اولین رانندگی با تویوتا گرند هایلندر، ترکیبی از کاستی‌ها و جذابیت‌ها

تویوتا کراس‌اوور جدید گرند هایلندر را با دو پیشرانهٔ هیبریدی کم‌مصرف و کابین جادار و لوکس با فضای کافی برای هشت سرنشین و تمام وسایلشان ارائه کرده تا بین هایلندر و سکویا قرار گیرد و قصد دارد با این مدل جدید به مصاف پیشتازان این کلاس یعنی هیوندای پالیسید و کیا تلوراید برود. گرند هایلندر اما با تناسبات عجیب و حجم بصری غیرعادی روی محورها قطعاً زیباترین کراس‌اوور کلاس خود نیست.

جلوپنجرهٔ پایینی بسیار بزرگ خودرو بخش عمده‌ای از دماغه را اشغال کرده و بدون رینگ‌های 20 اینچی در تیپ‌های لیمیتد یا پلاتینوم، گرند هایلندر پایه با رینگ‌های 18 اینچی شبیه بدن‌سازی به نظر می‌رسد که روی پاهای خود کار نکرده است. بااین‌حال، برخی جزئیات طراحی مثل چراغ‌های جلو و عقب شارپ، زوایای عالی سپر جلو و یک قطعهٔ تزئینی نقره‌ای بالای جلوپنجره ویژگی‌های جالبی هستند.

داخل خودرو هم عالی به نظر می‌رسد. در تیپ پلاتینوم به‌وفور از چرم باکیفیت استفاده شده و صندلی‌ها، رو دری‌ها، کنسول میانی و داشبورد همگی با چرم پوشیده شده‌اند. تنها موضوع ناخوشایند در اینجا تریم چوبی مصنوعی و پلاستیک‌های مشکی است که برای یک کابین سطح بالا، ارزان به نظر می‌رسند. صندلی‌ها نرم هستند اما خیلی خوب بدن را در برنمی‌گیرند و حس سر خوردن به سرنشینان می‌دهند. بااین‌حال، حداقل گرم‌کن صندلی‌های جلو در همهٔ تیپ‌ها ارائه می‌شود درحالی‌که در تیپ لیمیتد تهویهٔ صندلی‌های جلو هم اضافه می‌شود اما گرم‌کن و تهویهٔ صندلی‌های ردیف دوم فقط مختص تیپ پلاتینوم است.

بیشتر بخوانید: تویوتا هایلندر وارداتی

صندلی‌های کاپیتانی ردیف دوم هم از همان مشکل عدم حمایت صندلی‌های جلو رنج می‌برند اما صندلی‌های ردیف سوم به‌اندازهٔ کافی بزرگ هستند که دو بزرگ‌سال بتوانند مدتی طولانی از آن‌ها استفاده کنند. علاوه بر این، گرند هایلندر با فضای بار 583 لیتری در پشت صندلی‌های ردیف سوم، در این کلاس دومین خودروی برتر محسوب می‌شود. تمام تیپ‌های این خودرو با یک نمایشگر لمسی 12.3 اینچی ارائه می‌شوند که از اندروید اتو و اپل کارپلی بی‌سیم بهره می‌برد. در اینجا حتی سیستم فرمان صوتی هم وجود دارد که به‌خوبی کار می‌کند.

در مدل‌های لیمیتد و پلاتینوم بجای صفحه آمپر دیجیتالی 7 اینچی استاندارد یک نمونهٔ بزرگ‌تر 12.3 اینچی ارائه می‌شود که البته خیلی شلوغ است و نقشه، علائم جاده، سیستم‌های ایمنی و... همگی صفحه آمپر را تا حد آزاردهنده‌ای به هم می‌ریزند. در تیپ پلاتینوم حداقل یک هدآپ دیسپلی اضافه می‌شود تا به کاهش بخشی از این حملهٔ بصری کمک کند. پکیج ایمنی Safety Sense 3.0 تویوتا در همهٔ تیپ‌ها به‌صورت استاندارد ارائه می‌شود و شامل هشدار پیش از برخورد، کروز کنترل تطبیقی، دستیار علائم جاده و... می‌شود.

پیشرانهٔ پایهٔ گرند هایلندر یک نمونهٔ 2.4 لیتری چهار سیلندر توربو است که برای مسیرهای صاف مناسب خواهد بود اما 265 اسب بخار قدرت و 420 نیوتن متر گشتاور آن برای حرکت دادن یک شاسی‌بلند 2 تنی در جاده‌های کوهستانی کافی نیست. شتاب خودرو کند است، صدای موتور شبیه ماشین چمن‌زنی است و برای هماهنگ شدن با جریان ترافیک باید همواره پدال گاز را تا انتها فشرد. البته تلوراید و پالیسید هم خودروهای خیلی سریعی نیستند اما پیشرانهٔ V6 آن‌ها کشش بهتری دارد.

در همین حال، پیشرانهٔ 2.5 لیتری هیبریدی گرند هایلندر با تنها 245 اسب بخار قدرت حتی از موتور پایه هم ضعیف‌تر است اما با 6.9 لیتر در هر صد کیلومتر، حدود 0.2 لیتر مصرف سوخت کمتری دارد. بااین‌حال، دیگر پیشرانهٔ هیبریدی این خودرو که Hybrid Max نام دارد را می‌توان بهترین قوای محرکه در این کلاس دانست. این نسخه از همان پیشرانهٔ 2.4 لیتری توربوشارژ پایه به همراه یک موتور الکتریکی روی هر محور استفاده می‌کند که مجموعاً 362 اسب بخار قدرت و 542 نیوتن متر گشتاور را به هر چهارچرخ تحویل می‌دهد. هرچند مصرف سوخت در این نسخه به 8.7 لیتر در هر صد کیلومتر افزایش پیدا می‌کند اما هنوز هم از فورد اکسپلورر و رقبای کره‌ای کم‌مصرف‌تر است.

مدل هیبرید مکس به‌طور شگفت‌آوری سریع است و در همان جادهٔ کوهستانی که مدل پایه را به چالش می‌کشید بدون مشکل حرکت می‌کند. گرند هایلندر با این قوای محرکه حتی با وجود وزنی بیش از 2.2 تن، به لطف گشتاور فوری موتورهای الکتریکی هیچ مشکلی برای بالا رفتن از سربالایی‌ها ندارد. شتاب صفر تا 96 کیلومتر بر ساعت این نسخه 6.3 ثانیه است که 1.2 ثانیه از نسخهٔ بنزینی سریع‌تر است. بااین‌حال، درحالی‌که گرند هایلندر بنزینی از گیربکس هشت سرعته و نسخهٔ هیبریدی از نمونهٔ CVT استفاده می‌کند، در اقدامی عجیب، تویوتا در نسخهٔ هیبرید مکس از گیربکس قدیمی شش سرعته استفاده کرده که قطعاً نسبت به نمونهٔ هشت سرعته احساس ناخوشایندی دارد.

حتی با وجود وزن سنگین باطری‌ها، گرند هایلندر برای یک کراس‌اوور سه ردیفهٔ بزرگ هندلینگ خوبی دارد. سیستم تعلیق هرچند نسبت به رقبای نرم‌تر این کلاس مثل نیسان پث‌فایندر بسیار سفت احساس می‌شود اما با توانایی عالی در پیچ‌ها که اندازهٔ خودرو را کوچک‌تر جلوه می‌دهد، این سفتی را جبران می‌کند. همچنین فرمان احساس کافی از مسیر را به راننده می‌دهد و بادی‌رول برای چنین شاسی‌بلند بزرگی به‌طور شگفت‌آوری کم است.

خوبی‌ها و کاستی‌های گرند هایلندر توصیهٔ آن برای خرید را در یکی از رقابتی‌ترین سگمنت‌ها دشوار می‌کند اما مطمئناً این خودرو در بخش پیشرانهٔ هیبرید مکس و کابین راحت و مجهز حرف‌هایی برای گفتن دارد. یکی دیگر از مشکلات این کراس‌اوور ژاپنی قیمت است که از 44,405 دلار آغاز می‌شود یعنی حدود 10 هزار دلار بیشتر از تلوراید، پالیسید و یا فولکس‌واگن اطلس. قیمت گرند هایلندر هیبریدی از 46 هزار دلار شروع می‌شود و نسخهٔ هیبرید مکس حداقل 55,375 دلار قیمت دارد. قیمت نمونهٔ آزمایشی ما که از نوع هیبرید مکس لیمیتد بود نیز به 59,460 دلار رسید.

هرچند گرند هایلندر به‌اندازهٔ هیوندای پالیسید تیپ کالیگرافی با قیمت تنها 55 هزار دلار لوکس احساس نمی‌شود اما تویوتا فضای بار بیشتر و مصرف سوخت بهتری دارد؛ بنابراین، هرچند کراس‌اوور جدید تویوتا خودروی بی‌نقصی نیست اما گزینهٔ جدیدی را پیش روی خریداران پرشمار این کلاس قرار می‌دهد.