جالب‌ترین خودروها با پیشرانه موتورسیکلت، از مورگان سه‌چرخه تا بی‌ام‌و i3

هرچند خودروها و موتورسیکلت‌ها هردو از پیشرانه‌های درون‌سوز استفاده می‌کنند که اساس کار آن‌ها یکسان است اما پیشرانهٔ موتورسیکلت‌ها خصوصیات کاملاً متفاوتی با موتورهایی دارد که در خودروها می‌بینیم. بسیاری از پیشرانه‌های موتورسیکلت ردلاین نجومی دارند و قدرت تولیدی آن‌ها نسبت به حجم خیره‌کننده است. همچنین این پیشرانه‌ها به دلیل ماهیت دور بالای خود، صدای شگفت‌انگیزی دارند که می‌تواند توجه هرکسی را جلب کند. از سوی دیگر اما این موتورها حتی در قیاس با پیشرانهٔ خودروهای معمولی هم گشتاور کمتری دارند. بااین‌وجود، پیشرانهٔ موتورسیکلت‌ها به لطف تولید قدرت بالا در کنار وزن سبک و اندازهٔ جمع‌وجور، برای خودروهای اقتصادی کوچک و حتی خودروهای اسپرت سبک‌وزن مناسب هستند. به همین دلیل، در طول تاریخ خودروسازان زیادی ایدهٔ استفاده از پیشرانهٔ موتورسیکلت در خودرو را امتحان کرده‌اند. ازاین‌رو، در ادامه با جالب‌ترین خودروهایی که با پیشرانهٔ موتورسیکلت تولید شدند آشنا خواهیم شد.

همچنین بخوانید: ۱۰ موتورسیکلت اسپرت که از فراری سریع‌تر هستند

خودروهای کوچک شهری به دلیل وزن سبک، با شخصیت دور بالا و گشتاور پایین پیشرانهٔ موتورسیکلت سازگاری دارند. به همین دلیل، ب‌ام‌و در میکروکار ایزتا از پیشرانهٔ موتورسیکلت استفاده کرد. سازندهٔ آلمانی حتی این رویه را در مدل جدید 700 که در سال 1959 به‌عنوان جایگزین ایزتا معرفی کرد هم ادامه داد. 700 که بر اساس شاسی کشیدهٔ ب‌ام‌و 600 (نسخهٔ بزرگ‌تر ایزتا) ساخته شده بود، به پیشرانهٔ موتورسیکلت ب‌ام‌و R67 مجهز شد که حجم آن با کمی افزایش به 700 سی‌سی رسید. این پیشرانهٔ دو سیلندر تخت که در عقب خودرو نصب شده بود، با 40 اسب بخار قدرت، خودروی 650 کیلوگرمی ب‌ام‌و را به حداکثر سرعت 125 کیلومتر بر ساعت می‌رساند. موفقیت 700 در بازار ب‌ام‌و را از ورشکستگی نجات داد.

هوندا پیش از آنکه خودروسازی را در سال 1963 آغاز کند، به خاطر موتورسیکلت‌هایش شهرت داشت اما N600 شرایط را تغییر داد زیرا این خودرو علاوه بر ژاپن، در بازارهای دیگری مثل آمریکا و اروپا هم عرضه شد. این هاچ‌بک کوچک به یک پیشرانهٔ دو سیلندر خطی برگرفته از موتورسیکلت هوندا CB450 مجهز شده بود. این پیشرانهٔ هوا خنک، 42 اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و می‌توانست به دور 9 هزار rpm برسد. N600 با این پیشرانه به حداکثر سرعت 130 کیلومتر بر ساعت دست میافت. N600 اولین خودروی هوندا در آمریکا بود و در سال 1972 با نسل اول سیویک جایگزین شد.

این خودرو توسط گوردون موری طراحی و بین سال‌های 1991 تا 1998 تنها 55 دستگاه از آن ساخته شد. راکت شبیه یک خودروی مسابقه‌ای بود که امکان تردد در جاده‌ها را داشت. در این خودرو، صندلی دوم پشت سر راننده جای گرفته بود تا آرایش سرنشینان شبیه موتورسیکلت شود. این خودروی اسپرت به پیشرانهٔ 1 لیتری چهار سیلندر یاماها مجهز شده بود که با ردلاین فوق‌العادهٔ بیش از 11 هزار rpm، قدرتی برابر با 145 اسب بخار تولید می‌کرد. علاوه بر این، به لطف استفاده از کامپوزیت‌های سبک‌وزن گران‌قیمت، وزن راکت به تنها 376 کیلوگرم رسیده بود و ظرف 4.7 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت دست پیدا می‌کرد.

وستفیلد یک شرکت کوچک بریتانیایی است که مثل کاترهام به تولید خودروهای اسپرت سبک‌وزن مشابه لوتوس سون می‌پردازد. برخلاف دیگر محصولات این شرکت، مگابوسا که در سال 2000 معرفی شد، به پیشرانهٔ 1.3 لیتری چهار سیلندر سوزوکی هایابوسا مجهز است که 180 اسب بخار قدرت تولید می‌کند و نیروی خود را به یک گیربکس شش سرعتهٔ سکوئنشال تحویل می‌دهد. مگابوسا با وزن تنها 440 کیلوگرم، ظرف 3.6 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسد و به حداکثر سرعت 225 کیلومتر بر ساعت دست پیدا می‌کند.

تایگر هم یک شرکت بریتانیایی دیگر با محصولات مشابه کاترهام است. مالک این شرکت، «جیم دادلی» که در سال 2001 قصد شکستن رکورد شتاب صفر تا 96 کیلومتر بر ساعت را داشت، تایگر Avon را به دو پیشرانهٔ 900 سی‌سی چهار سیلندر کاوازاکی ZX9R مجهز کرد. این موتورها مجموعاً 305 اسب بخار قدرت تولید می‌کردند. Z100 به لطف این نیرو و وزن 560 کیلوگرمی، ظرف 2.8 ثانیه از صفر به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت رسید و رکورد شتاب را شکست. از Z100 اما فقط همان یک نمونه ساخته شد.

آریل اتم یکی از مشهورترین خودروهای پیست محور سبک‌وزن لخت است که از سال 2000 در نسخه‌های مختلفی تولید می‌شود. افراطی‌ترین و وحشی‌ترین نسخهٔ این خودرو، اتم 500 بود که در سال 2008 معرفی شد. این نسخه به یک پیشرانهٔ V8 مجهز شد اما نه یک هشت سیلندر معمولی. این موتور 3 لیتری از اتصال دو پیشرانهٔ چهار سیلندر سوزوکی هایابوسا ساخته شد و 500 اسب بخار قدرت تولید می‌کند. چنین قدرتی در کنار وزن تنها 550 کیلوگرمی، پرفورمنس فوق‌العاده‌ای را فراهم می‌کرد. اتم 500 ظرف تنها 2.3 ثانیه از به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت می‌رسد و یکی از وحشی‌ترین خودروهای جاده‌ای جهان محسوب می‌شود.

وقتی حرف از پیشرانهٔ موتورسیکلت در خودرو می‌شود، یکی از اولین نام‌هایی که به ذهن می‌آید مورگان سه‌چرخه است. البته برخلاف دیگر خودروهای اسپرت این لیست، مورگان صرفاً روی پرفورمنس تمرکز ندارد و برای کسانی ساخته شده که به دنبال لذت رانندگی در هوای آزاد هستند. ویژگی برجستهٔ این ماشین، پیشرانهٔ 2 لیتری V2 هارلی دیویدسون است که بیرون از خودرو در جلو نصب شده است. این ویژگی ریشه در میراث مورگان دارد زیرا اولین خودروی این برند که در سال 1909 ساخته شد از پیشرانهٔ موتورسیکلت استفاده می‌کرد. با این حال، نسل جدید سه‌چرخه که با نام سوپر 3 از سال 2022 به بازار آمد به پیشرانهٔ 1.5 لیتری سه سیلندر فورد مجهز شده است.

هرچند ب‌ام‌و i3 به‌عنوان یک هاچ‌بک تمام الکتریکی به بازار آمد اما نسخه‌ای از آن با نام REx هم ارائه شد که به یک پیشرانهٔ بنزینی کوچک موتورسیکلت به‌عنوان ژنراتور افزایش‌دهندهٔ برد مجهز بود. این نسخه از پیشرانهٔ 650 سی‌سی دو سیلندر متعلق به اسکوتر C650 GT ب‌ام‌و استفاده می‌کرد. البته این پیشرانه برای استفاده در i3 دستخوش تغییراتی شد و قدرت آن از 65 به 35 اسب بخار کاهش پیدا کرد. این کاهش قدرت اما ایرادی نداشت زیرا پیشرانهٔ بنزینی به چرخ‌ها نیرو نمی‌داد و صرفاً با شارژ باطری‌ها، برد i3 را از 200 کیلومتر در حالت تمام الکتریکی، با باک سوخت 9 لیتری به 320 کیلومتر افزایش می‌داد.

فولکس‌واگن سال‌ها درگیر پروژهٔ ساخت کم‌مصرف‌ترین خودروی جهان بود که نتیجهٔ آن عرضهٔ مدل XL1 در سال ۲۰۱۳ شد. XL1 اما خودروی کندی بود که ۱۳ ثانیه طول می‌کشید تا به سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد. به همین دلیل یک سال بعد XL Sport معرفی شد. در این مدل، پیشرانهٔ دیزلی دو سیلندر هیبریدی XL1 با پیشرانهٔ ۱.۲ لیتری دو سیلندر V شکل دوکاتی ۱۱۹۹ سوپرلگرا جایگزین شد که با ردلاین ۱۱ هزار دور در دقیقه، ۲۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. ترکیب این پیشرانه با گیربکس هفت سرعتهٔ دوکلاچه و وزن ۹۰۰ کیلوگرمی XL Sport، شتاب صفرتاصد ۵.۷ ثانیه‌ای را فراهم می‌کرد. هرچند فولکس‌واگن قصد داشت 500 دستگاه از XL اسپرت تولید و با قیمت 70 هزار عرضه کند اما نهایتاً این خودرو در حد یک کانسپت باقی ماند.