خودروهای موتور وسط با صندلی‌های عقب! از لامبورگینی اوراکو تا کونیگزگ جمرا

خودروهای موتور وسط معمولاً اسپرت و دونفره‌اند اما برخی مدل‌ها با طراحی هوشمندانه، صندلی‌های عقب هم دارند. در ادامه با ۹ خودروی موتور وسط آشنا می‌شویم که صندلی عقب دارند.

ترکیب موتور وسط عمدتاً به خودروهای دونفره اختصاص دارد زیرا در خودروهای موتور وسط، به دلیل قرارگیری موتور، فضا برای نصب صندلی‌های عقب محدود است. بااین‌حال، برخی خودروسازان با طراحی هوشمندانه و گاهی افزایش فاصله محوری، این مشکل را حل کرده‌اند و طی سال‌ها، چندین مدل با ترکیب موتور وسط و صندلی‌های عقب معرفی شده‌اند.

لوتوس اوورا

اوورا که در سال ۲۰۰۸ در نمایشگاه خودروی بریتانیا رونمایی شد، بر پایه اولین پلتفرم جدید لوتوس از زمان معرفی الیزه در سال ۱۹۹۵ ساخته شده بود. از زمان معرفی، مدل‌های مختلفی از اوورا مثل اوورا S، اوورا ۴۰۰ و اوورا GT عرضه شدند. خانواده اوورا در سال ۲۰۲۱ بازنشسته شد و جای خود را به امیرا داد که قرار است آخرین مدل لوتوس با موتور بنزینی باشد.

فراری موندیال

موندیال به دلیل طراحی بحث‌برانگیز، موردانتقاد طرفداران فراری قرار گرفت. بااین‌حال، موندیال جایگاه مهمی در تاریخ خودروسازی دارد زیرا تنها خودروی کانورتیبل چهارنفره با ترکیب موتور وسط است. موندیال ابتدا در سال ۱۹۸۰ با نام «موندیال ۸» معرفی شد و سپس مدل‌های دیگری مانند مثل QV و T به خانوادهٔ آن اضافه شدند. موندیال T آخرین نسخه بود که تا دهه ۹۰ تولید شد و درنهایت در سال ۱۹۹۳ کنار رفت.

زونداپ یانوس

این خودرو کاملاً عجیب است. یانوس نام خدای دوچهره رومی است و استفاده از این نام به ماهیت دو چهره‌ای خودرو اشاره دارد. یانوس، تنها خودروی ساخت شرکت آلمانی زونداپ که صرفاً موتورسیکلت تولید می‌کرد و در سال ۱۹۵۷ معرفی شد. این خودرو، ایده طراح «کلود دونیه» بود که چهار سرنشین در دو ردیف پشت‌به‌پشت قرار می‌گرفتند و پیشرانه بین آن‌ها نصب شده بود.

کونیگزگ جمرا

جمرا موجودی عجیب در دنیای خودروسازی است. این هایپرکار گرند تورر چهارنفره (اولین کونیگزگ با چهار صندلی) به‌خودی‌خود مدلی غیرعادی است اما چیدمان موتور وسط باعث خاص‌تر شدن آن می‌شود. جمرا که در اوایل سال ۲۰۲۰ رونمایی شد، ابتدا قرار بود با پیشرانهٔ سه سیلندر تولید شود اما کونیگزگ بعداً یک پیشرانهٔ V8 را هم برای آن معرفی کرد که آن‌قدر بین خریداران محبوب شد که شرکت سوئدی کلاً پیشرانهٔ سه سیلندر را کنار گذاشت.

تویوتا پرویا

پرویا این خودرو با دیگر خودروهای لیست ما متفاوت است اما از نظر فنی تمام شرایط را برای حضور در این لیست دارد. نسل اول مینی‌ون تویوتا پرِویا یک خودروی موتور وسط با نه‌تنها چهار، بلکه هفت صندلی است و تنها خودروی موتور وسط با چهاردر محسوب می‌شود. درحالی‌که خودروسازان معمولاً برای بهبود پرفورمنس ترکیب موتور وسط را انتخاب می‌کنند، در پرِویا این تصمیم برای صرفه‌جویی در فضا گرفته شد. قرارگیری موتور در وسط کف تخت و توزیع وزن بهتر را فراهم کرد.

مازراتی مراک

مراک خویشاوند نزدیک مدل دیگر مازراتی، بورا، است. هر دو خودروی اسپرت دهه ۷۰ با تولید محدود بودند اما بورا دونفره بود، درحالی‌که مراک چهارنفره است. مراک که به نام ستاره‌ای در صورت فلکی دب اکبر نام‌گذاری شده، در سال ۱۹۷۲ در نمایشگاه خودروی پاریس معرفی شد و بین سال‌های ۱۹۷۲ تا ۱۹۸۳، مجموعاً ۱,۸۳۰ دستگاه از آن ساخته شد. تبدیل بورا به مراک توسط جورجتو جوجارو، طراح معروف و تیمش در شرکت افسانه‌ای ایتال‌دیزاین انجام شد. یکی از ویژگی‌های مراک استفاده از موتور V6 به‌جای V8 بود که جای‌گذاری صندلی‌های عقب را در چیدمان موتور وسط آسان‌تر می‌کرد.

لامبورگینی اوراکو

اوراکو شاید به‌اندازه برخی دیگر از مدل‌های لامبورگینی مانند کانتاش مشهور نباشد اما به دلیل ترکیب منحصربه‌فرد ۲+۲ و چیدمان موتور وسط جایگاه جالبی در تاریخ لامبورگینی دارد. این مدل در سال ۱۹۷۰ در نمایشگاه خودروی تورین به‌صورت پروتوتایپ رونمایی و تولید آن دو سال بعد آغاز شد. بین سال‌های ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۹، تنها ۷۹۱ دستگاه اوراکو ساخته شد. طبق سنت لامبورگینی، نام اوراکو از نژاد گاوهای مبارز گرفته شده و طراحی آن توسط مارچلو گاندینی، طراح معروف ایتالیایی که در آن زمان برای برتونه کار می‌کرد، انجام شد.

فراری دینو GT4 308

خودروی بعدی در این فهرست، رقیب مراک و اوراکو است. فراری GT4 308 ابتدا تحت برند دینو با نام دینو عرضه شد زیرا فراری از برند دینو برای مدل‌های غیر V12 خود استفاده می‌کرد. این خودرو بین سال‌های ۱۹۷۳ تا ۱۹۸۰ با موتور ۲.۹ لیتری V8 و گیربکس دستی پنج سرعته تولید شد. ۳۰۸ توسط گاندینی طراحی شد و این یکی از معدود دفعاتی بود که فراری برتونه را به‌جای پینین‌فارینا برای طراحی انتخاب کرد. گفته می‌شود گاندینی برخی از عناصر طراحی اوراکو را در طراحی فراری به کار برد. دو سال بعد از ۳۰۸ نیز فراری مدل GT4 208 را با پیشرانهٔ V8 کوچک‌تر ۲ لیتری معرفی کرد که برای بازار ایتالیا به خاطر قوانین مالیاتی موتورهای کوچک در نظر گرفته شده بود.

هوندا واموس

آخرین خودرو در این لیست، یک کی تراک جذاب ساخت هوندا است که بین سال‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۳ تولید شد. واموس یک خودروی تفریحی با کابین باز و بدون در بود و ایمنی سرنشینان صرفاً بر عهدهٔ ریل‌های محافظ و کمربندهای ایمنی گذاشته شده بود. البته واموس اساساً خودرویی چهارنفره نبود ولی امکان سفارش صندلی‌های عقب برای آن وجود داشت. درمجموع تنها ۲,۵۰۰ دستگاه از واموس ساخته شد و تولید این خودرو به دلیل تغییر استانداردهای ایمنی متوقف گردید.