چه بلایی بر سر خودروهای هیبریدی آئودی در داکار آمده است؟

مسابقات داکار جزو خشن‌ترین و خطرناک‌ترین مسابقات خودرویی بوده و اخیراً آئودی نیز با خودروهای هیبریدی E2 در آن حضور داشته است. می‌خواهیم بدانیم در طول مسابقات داکار چه بلایی بر سر محصولات آئودی آمده پس با ما همراه شوید!

صحرا و بیابان بخشنده نیست. بیابان اهمیتی نمی‌دهد که شما چند صد میلیون دلار و ساعات بی‌شماری را صرف آماده شدن برای مسابقات رالی کرده باشید! حتی اهمیتی نمی‌دهد که شما تیم آئودی باشید و آن رالی هم مسابقه مشهور داکار باشد. رالی داکار در طول ۱۴ مرحله و در کشور عربستان سعودی برگزار شده است. مسیر هر مرحله تا ۱۵ دقیقه قبل از شروع محرمانه بوده و نقشه در آن زمان تحویل نقشه‌خوان‌ها می‌شود. نقشه‌خوان‌ها از یک کتاب دیجیتالی استفاده می‌کنند و باید به رانندگان در عبور از مسیرهای خشن، از بین صخره‌های بزرگ و رودخانه‌های فصلی کمک کنند. استفاده از جی‌پی‌اس و هم‌تیمی‌های دیگر مجاز نیست. در واقع رالی داکار یک چالش تمام‌عیار محسوب می‌شود و انسان و ماشین را به محدودیت‌های خود می‌رساند.

آئودی با خودروهای هیبریدی RS Q E-Tron E2 در مسابقات امسال شرکت کرده است. ژرمن‌ها برای دومین بار با سه خودرو راهی داکار می‌شوند اما پس از ۱۴ روز مسابقه فقط یکی از آن‌ها از خط پایان عبور کرده و مقام چهاردهم را کسب کرده است. خودروی مسابقه‌ای آئودی حدود ۷ ساعت پس از ناصر العطیه و متیو بومل با خودروی تویوتا هایلوکس به خط پایان رسیده است. خودروی E2 از الکتریسیته ذخیره شده در باتری ۵۲ کیلووات ساعتی استفاده می‌کند اما یک ژنراتور نیز به شکل پیشرانه ۴ سیلندر ۲ لیتری توربو وجود دارد. آئودی از پیشرانه یاد شده در مسابقات مطرح دیگری نیز استفاده کرده بود. پیشرانه درون‌سوز آئودی می‌تواند باتری را شارژ کند تا از وجود قوای محرکه لازم برای مسابقه دادن اطمینان حاصل شود.

یک مرحله عادی از مسابقات داکار می‌تواند طول ۴۰۰ تا ۸۰۰ کیلومتر و حتی بیشتر داشته باشد. مسافت یاد شده با استفاده از باتری‌های کنونی طی شدنی نخواهد بود. البته E2 در هر مرحله از مسابقه حداکثر ۳۴۰ لیتر سوخت مصرف می‌کند درحالی‌که سایر رقبا می‌توانند تا ۵۰۰ لیتر را نیز مصرف کنند. آئودی همچنین از ترکیب اتانول و بنزین و متانول برای پیشرانه درون‌سوز خودرو استفاده کرده است. این ترکیب سوخت از ۸۰ درصد محتوای پایدار تولید شده و ۶۰ درصد کربن کمتری را نسبت به پیشرانه بنزینی سنتی ایجاد می‌کند. اگر نمی‌توانید از پیشرانه برقی خالص استفاده کنید، شاید بتوانید با روش‌های نوین آسیب کمتری به محیط‌زیست برسانید…

ژرمن‌ها با همان سه راننده و نقشه‌خوان پارسال در مسابقات رالی حضور یافته‌اند اما خودروها دگرگونی کاملی را تجربه کرده‌اند. بدنه بازنگری شده خودروی هیبریدی آئودی باعث شده مرکز ثقل پایین‌تر آید و آیرودینامیک بهتری داشته باشد. اگرچه حداکثر سرعت خودرو تغییری نکرده و ۱۷۰ کیلومتر در ساعت باقی مانده اما کاهش درگ به معنی مصرف سوخت بهتر خواهد بود. خودروی یاد شده همچنین ۸۰ کیلوگرم سبک‌تر شده تا نسبت قدرت به وزن بهتری داشته باشد. کابین تغییری ندارد هرچند برخی بازنگری‌ها در زمینه ارگونومی صورت گرفته است. لاستیک‌های زاپاس نیز دسترسی بهتری دارند و رینگ‌های ۱۰ پره جدید را می‌توان راحت‌تر تعویض کرد. آئودی در مسابقه داکار پارسال عملکرد خوبی داشت و در ۱۴ مرحله توانست جزو سه تیم برتر قرار گیرد و یکی از سه خودرو نیز بین ۱۰ خودروی اول جا خوش کرد. امسال اما داستان فرق کرده است…

در ۴ مرحله اول مسابقه امسال هر سه خودروی آئودی پنچری‌های زیادی را تجربه کردند. تمامی لاستیک‌های خودروها را شرکت بی اف گوودریچ تأمین می‌کند و عجیب آنکه ۱۴ بار پنچر شدن لاستیک خودروهای آئودی باعث تعجب بسیاری شده بود. مسیر مسابقه پر از صخره بود اما این میزان پنچری قابل‌قبول نبوده است. تیم‌های دیگر نیز وضعیت مشابهی داشته‌اند هرچند اوضاع به وخامت آئودی نبوده و از طرفی بی اف گوودریچ می‌گوید داده‌ها را تحلیل خواهد کرد تا نقاط ضعف را پیدا کند. امیدواریم شرکت یاد شده از اطلاعات کسب شده برای بهبود لاستیک‌های آفرود آتی خود استفاده کند. مشکلات بیشتر آئودی در مرحله ۶ مسابقات رخ داد. پیترهانسل تصادف کرد و نقشه‌خوان او با درد کمر راهی بیمارستان شد. خوشبختانه او آسیب چندان جدی‌ای ندیده بود اما خودرو نمی‌توانست ادامه دهد. بدشانسی‌های آئودی ادامه داشت و ساینز و کروز نیز چند دقیقه بعد در همان نقطه تصادف کردند و چرخ جلو جدا شد. رانندگان ارتباط رادیویی با هم‌تیمی‌های خود نداشتند و تنها می‌توانستند از تلفن‌های ماهواره‌ای خود استفاده کنند. پیترهانسل نتوانسته بود به ساینز درباره این مسیر خطرناک هشدار دهد.

تپه‌های شنی مسیر مسابقه بسیار خطرناک بوده‌اند. راندن یک خودروی برقی در این مسیرها بسیار سخت است زیرا در خودروی بنزینی شما می‌توانید پای خود را در بالای تپه از روی گاز بردارید اما در خودروهای برقی برداشتن پا از روی پدال گاز به معنی فعال شدن ترمز احیا شونده خواهد بود و خودرو سرعت خود را کم خواهد کرد. رانندگان باید با پدال گاز بازی کنند تا بتوانند با سرعت مناسب از روی تپه شنی عبور کنند و این یک چالش خواهد بود. با دریافت ۱۸ پنالتی برای تعمیر خودروها، پیترهانسل در رده ۱۰۷ قرار گرفت و فقط خودروی سوم به رانندگی اکستروم و برگویست بود که برای آئودی تعیین تکلیف می‌کرد. در مرحله ۷ مسابقه آن‌ها با عملکردی برجسته به رده پنجم رسیدند.

به نظر می‌رسد دیگر رقبا نظرات متفاوتی درباره خودروهای هیبریدی و برقی برای مسابقات داکار دارند. سباستین لوب که مقام دوم کلی را به دست آورد از بدشانسی تیم آئودی آگاه بوده است. زمانی که از او درباره استفاده از خودروی برقی در داکار پرسیده شد او گفت خودروی برقی را در مسابقات Extreme E می‌راند نه اینجا. البته احتمال دارد در صورت پیشنهاد راندن خودروی برقی به لوب او این کار را انجام دهد. از طرف دیگر لورنزو فلوکسا که با تویوتا لندکروزر در بخش کلاسیک داکار حضور یافته بود علاقه‌ای به E2 ندارد. او می‌گوید:

من فکر می‌کنم هیدروژن یا سوخت‌های مصنوعی برای داکار بهتر باشند. ما هم محیط‌زیست سبز را دوست داریم اما استفاده از پیشرانه درون‌سوز در خودروی آئودی باعث می‌شود خودرویی برقی نباشد. فکر می‌کنم این کارها واقعی نیست.

اما سؤالی که پیش می‌آید این است که اصلاً چرا خودروهای هیبریدی آئودی راهی داکار شدند؟ تیم آئودی فقط تا سال ۲۰۲۴ در داکار حضور خواهد یافت و اگرچه مهندسان شرکت داده‌های ارزشمندی درباره عملکرد باتری در شرایط سخت به دست می‌آورند اما استفاده از یک ژنراتور تکنولوژی ساختارشکنی نیست. همان ایده شورولت ولت اینجا نیز بکار رفته است. همچنین آئودی برنامه‌ای برای استفاده از تکنولوژی E2 در خودروهای تولیدی خود ندارد. معمولاً زمانی که یک خودروساز سرمایه عظیمی را به موتور اسپرت تزریق می‌کند نتیجه نهایی آن استفاده از تکنولوژی‌ها در خودروهای جاده‌ای خواهد بود. واقعیت این است که خودروهای آئودی مشکلی نداشته‌اند. این بیابان بوده که روی خوش به آئودی نشان نداده و سیستم تعلیق خودروی شرکت را شکسته و لاستیک‌ها را پنچر کرده است. با توجه به قوانین کنونی داکار امکان استفاده از یک خودروی برقی در مسابقات وجود ندارد.