آئودی آلرود، کراس‌اووری با طعم استیشن

آئودی آلرود در سال ۱۹۹۹ به‌عنوان یک خودروی نیمه کراس اوور بر اساس آئودی A6 آوانت (استیشن) معرفی شد. به‌تازگی جدیدترین نمونهٔ آلرود معرفی‌شده است. به این بهانه در این قسمت به بیان تاریخچهٔ این خودرو پرداخته و در قسمت بعدی جدیدترین نسل آن را معرفی خواهیم کرد.

نسل اول ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۵
نسل اول آئودی آلرود در سال ۱۹۹۹ معرفی شد. این خودرو مجهز به سیستم تعلیق بادی پیشرفته که ارتفاع خودرو را افزایش می‌داد و رینگ‌ها بزرگ‌تر با لاستیک‌های All Terrain (لاستیک‌هایی که هم برای جاده‌های ناهموار و آفرود مناسب‌اند و هم برای رانندگی در جاده‌های صاف و آسفالت) شده بود. بعلاوه پوششی روی رکاب و بچه گلگیرهای بدون رنگ نیز بر روی آن نصب‌شده بودند. سپرها نیز بدون رنگ بوده و ضربه‌گیرهایی در زیر آن‌ها نصب‌شده بود.

آئودی آلرود پسوند کواترو را به همراه نام خود داشت و این یعنی در تمام نسخه‌های آن مجهز به سیستم چهارچرخ متحرک دائمی کواتروی آئودی بودند. سیستم تعلیق بادی آن می‌توانست ارتفاع خودرو را تا ۲۰.۸ سانتیمتر از سطح زمین افزایش دهد درحالی‌که در صورت نیاز امکان کاهش ارتفاع تا تنها ۱۴ سانتیمتر از سطح زمین هم وجود داشت. همزمان با کاهش ارتفاع، مجموعهٔ تعلیق سفت‌تر و اسپرت تر می‌شد که در این صورت سواری آلرود بسیار شبیه به A6 آوانت با سیستم تعلیق اسپرت می‌شد.

نسل اول آلرود در ابتدا با دو پیشرانه در دسترس بود. نمونهٔ اول بنزینی ۲.۷ لیتری V6 با دو توربو که ۲۵۰ اسب بخار قدرت و ۳۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. پیشرانه دوم هم از نوع دیزل V6 با ۲.۵ لیتر حجم، ۱۷۷ اسب بخار قدرت و ۳۷۰ نیوتن متر گشتاور بود. در سال ۲۰۰۳ یک موتور بنزینی V8 4.2 لیتری و یک سال بعد یک نمونه دیزل باقدرت کمتر (۱۶۳ اسب بخار) به لیست سفارشات افزوده شد. تولید نسل اول آلرود در ژوئیه ۲۰۰۵ متوقف شد هرچند که فروش آن تا سال ۲۰۰۶ در اروپا ادامه داشت.

نسل دوم و عرضه بانام A6 Allroad ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۱
نسل دوم آلرود در سال ۲۰۰۶ عرضه شد؛ اما برخلاف نسل اول که صرفاً آلرود نامیده می‌شد، نسل دوم A6 آلرود نام گرفت که اشاره به هم‌خانواده بودن آن با مدل A6 داشت. این نسل هم مانند نسل قبلی مجهز به سیستم تعلیق بادی و سامانه چهارچرخ متحرک کواترو شده بود. آئودی آلرود نسل دوم با دو موتور بنزینی و دو نمونهٔ دیزل قابل خریداری بود. بنزینی‌ها شامل V6 3.2 لیتری و V8 4.2 لیتری می‌شد و دیزل‌ها نیز از نوع ۲.۷ لیتری ۱۸۰ اسب بخاری و ۳ لیتری ۲۳۳ اسب بخاری بودند.

نمونه‌های ۴.۲ لیتری V8 و ۲.۷ لیتری دیزل به‌صورت استاندارد با گیربکس تیپ ترونیک ۶ سرعته عرضه می‌شدند درحالی‌که این گیربکس برای مدل‌های ۳.۲ لیتری V6 بنزینی و ۳ لیتری دیزل به‌صورت آپشن قابل سفارش بود. سیستم تعلیق بادی نیز در پنج حالت قابل تنظیم بود که حداکثر ارتفاع خودرو را تا ۶ سانتیمتر افزایش داده و به ۱۸.۵ سانتیمتر از سطح زمین می‌رساند. این مجموعهٔ تعلیق عملکرد بهتری از تعلیق نسل اول که در چهار حالت قابل تنظیم بود داشت. این نسل هم مانند نسل قبل دارای ویژگی‌های آفرودی چون محافظ رکاب‌ها، بچه گلگیرها و سپرهای بدون رنگ بود.

در بعضی از بازارهای اروپایی، آئودی A6 آلرود گران‌تر از SUV بزرگ آئودی یعنی Q7 بود درحالی‌که سیستم تعلیق بادی در Q7 سفارشی بوده و آپشنی گران‌قیمت بشمار می‌رفت. البته در خود آلمان قیمت A6 آلرود تا چند صد یورو کمتر از Q7 بود.

نسل سوم ۲۰۱۲ تاکنون
نسل سوم A6 آلرود در نمایشگاه ژنو ۲۰۱۲ معرفی و فروش آن در اواخر همین سال آغاز شد. آلرود جدید چندین ویژگی منحصربه‌فرد دارد و آئودی ۱۱۰۰ قطعه را منحصراً برای آن طراحی کرده که آن را کاملاً از A6 استاندارد جدا نموده و تبدیل به خودرویی همه‌جارو کرده است. آشکارترین این ویژگی‌ها ضربه‌گیرهای آلومینیومی خاص آن در زیر سپرها و رکاب‌ها است که ظاهری تهاجمی به آن بخشیده و A6 آلرود را به کراس اوورها شبیه کرده است. در این خودرو برای افزایش توانایی‌های آفرود از رینگ و لاستیک‌های بزرگ‌تری استفاده‌شده است. چراغ‌های جلو از نو طراحی‌شده‌اند، آینه‌های جانبی بزرگ‌تر شده و جلوپنجره کرومی با خطوطی عمودی در آن بکار رفته که منحصر به آلرود است.

همانند نسل‌های قبلی سیستم تعلیق بادی در این نسل آلرود هم وجود دارد که می‌توان ارتفاع ماشین را تا ۲۰.۸ سانتیمتر از سطح زمین افزایش دهد. این سیستم به همراه سامانه کواترو، آئودی آلرود را قادر ساخت که به‌صورت رسمی آزمون‌های سخت آفرود دوره‌ای لندروور را کامل کرده و با موفقیت به پایان برساند. بدین ترتیب آئودی آلرود اولین کراس اوور شکل‌گرفته بر اساس یک خودروی سواری است که توانسته چنین آزمون‌هایی را با موفقیت پشت سر بگذارد. سیستم تعلیق همانند گذشته قابلیت کاهش ارتفاع خودرو را نیز دارد که در این صورت با اسپرت و خشک شدن تعلیق، رانندگی با آلرود همانند رانندگی با یک A6 معمولی می‌شود.

این نسل آلرود با یک موتور بنزینی ۳ لیتری V6 سوپرشارژ ۳۱۰ اسب بخاری به همراه پیشرانهٔ دیزل ۳ لیتری V6 با سه سطح قدرت ۲۰۴، ۲۴۵ و ۳۱۳ اسب بخار قابل خریداری است. ولوو XC70 اصلی‌ترین رقیب آئودی A6 آلرود بشمار می‌رود درحالی‌که آلرود توانایی رقابت با SUVها و کراس اوورهای بزرگ‌تری را نیز دارد.

آئودی A4 آلرود، فرزند دیگری از خانواده آلرود

نسل اول ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۵
به دلیل موفقیت مدل A6 آلرود، آئودی تصمیم به ساخت نمونه‌ای کوچک‌تر از آن بر اساس مدل استیشن A4 گرفت. A4 آلرود در نمایشگاه ژنو ۲۰۰۹ رونمایی و فروش آن تابستان ۲۰۰۹ آغاز گردید. این خودرو با ویژگی‌هایی چون عرض بین دوچرخ بیشتر، افزایش فاصله از زمین، سامانه چهارچرخ متحرک دائمی کواترو، جلوپنجره کرومی منحصربه‌فرد، ضربه‌گیرهای فلزی زیرین و ریل‌های روی سقف از انواع معمولی A4 آوانت متمایز می‌شد.

این خودرو با سه پیشرانه عرضه می‌شد که یکی بنزینی و دوتای دیگر دیزل بودند. نمونهٔ بنزینی ۴ سیلندر ۲ لیتری با ۳۵۰ نیوتن متر گشتاور و ۲۱۱ اسب بخار قدرت است. موتور دیزلی اول ۴ سیلندر ۲ لیتری است که ۱۷۰ اسب بخار قدرت و ۳۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. آخرین پیشرانه هم V6 دیزل ۳ لیتری با ۲۴۰ اسب بخار قدرت و ۵۰۰ نیوتن متر گشتاور بود.

البته A4 آلرود برخلاف A6 آلرود مجهز به سیستم تعلیق بادی نبوده و قابلیت تنظیم ارتفاع نیز نداشت. به همین دلیل بسیاری آن را برخلاف A6 آلرود یک کراس اوور واقعی ندانسته و اعتقاددارند A4 آلرود بیشتر یک A4 آوانت با تریم آفرود است تا یک کراس اوور.

ادامه دارد…