بی ام و سری 9، سدان دهه 90 که قرار بود لوکس‌تر از سری 7 باشد

در اواسط دههٔ ۹۰، ب‌ام‌و کانسپتی محرمانه بنام ZBF 7 Series تولید کرد که پیش‌نمایش سدان فوق لوکسی بالاتر از سری ۷ بود اما هیچ‌گاه تولید نشد.

ب‌ام‌و پیش از آنکه در سال ۱۹۹۸ رولزرویس را بخرد، برنامه‌هایی برای ساخت خودروی فوق لوکسی بالاتر از سری ۷ داشت. بدین منظور کانسپتی بنام ZBF 7 Series ساخته شد که نام آن مخفف Zukünftige BMW Familie به معنای خانوادهٔ آیندهٔ ب‌ام‌و بود. نکتهٔ مهم اینکه کانسپت موردبحث نه عنوان پیش‌نمایش مستقیم سری ۷ نسل E65 بلکه با هدف پیش‌بینی مسیر طراحی آینده برای کل سبد محصولات ب‌ام‌و ساخته شد.

این کانسپت توسط «جوجی ناگاشیما» طراحی شده بود و جذاب‌ترین ویژگی آن بدون شک جلوپنجرهٔ کلیوی شکل بسیار بزرگ است که به سمت پایین کشیده شده و ما را به یاد مدل‌های امروزی مثل سری ۴ یا iX می‌اندازد. البته اینکه آیا ب‌ام‌و واقعاً چنین جلوپنجره‌ای را ۲۵ سال قبل پیش‌بینی کرده بود یا نه مشخص نیست اما کانسپت ZBF نشان می‌دهد رویه‌های طراحی امروزی آن‌قدرها هم که به نظر می‌رسد جدید نیستند. درهرحال، جلوپنجرهٔ ناگاشیما ساده‌تر است و در مقایسه با سری ۴ امروزی بسیار بهتر با دماغهٔ خودرو ادغام شده است.

یکی دیگر از ویژگی‌های منحصربه‌فرد طراحی کانسپت ZBF، چراغ‌های جلوی آن است که طرح چهار چراغ گرد نمادین ب‌ام‌و را به شیوه‌ای جدید و متفاوت به نمایش گذاشته بود. این ویژگی در کنار جلوپنجرهٔ بزرگ، ارتفاع بلند دماغه و نوارهای کرومی روی سپر، نمای کاملاً متمایزی به ZBF بخشیده بود که یادآور رولزرویس است پیش از آنکه توسط ب‌ام‌و خریداری شود. این کانسپت همچنین اندازهٔ بزرگ‌تری نسبت به سری ۷ نسل E38 داشت اما طول کاپوت آن کم بود تا فضای سرنشینان بیشتر شود.

با نگاه به قسمت جانبی ZBF 7 Series می‌توان دستگیرهای در مخفی و دوربین بجای آینه‌های جانبی را دید یعنی ویژگی‌های آیرودینامیکی که حدود دو دهه بعد در خودروهای تولیدی دیدیم. این کانسپت بدنهٔ ساده‌ای دارد و تمام پانل‌های بدنهٔ آن از فلز در ایتالیا با تکنیک‌های قدیمی اتاق‌سازی با دست ساخته شدند. خط پنجره کاملاً مشابه سری ۷ نسل E65 است که در سال ۲۰۰۱ معرفی شد و زیر گلگیرهای برجسته هم رینگ‌های بزرگی دیده می‌شود. به گفتهٔ ناگاشیما، بزرگ‌ترین رینگ‌های موجود در آن زمان ۱۹ اینچی بودند و به همین دلیل طراحان مجبور شدند رینگ‌های اختصاصی دست‌سازی را برای این کانسپت سفارش دهند.

طراحی داخلی ZBF 7 Series هم با فاصله گرفتن از سنت‌های ب‌ام‌و، سبک کاملاً جدید و آینده‌نگرانه‌ای را به نمایش گذاشته بود. نمایشگر اطلاعاتی-سرگرمی هرچند طبق استانداردهای امروزی کوچک به نظر می‌رسد اما آینده‌ای که در آن نمایشگرها به صفحه آمپر متصل می‌شوند را پیش‌بینی کرده بود. یکی دیگر از ویژگی‌های طراحی این کانسپت که امروز به یک رویهٔ طراحی تبدیل شده، دریچه‌های تهویهٔ سراسری روی داشبورد است. همهٔ دکمه‌ها هم روی داشبورد، غربیلک فرمان یا کنسول مرکزی تعبیه شده‌اند و فضایی خالی را روی پانل میانی داشبورد برای تعبیهٔ چند کشو فراهم کرده‌اند.

مثل همهٔ لیموزین‌ها، در کانسپت ZBF به سرنشینان عقب هم توجه ویژه‌ای شده و برای آن‌ها لپ‌تاپ‌هایی روی پشت صندلی‌های جلو، یک میز بازشو و دکمه‌هایی روی کنسول میانی در نظر گرفته شده بود. همهٔ این ویژگی‌ها نشان می‌دهد که ZBF نه ‌به‌عنوان جانشینی برای سری ۷ نسل E38 بلکه به‌عنوان پیش‌نمایش سری ۹ طراحی شده بود. این طراحی ابتدا در قالب یک نمونهٔ غیرکاربردی ساخته شد اما جاه‌طلبی‌های پروژه همچنان ادامه داشت و در سال ۱۹۹۶ نمونهٔ دوم در قالب یک پروتوتایپ قابل رانندگی با پیشرانهٔ V12 زیر کاپوت ساخته شد.

به گفتهٔ ناگاشیما، این پروتوتایپ در دههٔ ۹۰ مورد استقبال اعضای هیئت‌مدیره قرار گرفت و در ب‌ام‌و همه آن را دوست داشتند. این پروتوتایپ آن‌قدر نظر رئیس وقت بخش تحقیق و توسعهٔ ب‌ام‌و را جلب کرد که خودرو را برای رفتن به بازی گلف با خود برد. هرچند کانسپت ZBF 7 Series به منبع الهام در استودیوی طراحی ب‌ام‌و تبدیل شد و بسیاری از عناصر طراحی آن به مدل‌های تولیدی بعدی راه پیدا کردند اما مشخص نیست که چرا خود این پروتوتایپ تولید نشد و پس از پایان توسعهٔ آن چه اتفاقی افتاد. شاید چون ب‌ام‌و به دنبال خرید رولزرویس بوده، از تولید یک سدان فوق لوکس با برند خودش صرف‌نظر کرده است.