیز به لطف این تکنولوژی به سطوحی از پرفورمنس رسیده‌اند که دو دهه پیش رؤیایی به نظر می‌رسید. ابتدا تسلا مدل S پلد از مرز ۱۰۰۰ اسب بخار در یک خودروی خانوادگی عبور کرد و شیائومی SU7 اولترا نیز با سه موتور الکتریکی به ۱۵۲۷ اسب بخار قدرت رسیده و اخیراً رکورد سریع‌ترین خودروی الکتریکی پیست نوربرگ‌رینگ را شکسته است. با توجه به پیشرفت فناوری باتری و موتور در ۲۰ سال گذشته، عجیب نیست اگر خودروسازان راهی برای ارائهٔ ۵۰۰۰ اسب بخار قدرت در خودروهای تولیدی پیدا کنند. البته فناوری لاستیک‌ها هم باید همگام با این قدرت پیشرفت کند تا این نیرو به جاده منتقل شود اما با توجه به پیشرفت‌های کنونی، این احتمال دور از واقعیت نیست.
منبع: CarBuzz