شورولت شِوِل، داستان یک سفینه بزرگ و راحت آمریکایی

به خدا ۴۰۰ اسب بخار نیست . ۵۱۵ اسب بخار داشت توی سال ۱۹۶۹ و ۱۹۷۰ خدا لعنت کنه مالیات رو .
.
.
.
اون زمان شتاب در حدود ۴ ثانیه شما فرض کن .‌اگر بحران نفتی نبود و توی دهه هفتاد اینجوری نمیشد و اینقدر قدرتا کم نمیشد قطعا قطعا قطعا هیچ خودروسازی ای نمیتونست در برابز امریکا دوام بیاره . شاید بنز میتونست . .
یعنی رسما شما فرض کن با کاربراتور توی اون زمان اینا ۵۰۰ ۶۰۰ اسب داشتن بعدش میای توی سال ۱۹۷۵ میبینی عه عه عه موتور ۴۵۴ شد چن اسب؟ ۲۳۰ اسب . بعد طرف میاد میگه عههههه نگا کن ۷۵۰۰ سی سی فقط ۲۳۰ اسب هر هر هر امریکایی بی دقته بی مهندسیه هیچکی نمیگه اقا همین موتور قبل بحران تا ۵ سال قبلش بیش از ۵۰۰ اسب داشت . اقا همین موتور ۳۵۰ بیوک کامارو پونتیاک بلیزر و…. توی سالای ۷۵ ۷۶ ۷۸ اینا از ۵۷۰۰ سی سی فقط ۱۶۰ اسب میگرفتن . خوب هیچکی نمیاد بگه همین موتور ۳۵۰ های پرفورمانس قبل از بحران ۳۷۰ اسب داشت . راستی اولین موتوری که به ازای هر کیوبیک اینچ یک اسب بخار داشت . موتور ۲۸۳ شورلت از نوع اسمال بلاک بود توی سال ۱۹۵۷ . اره ۱۹۵۷ . فقط ۴۶۰۰ سی سی داشت فقط ۴۶۰۰ سی سی ولی قدرت عظیم ۲۸۳ اسب بخار داشته .شما فرض کن در حدود ۶۵ سال پیش .
.
.
‌.
انجینهای بلوک کوچک شورلت از مشهورترین موتورهای تولیدی در دنیا هستند. تولید انها از سال ۱۹۵۵ و با مدل ۲۶۵ اغاز شد. دو سال بعد در سال ۱۹۵۷ حجم ان به ۲۸۳ اینچ مکعب (۴.۶ لیتر) افزایش یافت که به کمک انژکتورهای مکانیکی روچستر، نخستین انجینی بود که به ازای هر اینچ مکعب حجم موتور، یک اسب بخار تولید می کرد. از این موتور در شورلت کوروت و بل ایر استفاده می شد. بعدها استفاده از این موتور در مدلهای دیگر نیز رواج پیدا کرد و جایگزین V8 265 اینچی قدیمی شد. افزایش حجم موتورهای بلوک کوچک شورلت ادامه داشت و در نهایت به ۴۰۰ اینچ مکعب (۶.۶ لیتر) رسید. اما هیچ کدام، مانند مدل ۳۵۰ در خط تولید باقی نماندند. این موتور هنوز در خط تولید کمپانی GM در تولوکای مکزیک تولید می شود البته تنها برای بازارهای خاص و برخی کشورها و از سال ۲۰۰۴ اتومبیلهای تولیدی GM دیگر از انجین ۳۵۰ استفاده نمی کنند. تیراژ تولید انجین ۳۵۰ واقعا شگفت انگیز است: بیش از ۹۰ میلیون دستگاه! که از اغاز تولید تاکنون با سیستم های سوخت رسانی کاربراتوری، انژکتوری مکانیکی و سیستمهای انژکتوری الکترونیکی تولید شده اند.
از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۷۴ موتورهای بلوک کوچک به نام توربوفایر V8 شناخته می شدند. اگرچه زیرمجموعه های جنرال موتورز همچون بیوایک، کادیلاک، الدزمبیل و پونتیاک انجینهای V8 مختص خود را طراحی و تولید نموده اند ولی در طی سالیان دراز این انجین ۳۵۰ شورلت بوده که به عنوان انجین استاندارد کمپانی GM شناخته شده است و تا به حال تمامی کمپانیهای تابع جنرال موتورز به جز ساترن از ان استفاده نموده اند. ۳۵۰ V8 جنرال موتورز همچنین در لیست ۱۰ انجین برتر قرن بیستم قرار دارد. کمپانی شورلت انجین ۳۵۰ را تا به حال دو بار در شرایط بدون یک قطره اب و روغن و با دریچه ی گاز کاملا باز(فول تراتل) ازمایش کرده است.موتور در بار اول ۱ ساعت و ۱۵ دقیقه و بار دوم ۲ ساعت دوام اورده است.
.نسل اول
در طول دوران تولید که از ۱۹۵۵ اغاز و تا سال ۲۰۰۳ برای خودروهای سواری ادامه داشت، طراحی اولیه ی بلوک کوچک شورلت تقریبا بدون تغییرات قابل توجهی باقی ماند. تولید موتور ۳۵۰ هنوز هم برای کاربردهای افترمارکت ادامه دارد. هم برای تعویض با موتورهای فرسوده و غیرقابل استفاده و هم برای استفاده در خودروهای مسابقه ای و High Performance. در هر حال انجین های بلوک کوچک با تغییرات هرچند کوچکی در طول حیات خود روبه رو بوده اند که در زیر انها را ملاحظه می کنید:
۱۹۵۵- اولین سال معرفی انجینهای بلوک کوچک با مدل ۲۶۵ اینچی(۴.۳ لیتری). همانطوریکه در ان زمان متداول بود در طراحی موتور هیچ امکانی برای تعبیه ی فیلتر روغن وجود نداشت.
۱۹۵۶- مدل مجهز به فیلتر روغن معرفی شد که از یک فیلتر کوتاه که در یک کنیستر قرار داشت استفاده می کرد.
۱۹۵۷- در این سال موتور فقط با دسته موتورهای در قسمت جلو به بازار امد، برامدگی دسته موتورهای جانبی وجود داشت ولی درل کاری نشده بود.
۱۹۶۲- در ریخته گری دیواره های بلوک سیلندر تجدیدنظر شد تا اجازه ی افزایش قطر سیلندر به ۴ اینچ را داشته باشد
۱۹۶۸- قطر یاطاقان شفت اصلی از ۲.۳۰ اینچ به ۲.۴۵ اینچ، و قطر یاطاقان گژن پین از ۲.۰۰ اینچ به ۲.۱۰ افزایش یافت. این افزایش اندازه ها، اجازه ی استفاده از میل لنگ ریخته گری شده به جای انواع قبلی که از نوع فورج کاری شده بودند را می داد. علاوه بر این کنیستر فیلتر روغن نیز تغییر کرده بود تا امکان استفاده از فیلترهای پیچ شونده را داشته باشد. محل جمع شدن روغن از جلوی اینتیک به دو طرف درسوپاپ منتقل شده بود.
۱۹۸۷- طراحی درسوپاپ به خاطر بالا امدن لبه ی محل اتصال سرسیلندر تغییر کرد، محل قرارگیری جاپیچها از دور درسوپاپ به روی خط مرکزی ان منتقل شد.(از این طراحی در شورلت کوروت ۱۹۸۵ و انجین ۴.۳ لیتری شورلت در سال قبل استفاده شده بود.)
همینطور زاویه ی قرارگیری اتصالات دو پیچ مرکزی در دو طرف اینتیک نیز از ۹۰ درجه به ۷۳ درجه کاهش یافت. ارتفاع برامدگی محل نصب تایپیت ها نیز برای نصب تایپیت غلطکی افزایش یافت. سرسیلندرهای الیاژی مورد استفاده در کوروت همچنان از پیچهای با حالت قرارگیری قائم استفاده می کردند.(دو پیچ مرکزی به اینتیک متصل می شدند.) همچنین تمامی کاربراتورها کنار گذاشته و با سیستم تزریق سوخت TBI(Throttle-Body Injection) جایگزین شدند.
۱۹۹۶- از این سال اخرین تغییرات در نسل اول موتورهای بلوک کوچک داده می شد که این تغییرات تا پایان تولید تا سال ۲۰۰۳ ادامه پیدا کرد. تمامی انجینهای تولیدی ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۳، از نوع ورتک مورد استفاده در تراکها و خودروهای سنگین بودند. سرسیلندر موتورهای ورتک مورد بازنگری قرار گرفته و طراحی مجراهای ورود بنزین و خروج دود و همچنین اتاقک احتراق بهبود یافته بود که انجینهای LT1 در نسل دوم، شباهت فراوانی با این مدل داشتند. بار دیگر الگوی پیچهای اتصال اینتیک به سرسیلندر تغییر کرد. برای هر سرسیلندر از ۴ پیچ به جای مدل ۶ پیچ قبلی استفاده شد که تاثیر محسوسی در افزایش راندمان موتور داشت.
انجینهای SB2 و SB2.2
(بلوک کوچک/نسل دوم) تولید این موتورها از سال ۱۹۹۶ اغاز و تا به امروز تنها برای استفاده در مسابقات ادامه دارد. سرسیلندرها مجددا طراحی شده و قطر تایپیت ها کاهش پیدا کرده بود. ترتیب باز شدن سوپاپها نیز برای هر سرسیلندر تغییر کرده بود و الگوی ان از مدل E-I-I-E-E-I-I-E به الگوی جدید I-E-I-E-E-I-E-I تغییر کرده بود و به همین خاطر میل سوپاپ ها مجددا طراحی شدند.
بلوک کوچکهای اولیه
اولین V8 بلوک کوچک جنرال موتورز، در سال ۱۹۵۵ معرفی شد که مدل ۲۶۵ اینچی مورد استفاده در کوروت بود. قدرت و حجم موتور این انجین در نهایت به ۳۷۵ اسب بخار(۲۸۰ کیلووات) و ۳۲۷ اینچ مکعب (۵.۴ لیتر) رسید و پس از ان از نمونه های بلوک بزرگ در کوروت استفاده شد. انجینهای بلوک کوچک اگرچه قدرت کمتری نسبت به بلوک بزرگها داشتند ولی همچنان پرطرفدار باقی ماندند. به دلایلی همچون هزینه های کمتر نگه داری و تیون و قابلیت اطمینان بالا
۲۶۵
اولین موتور بلوک کوچک شورلت، توسط گروهی به سرپرستی اد کول در کمپانی شورلت طراحی شد و فاصله ی میان انجینهای پرقدرت و ضعیف شورلت کوروت را پر کرد. حداکثر قدرت ان عدد فوق العاده ی ۲۵۰ اسب بخار(۱۸۶ کیلووات) بود. از طراحیهای اولیه بر روی کاغذ تا تولید نمونه ی نهایی موتور ۲۶۵ تنها ۱۵ هفته به طول انجامید. علاوه بر اندازه های کوچک، انجینهای بلوک کوچک به خاطر ساخت به روش جدید ریخته گری با ماسه ی تر شناخته می شدند.
در این موتور قطر سیلندر(۳.۷۵ اینچ) از کورس پیستون(۳ اینچ) بیشتر بود که این باعث اصطکاک کمتر و فشار کمتر به میل لنگ می شد.حداکثر میزان فضادهی برای افزایش قطر سیلندر ۴.۴ اینچ بود که این انجین را برای سالیان دراز قابل استفاده می کرد. طراحی ان به صورت سوپاپ رو و بلوک سیلندر از اهن ریخته گری بوده و مجهز به تایپیت هیدرولیکی و کاربراتور روچستر دو یا چهاردهانه بود. مدل تولیدی ۱۹۵۵ که در خودروهای سواری استفاده می شد حداکثر قدرت ۱۶۲ اسب بخار را به کمک کارب دودهانه تولید می کرد یا خریداران می توانستند با اضافه پرداخت، مدل Power Pack را که مجهز به کارب چهاردهانه ی روچستر و اگزوز دابل بوده و میزان قدرت ان به طور محافظه کارانه ای ۱۸۰ اسب بخار اعلام شده بود، سفارش دهند. همانطور که قبلا گفته شد در نخستین سال تولید این انجین هیچ پیش بینی برای نصب فیلتر روغن در بلوک سیلندر نشده بود. به همین دلیل در حین اسمبل موتور، یک فیلتر اضافه شونده بر روی هوزینگ ترموستات نصب می شد. به خاطر ناقص بودن عملکرد این فیلتر و احتیاج به روش بهتر برای فیلترینگ روغن، این انجین تنها در سال ۵۵ تولید شد و در سال بعد یک مدل بهینه جایگزین ان شد.
شورلت کوروتهای تولیدی ۱۹۵۶ از سه ورژن گوناگون از موتور ۲۶۵ استفاده می کردند. ۲۱۰ اسبی، ۲۲۵ اسبی با دو کارب چهاردهانه و یک مدل ۲۴۰ اسبی که از میل سوپاپ با خیزش بلندتر بهره می برد.
۲۸۳
انجین ۲۸۳ اینچی (۴.۶ لیتری) V8 در سال ۱۹۵۷ معرفی شد. که در واقع همان مدل ۲۶۵ منتهی با قطر سیلندر بیشتر (۳.۸۷ اینچ) بود. پنج مدل متفاوت از این موتور تولید شد که رنج قدرت انها از ۱۸۵ تا ۲۸۳ اسب بخار بود که بسته به مدل سیستم سوخت رسانی تغییر می کرد و طی سالهای ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۰ همواره روند صعودی را طی می کرد.
انجین تولیدی ۱۹۵۷ از سیستم تزریق سوخت انژکتوری مکانیکی Ramjet استفاده می کرد که باعث به وجود امدن نسبت معروف ۱ اسب بخار به ازای هر اینچ مکعب حجم موتور می شد. که در زمان خودش قابل تحسین بود. در سال ۱۹۶۱ قدرت انجین ۲۸۳ به ۳۱۵ اسب بخار رسیده بود
کمپانی شورلت در خلال سالهای ۱۹۶۷-۱۹۶۹ یک موتور ویژه ی مخصوص مسابقات ترنس ام به حجم ۳۰۲ اینچ مکعب تولید کرد. میزان قطر و کورس پیستون به ترتیب ۴ و ۳ اینچ بود. اگرچه انیجن ۲۸۳ نیز از میل لنگ با کورس ۳ اینچ استفاده می کرد ولی به خاطر استفاده از اهن ریخته گری عملکرد و توانایی کمی از خود نشان می داد. میل لنگ استفاده شده در انجین ۳۰۲ از فولاد فورج کاری شده بود. از این موتور تنها در نسل اول کاماروی Z28 استفاده شد و میزان قدرت ان نیز ۲۹۰ اسب بخار اعلام شده بود که عدد واقعی چیزی در حدود ۳۶۰ اسب بخار بود! این موتور یکی از سه بلوکی بود که در سالهای ۱۹۶۸ و ۱۹۶۹ اندازه ی یاطاقان های ثابت ان از ۲.۳ به ۲.۴۵ اینچ رسید.
۳۰۷
یک مدل ۳۰۷ اینچی در سالهای ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۳ تولید شد که قطر و کورس موتور ۳.۸۷۵ و ۳.۲۵ اینچ بود. این موتور جایگزین مدل ۲۸۳ شد که در دهه ی ۶۰، ۲۰۰ اسب بخار قدرت در دور ۴۶۰۰، در استاندارد SAE Gross و ۳۰۰ پاوندفوت گشتاور در دور ۲۴۰۰ تولید می کرد. مدلهای سالهای بعد که تحت قوانین کنترل الایندگی تولید می شدند تنها ۱۱۵ اسب بخارnet SAE تحویل می دادند که یکی از پایین ترین نسبتهای قدرت به حجم موتور در تاریخ است! کمپانی شورلت هیچگاه یک مدل High Performance از این موتور را تولید نکرد. البته این کار را انجام داد اما نه برای استفاده در خشکی که برای استفاده ی کمپانی Outboard Marine Corporation که قدرت انها به ۲۳۵ و ۲۴۵ اسب بخار در استاندارد SAE Gross می رسید. این مدلها بسته به سالهای مختلف تولید از درسوپاپهای الومینیمی کوروت و کاماروی Z28 و کاربراتورهای کوادروجت روچستر استفاده می کردند. شورلت همچنین مدلهای دیگری از انجین ۳۰۷ OMC به قدرتهای ۲۱۰، ۲۱۵ و ۲۲۵ اسب بخار SAE Gross تولید کرد.
یکی از بزرگترین افسانه هایی که درباره ی انجین ۳۰۷ وجود دارد در مورد درصد بسیار پایین نیکل استفاده شده در تولید بلوک سیلندر است. به هر حال تعدادی از ۳۰۷های تولیدی از جمله مدلهای با شماره تولید ۳۹۷۰۰۲۰ با پسوند VxxxxTHA (xها تاریخ تولید هستند) که کدهای ۰۱۰ و ۰۲۰ بر روی کاور زنجیر تایم انها حک شده، دارای درصد بالای قلع و نیکل در بلوک سیلندر هستند.
۳۲۷
انجین ۳۲۷ در سال ۱۹۶۲ معرفی شد که قطر و کورس پیستون ان ۴ و ۳.۲۵ اینچ بود. رنج قدرت ان بسته به انتخاب کاربراتور یا انژکتور،میل سوپاپ،سرسیلندر،پیستون و اینتیک از ۲۵۰ اسب شروع و به ۳۷۵ اسب بخار می رسید. در سال ۱۹۶۲ مدل مجهز به تایپیت خشک دانتف و کاربراتور چهاردهانه ی کارتر، ۳۴۰ اسب بخار قدرت و ۳۴۴ پاوندفوت گشتاور تولید می کرد و در صورت استفاده از سیستم انژکتوری مکانیکی روچستر قدرت و گشتاور ان به ۳۶۰ اسب بخار و ۳۵۲ پاوندفوت می رسید. در سال ۱۹۶۴ قدرت مدل کاربراتوری که اکنون به نام L76 خوانده می شد به ۳۶۵ اسب بخار رسید و قدرت مدل انژکتوری (L84) هم به ۳۷۵ اسب بخار افزایش یافت. که ان را تبدیل به قویترین انجین بلوک کوچک V8 و تک میل سوپاپ با تنفس طبیعی کرد و تا زمان معرفی مدل LS6 به قدرت ۳۸۵ اسب بخار و گشتاور ۳۸۵ پاوندفوت در سال ۲۰۰۱، این عنوان نزد انجین L84 باقی ماند.
در سال ۱۹۶۵ شورلت مالیبو SS از یک مدل ۳۲۷ اینچی به قدرت ۳۵۰ اسب بخار استفاده کرد که با کد L79 شناخته می شد و دارای منیفولد الومینیمی، کاربراتور squarebore ساخت هالی، درسوپاپ کروم، وزنه تعادل ۸ اینچی و سوپاپ هوای ۲.۰۲ اینچی بود و تنها با یک گیرباکس چهار سرعته قابل سفارش بود. از این انجین همچنین در خودروهای اپل ادمیرال، اپل دیپلمات و اپل کاپیتان استفاده شده است.
۴۰۰
انجین ۴۰۰ اینچی بلوک کوچک در سال ۱۹۷۰ معرفی شد و تولید ان تا ۱۰ سال ادامه پیدا کرد. دارای قطر سیلندر به میزان ۴.۱۲۵ اینچ و کورس پیستون ان ۳.۷۵ اینچ بود. قدرت مدلهای ابتدایی به ۲۶۵ اسب بخار می رسید و تنها با کارب دودهانه به فروش می رسید. در سال ۱۹۷۴ یک مدل با کاربراتور چهاردهانه نیز تولید شد این در حالی بود که تولید مدلهای دودهانه در سال ۱۹۷۵ متوقف شد و سال بعد از ان نیز، اخرین سال استفاده از انجین ۴۰۰ بر روی خودروهای سواری پلتفرم A-Body و B-Body شورلت بود. این موتور مشکلاتی در زمینه ی خنک کاری داشت و باید از سرسیلندرهای دارای مجراهای خروج بخار استفاده می شد. به خاطر طراحی خاص این موتور، مدلهای دارای کپه دوپیچ، قویتر و نیرومندتر از نمونه های با کپه ی چهارپیچ بودند. مدل ۵۰۹ با کپه دوپیچ محبوبترین مدل انجین ۴۰۰ شورلت است.
بلوک کوچکهای جدیدتر :
۲۶۲
انجین ۲۶۲ یک مدل V8 با زاویه ی ۹۰ درجه و طراحی سوپاپ رو و دارای سرسیلندر و بلوک موتور اهنی می باشد. قطر سیلندر ۳.۶۷ و کورس پیستون ۳.۱۰ اینچ بوده و حداکثر قدرت و گشتاور ان در سال ۱۹۷۵ ۱۱۰ اسب بخار و ۱۹۵ پاوندفوت می باشد. این انجین در سال بعد با انجین ۳۰۵ تعویض شد. انجین ۲۶۲ سومین نمونه ی ۴.۳ لیتری شورلت بود. دو موتور دیگر شورلت با حجم ۴.۳ لیتر، یکی موتور ورتک ۴۳۰۰ V6 بود که از بر اساس انجین ۳۵۰ ساخته شده ولی دو سیلندر ان حذف شده بودند و دیگری انجین مشتق شده از سری LT1 بود که به نام L99 شناخته می شد و از قطر و کورس پیستون انجین ۳۰۵ به میزان ۳.۷۳۶ و ۳ اینچ، به همراه شاتونهای به طول ۵.۹۴ اینچ استفاده می کرد. از موتور ۲۶۲ در خودروهای شورلت مونزا(۱۹۷۵-۱۹۷۶) و شورلت نوا(۱۹۷۵) استفاده شد.
۲۶۷
موتور ۲۶۷ در سال ۱۹۷۹ و برای استفاده در پلتفرم F-Body (کامارو)، G-Body (شورلت مونت کارلو، ال کامینو و مالیبوکلاسیک) و نیز در B-Bodyها (ایمپالا و کاپریس) تولید شد. انجین ۲۶۷ از میل لنگ موتور ۳۵۰ با کورس ۳.۴۸ اینچ و کمترین قطر سیلندر در موتورهای بلوک کوچک(۳.۵ اینچ) بهره می برد انجین V6 200 اینچی شورلت که سال قبل معرفی شده بود نیز از همین میزان قطر بهره می برد و بر اساس همین انجین پایه گذاری شده ولی سیلندرهای ۳ و ۶ حذف شده بودند.
انجین ۲۶۷ با یک کاربراتور دوال جت ۲۱۰ (که همان مدل کوادروجت بود ولی دهانه های پشتی ان حذف شده بودند)عرضه می شد. بعد از سال ۱۹۸۰ از کاربراتور با سیستم فیدبک الکترونیکی در موتور ۲۶۷ استفاده شد. این سیستم در واقع به وسیله یک سنسور اکسیژن نصب شده در اگزوز، میزان اکسیژن گازهای خروجی را کنترل کرده و نسبت هوا و بنزین را تنظیم می کند. هنگام روشن کردن و گرم شدن موتور، سنسور درجه اب اطراف موتور، اطلاعات مربوط به درجه حرارت موتور را به مدول کنترل الکترونیکی (ECM) می فرستد. وقتی درجه حرارت به حد معمولی رسید، سنسور اکسیژن(EGO) شروع به کار کرده و ولتاژی تولید می کند که مقدار ان به مقدار اکسیژن اگزوز بستگی دارد. این سیگنال به مدول کنترل الکترونیکی فرستاده می شود. مدول کنترل الکترونیکی(ECM) اطلاعات رسیده از سنسور اکسیژن را همراه با اطلاعاتی که از سایر سنسورها گرفته است، مقایسه می کند. اطلاعات خروجی ECM به صورت به صورت سیگنال ولتاژی بوده و به عملگرها در کاربراتور فیدبک دار ارسال می گردد.
معمولا عملگر یا سولونوئید کنترل مخلوط هوا و بنزین، برای کنترل جریان بنزین بوده و یا وسیله ای برای کنترل مقدار هوای ورودی است. بنابراین اجرا کننده در پاسخ به سیگنال خروجی از ECM مخلوط هوا و بنزین را رقیق یا غلیظ می کند.
انجین ۲۶۷ هیچ قطعه ی مشترکی با دیگر نمونه های مشابه تولیدی جنرال موتورز، همچون انجین ۲۶۰ الدزمبیل یا ۲۶۵ پونتیاک نداشت و در نهایت در سال ۱۹۸۲ به خاطر ناتوانی در تطابق با قوانین کنترل الایندگی از خط تولید خارج و پس از ان انجین ۳۰۵ به عنوان موتور V8 پایه جایگزین ان شد.
۳۰۵
نمونه های مختلف انجین ۳۰۵ تولیدی GM، حجمی برابر ۳۰۵ اینچ مکعب و قطر و کورس پیستون انها برابر ۳.۷۳۶ و ۳.۴۸ اینچ بوده است. موتور ۲۶۲ اینچی GM برای استفاده در خودروهایی با فاصله ی بین دو چرخ بیش از ۱۱۰ اینچ ضعیف به نظر می رسید، لذا مهندسان جنرال موتورز تصمیم گرفتند، قطر سیلندر را از ۳.۶۷۱ به ۳.۷۳۶ اینچ و کورس پیستون را هم از ۳.۱۰ به ۳.۴۸ اینچ افزایش دهند. به عقیده ی برخی از صاحبنظران، انجین ۳۰۵ پایداری و استقامت محسوسی از خود نشان می داد ولی به خاطر قطر سیلندر کم و نبود لوازم افترمارکت همچون سرسیلندر، در جایی که انجین پرطرفدار ۳۵۰ وجود داشت، گزینه ی مناسبی برای طرفداران موتورهای High Performance محسوب نمی شد. سیستمهای سوخت رسانی مورد استفاده در انجین ۳۰۵ شامل کاربراتورهای دو و چهاردهانه، سیستم TBI، سیستم TPI و سیستم تزریق سوحت پی در پی (ورتک) بود.
بعد از سال ۱۹۹۶ استفاده از موتور ۳۰۵ (با نام ورتک ۵۰۰۰) تنها به تراکهای سبک و SUVها محدود می شد.(خودروهای باری و مخصوص حمل و نقل تراک Truck نامیده می شوند)
سال تولید قدرت گشتاور نوع کاربراتور
۱۹۷۶ ۱۴۰ ۲۵۰ دودهانه
۱۹۷۷ ۱۴۵ ۲۴۵ دودهانه
۱۹۷۸ ۱۴۰ ۲۴۰ دودهانه
۱۹۷۸ ۱۶۰ ۲۳۵ چهاردهانه
۱۹۷۹ ۱۳۰ ۲۴۵ دودهانه
۱۹۷۹ ۱۲۵ ۲۳۵ دودهانه
۱۹۸۰ ۱۵۵ ۲۴۰ چهاردهانه
۱۹۸۱ ۱۵۰ ۲۴۰ چهاردهانه
(قدرت برحسب اسب بخار و گشتاور بر حسب پاوندفوت می باشد)
(انجین ۱۲۵ اسبی ۱۹۷۹ مربوط به کالیفرنیا می باشد)
خودروهای استفاده کننده از انجین ۳۰۵:
۱۹۷۷-۱۹۹۳ شورلت کاپریس (ایمپالا)
۱۹۷۷-۱۹۸۶ پونتیاک پاریزین
۱۹۷۶-۱۹۷۹ شورلت مونزا
۱۹۷۶-۱۹۷۹ شورلت نوا ( به اضافه ی سایر محصولات X-Body بعد از ۱۹۷۶)
۱۹۷۶-۱۹۹۲ شورلت کامارو
۱۹۷۶-۱۹۸۸ شورلت مالیبو، شورلت ال کامینو، شورلت مونت کارلو
۱۹۷۸-۱۹۹۲ پونتیاک فایربرد
۱۹۷۸-۱۹۸۰ الدزمبیل کاتلس( در کانادا ۱۹۷۸-۱۹۸۷)
۱۹۹۱-۱۹۹۲ الدزمبیل کاستم کروزر
۱۹۸۱-۱۹۸۷ پونتیاک گرندپریکس
۱۹۷۵-۱۹۷۹ بیوک اسکای لارک
۱۹۷۷-۲۰۰۳ تراکهای GMC و شورلت، SUVها و خودروهای ون
۱۹۹۱-۱۹۹۲ کادیلاک بروگهام
۱۹۷۸-۱۹۸۷ بیوک رگال
LG3
۱۹۷۶-۱۹۸۰ کاربراتور دودهانه و ضریب کمپرس ۸.۵ به ۱
LG4
۱۹۸۰-۱۹۸۷
ورژن LG4 در مقایسه با مدل L69 ضعیفتر بود و در دو نوع ۱۵۰ و ۱۷۰ اسب بخاری و با گشتاور ۲۴۰ و ۲۵۰ پاوندفوت عرضه می شد. اضافه شدن سنسور ناک در سال ۱۹۸۵ اجازه ی بالاتر بردن ضریب کمپرس را به تولیدکنندگان می داد و یک سیستم تنظیم زمان جرقه نیز در ECM اضافه شده بود. در نتیجه قدرت از ۱۵۰ اسب بخار در سال ۱۹۸۴ به ۱۶۵ اسب بخار در سال بعد افزایش پیدا کرد.
L69
۱۹۸۳-۱۹۸۶
موتور L69 اخرین موتور با توان خروجی بالا(H.O) واقعی بود. این موتور از ضریب کمپرس ۹.۵ به ۱ و سرسیلندرهای LU5 و سیستم انژکتوری کراس فایر و میل سوپاپ با طراحی بهبود یافته و کاتالیتیک کانورتر ۴ اینچی متعلق به انجین ۳۵۰ L83 که در کوروتهای ۱۹۸۲ و ۱۹۸۴ استفاده شده بود، بهره می برد. کار اسمبل این انجین با اگزوزهای ۲.۷۵ اینچی، کاربراتور چهاردهانه ی دوباره کالیبره شده مجهز به فیلتر هوای با دو ورودی، منیفولد هوای الومینیمی، فلایویل الومینیمی، فن خنک کننده ی الکتریکی و در نهایت سنسور ناک به همراه تایمینگ جرقه ی بهبودیافته به پایان می رسید و در نهایت قدرتی برابر ۱۹۰ اسب بخار در دور موتور ۴۸۰۰ و گشتاور ۲۴۰ پاوندفوت در دور موتور ۳۲۰۰ عرضه می کرد. برای انتقال این گشتاور در اکثر موارد از دیفرنسیال ضدهرزگردی با ضریب ۳.۷۳ یا ۳.۴۲ و گیرباکس پنج سرعته دستی T5 یا نمونه ی اتوماتیک ۷۰۰R4 استفاده می شد. این انجین در گستره ی زیادی از دور موتور در خدمت راننده و اماده ی غرشهای ناگهانی بود.
LE9
۱۹۸۱-۱۹۸۶
این موتور ورژن مخصوص انجین H.O و برای استفاده در تراکها و ونها بود. در این موتور از پیستونهای تخت استفاده شده و ضریب تراکم ان ۹.۵ به ۱ بود و به کمک میل سوپاپ ۹۲۹ موتور ۳۵۰ برای گشتاور بیشتر و سرسیلندرهای ریخته گری با شماره تولید ۱۴۰۲۲۶۰۱ و سوپاپهای ورودی و خروجی ۱.۸۴ و ۱.۵۰ اینچی و اتاقک احتراق ۵۸ cc، یک کاربراتور کوادروجت با تنظیم ویژه، یک دلکوی دوگانه ی گریز از مرکز/مکشی به همراه سنسور ناک و اگزوز با قابلیت خروج راحت تر دود، این موتور قدرت ۲۱۰ اسب بخار در دور موتور ۴۶۰۰ و گشتاور ۲۵۰ پاوندفوت در دور موتور ۲۰۰۰ تولید می کرد.
L03
۱۹۸۷-۱۹۹۵
انجین L03 ورژن ضعیفتر مدل LB9 بود و قدرتی برابر ۱۷۰ اسب بخار و گشتاور ۲۵۵ پاوندفوت تولید می کرد. (نمونه های مورد استفاده در تراکهای تولیدی ۱۹۹۳-۱۹۹۵، ۱۹۰ اسب بخار در دور موتور ۴۴۰۰ و ۲۷۵ پاوندفوت در دور موتور ۲۴۰۰ تولید می کردند). این انجین از سیستم TBI استفاده می کرد. در این سیستم یک انژکتور مرکزی وجود دارد که در هر دور چرخش موتور دو بار پاشش می کند.
LB9
۱۹۸۵-۱۹۹۲
این موتور در سال ۱۹۸۵ معرفی شد و اولین موتور بلوک کوچک شورلت بود که از سیستم TPI استفاده می کرد. اولین نمونه ی معرفی شده قدرتی برابر ۲۱۵ اسب بخار و ۲۷۵ پاوندفوت گشتاور بود ولی در طول سالهای تولید قدرت انجین LB9 از ۱۹۰ تا ۲۳۰ اسب بخار در نوسان بود. این موتور به عنوان یک اپشن در کاماروها و فایربردهای ۱۹۸۵-۱۹۹۲ وجود داشت.
۳۵۰
هرچند تولید موتورهای بلوک کوچک در سال ۱۹۵۵ و با مدل ۲۶۵ اغاز شد ولی بدون شک این انجین ۳۵۰ بود که به نماد و نشان انجینهای بلوک کوچک شورلت تبدیل شد. ابعاد موتورعبارت بود از قطر سیلندر ۴ اینچ و کورس پیستون ۳.۴۸ اینچ، که به اندازه های انجین ۴۳۶ اسبی LS3 که امروزه تولید می شود بسیار نزدیکند. این موتور بیشترین استفاده را در بین موتورهای بلوک کوچک داشته. در انواع خودروها از قبیل استیشن واگنها و خودروهای اسپرت، وسایل نقلیه ی تجاری و حتی قایقها و در بهترین نمونه های تولیدی ان در هواپیماها استفاده شده است.
اولین استفاده از انجین ۳۵۰ به سال ۱۹۶۷ و در خودروی شورلت کامارو و بعد از ان در سال ۱۹۶۸ و شورلت نوا باز می گردد که ۲۹۵ اسب بخار در استاندارد Gross تولید می کرد. دیگر محصولات شورلت از سال ۱۹۶۹ استفاده از این انجین را اغاز کردند.
همانگونه که انتظار می رود، انجین ۳۵۰ در نمونه های مختلفی تولید شده است ضعیفترین انها مدلهای تولیدی قبل از ۱۹۸۶ هستند کپه های چهارپیچ استفاده کرده و دارای دو جای مختلف برای گیج روغن بودند: مدلهای قبل از ۱۹۸۰ در سمت راننده و مدلهای بعد از ان در سمت شاگرد. این موتور تا سال ۱۹۸۱ در مکزیک و تحت نام Targetmaster 350 تولید می شد و بعد از ان تحت عنوان GM Goodwrench 350
ZQ3
۱۹۶۹، ۱۹۷۰، ۱۹۷۲-۱۹۷۵
ZQ3 انجین استاندارد کوروت در سالهای ۱۹۶۹ و ۱۹۷۰ بود. یک مدل ۳۰۰ اسبی با ضریب کمپرس ۱۰.۲۵ به ۱ و تایپیتهای هیدرولیکی و کاربراتور کوادروجت ۴MV. این اولین بلوک موتوری بود که در سالهای ۱۹۶۸-۱۹۶۹ از کپه های ثابت ۲.۴۵ اینچی به جای نمونه ی قبلی ۲.۳۰ اینچی استفاده می کرد.
مدل تولیدی ۱۹۶۹ با ضریب کمپرس ۸.۵ به ۱، ۲۰۰ اسب بخار قدرت و ۳۰۰ پاوندفوت گشتاور تولید می کرد. در سال ۱۹۷۳ ۱۰ اسب از قرت ان کم شد و در سال ۱۹۷۵ قدرت و گشتاور ان به ۱۶۵ اسب بخار و ۲۵۵ پاوندفوت کاهش پیدا کرد.
L46
۱۹۶۹-۱۹۷۰
این انجین به عنوان یک اپشن برای کوروتهای ۶۹-۷۰ بود و با ضریب کمپرس ۱۱ به ۱، قدرت ۳۴۹ اسب بخار و گشتاور ۳۸۰ پاوندفوت تولید می کرد.
LT-1
۱۹۷۰-۱۹۷۲
LT-1، نهایت انجین ۳۵۰ بود که در سال ۱۹۷۰ و بر روی شورلت کوروت و کاماروی Z28 عرضه شد. این مدل از تایپیتهای خشک،ضریب کمپرس ۱۱ به ۱، میل سوپاپ با عملکرد بالا و کاربراتور چهاردهانه ی هالی با منیفولد هوای الومینیمی بهره می برد و قدرت ۳۷۰ اسب بخار و گشتاور ۳۸۰ پاوندفوت در SAE Gross تولید می کرد. سال بعد با پایین امدن ضریب تراکم به میزان ۹ به ۱، قدرت ان به ۳۳۰ اسب بخار و گشتاور ۳۶۰ پاوندفوت کاهش پیدا کرد و در سال ۱۹۷۲ که اخرین سال تولید انجین LT-1 نیز بود، قدرت ان در استاندارد SAE net به ۲۵۵ اسب بخار و گشتاور ان به ۲۸۰ پاوندفوت کاهش پیدا کرده بود.
پ.ن: این موتور با موتورهای سری LT1 که در دهه ی ۹۰ عرضه شد اشتباه گرفته نشود.
L48
۱۹۶۷-۱۹۸۰
موتورهای با کد L48 نمونه های اصلی انجین ۳۵۰ هستند. در سال ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸ تنها در کامارو و نواهای تولیدی یافت می شدند ولی سال بعد تقریبا در هر مدلی از شورلت می شد انها را پیدا کرد; کامارو، کوروت، ایمپالا، شول و نوا . از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۰ تنها در شورلت کوروت قابل سفارش بودند. این انجین دارای میل سوپاپ هیدرولیکی، کاربراتور کوادروجت، پیستونهای ریخته گری، کپه های دوپیچ، شاتونهای Pink، بلوک سیلندر ۰۰۱۴ و سرسیلندر با کد ۹۹۳ بودند. میزان قدرت این موتور از ۳۰۰ اسب بخار (Gross) شروع و به ۱۷۵ اسب بخار (net) ختم می شد. نمونه های مورد استفاده در شورلت کوروت ۱۹۷۱ با ضریب کمپرس ۸.۵ به ۱، ۲۷۰ اسب بخار قدرت و ۳۶۰ پاوندفوت گشتاور در اختیار راننده قرار می دادند.
در سالهای ۱۹۷۶-۱۹۷۹ این انجین به صورت استاندارد و با ۱۸۰ اسب بخار قدرت و ۲۷۰ پاوندفوت گشتاور بر روی کوروت نصب می شد. در سال ۱۹۸۰ این اعداد به کمک ضریب کمپرس ۸.۲ به ۱، به ۱۹۰ اسب بخار و ۲۸۰ پاوندفوت افزایش یافت.
در سال ۱۹۷۲ تنها راه دستیابی به یک شورلت نوا با موتور L48، سفارش ورژن سوپراسپرت(SS) بود. کاراکتر پنجم VIN این خودروها حرف K بود و ۱۹۷۲ تنها سالی بود که از روی شماره VIN امکان تشخیص SS بودن یا نبودن خودرو وجود داشت.
سال بعد، موتور L48 از سیستم Cold Air Induction استفاده می کرد و قدرت ان به ۱۹۰ اسب بخار رسیده بود. تا سال ۱۹۷۵ قدرت انجین L48 سیر نزولی داشت و در این سال به ۱۶۵ اسب بخار رسید.
L82
۱۹۷۳-۱۹۸۰
L82های مدل ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴، ورژن با عملکرد بالای انجین ۳۵۰ بودند و با ضریب کمپرس ۹ به ۱، ۲۵۰ اسب بخار قدرت و ۲۸۵ پاوندفوت گشتاور داشتند. در سال ۱۹۷۵ این اعداد به ۲۰۵ اسب بخار و ۲۵۵ پاوندفوت رسید. تا سال ۱۹۷۷، امکان سفارش این موتور وجود داشت و قدرت ان نیز ۵ اسب بخار افزایش یافته بود. در سال ۱۹۷۸ عملکرد ان تا حدی بهبود یافت; ۲۲۰ اسب بخار و ۲۶۰ پاوندفوت. این اعداد در سال ۱۹۷۹، ۵ اسب بخار و ۱۰ پاوندفوت و در سال ۱۹۸۰، ۱۰ اسب بخار و ۱۵ پاوندفوت افزایش یافتند.
L81
۱۹۸۱
L48 تنها موتور ۳۵۰ اینچی کوروت در سال ۱۹۸۱ بود که با ضریب کمپرس ۸.۲ به ۱،۱۹۰ اسب بخار و ۲۸۰ پاوندفوت تولید می کرد. این انجین همانند مدل L48 تولیدی ۱۹۸۰ بود ولی کامپیوتر کنترل جرقه جایگزین سیستم خلائی شده بود.
L83
۱۹۸۲، ۱۹۸۴
در سالهای ۱۹۸۲ و ۱۹۸۴، انجین L83 تنها انجین کوروت به قدرت ۲۰۰ اسب بخار و گشتاور ۲۸۵ پاوندفوت و با ضریب کمپرس ۹ به ۱بود و نیز تنها با گیرباکس اتوماتیک عرضه می شد. در سال ۱۹۸۴ قدرت ان به ۲۰۵ اسب بخار و گشتاور ان نیز به ۲۹۰ پاوندفوت افزایش یافت. انجین L83 از سیستم انژکتوری کراس فایر(که از سیستم TBI به صورت دوگانه تشکیل شده بود) استفاده می کرد.
L98
۱۹۸۵-۱۹۹۲
مدل جدید انجین ۳۵۰ به نام L98 از سیستم TPI استفاده می کرد که ۲۳۰ اسب بخار قدرت و ۳۳۰ پاوندفوت گشتاور تولید می کرد. این انجین استاندارد کوروتهای ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۱ بود البته یک ورژن قویتر ۲۵۰ اسبی نیز وجود داشت. دو مدل به قدرت ۲۲۵ و ۲۴۵ اسب بخار و گشتاور ۳۳۰ و ۳۴۵ پاوندفوت نیز در اپشن پونتیاک فایربردها و شورلت کاماروهای ۱۹۸۷-۱۹۹۲ وجود داشت. مدلهای تولیدی ۱۹۸۷ به خاطر ضریب کمپرس ۹.۵ به ۱، ۱۰ اسب و ۱۵ پاوندفوت قویتر بودند. در سال ۱۹۹۱، ضریب کمپرس انجین L98 به ۱۰ به ۱ افزایش یافت ولی توان خروجی ان با مدلهای قبلی یکسان باقی ماند.
LM1
انجین LM1 نمونه ی پایه ی انجین ۳۵۰ به همراه یک کاربراتور چهاردهانه(معمولا روچستر کوادروجت) در خودروهای سواری تا سال ۱۹۸۸ بود. از این سال انجین L05 جایگزین ان شد.
L05
انجین L05 در سال ۱۹۸۷ و برای استفاده در تراکهای GMC و شورلت در هر دو سری GMT400 و R/V همچون بلیزرهای K5، سابربن و پیکاپهای دو در و چهاردر کلاس C/K و تا سال ۱۹۹۶ استفاده شد. سایر خودروهایی که از این انجین استفاده می کردند:
۱۹۹۲-۱۹۹۳ بیوک رودمستر سدان و استیشن واگن
۱۹۹۱-۱۹۹۲ کادیلاک بروگهام (اپشنال)
۱۹۹۳ کادیلاک فلیت وود
۱۹۹۲-۱۹۹۳ شورلت کاپریس واگن (اپشنال)
۱۹۹۳ شورلت کاپریس LTZ
۱۹۹۲ الدزمبیل کاستم کروزر واگن (اپشنال)
انجین L05 در سال ۱۹۹۳ و برای خودروهای پلت فرم B-Body با سری LT1 جایگزین شد. در اواسط سال ۱۹۹۶ از سرسیلندر ورتک در این انجین استفاده شد.
L31
انجین L31 در سال ۱۹۹۶ جایگزین انجین مدل L05 شد که به نام انجین ورتک ۵۷۰۰ GEN 1 شناخته می شود و این اخرین تجسم انجینهای بلوک کوچک شورلت بود که از سال ۱۹۵۵ اغاز شد. تولید این انجین در سال ۲۰۰۵ و با تراکهای ساخت Kodiak/Topkick HD پایان یافت. خودروهای ولوو پنتا و مرکوری مارین هنوز با انجین L31 تولید می شوند و در انها از اینتیک با طراحی جدید بهره گرفته شده است.

این معرفی کامل موتور اسمال بلاک شورلت که از یک سایت ایرانی گرفته شده است .

اقا به طور کامل من بگم واقعا به طور قطع میشه گفت موتور های اسمال بلاک شورلت یکی از برترین موتور های جهان است که تا اواخر دهه ۹۰ هم همون اسمال بلاک های قدیمی با انژکتور تک نقطه ای یا (tbi (throttle body injection یا انژکتور کادیلاکی تولید میشد که سر سیلندر چدنی داشتن و بازدهی حجمی کم اما با دوام ترین بودن و بعدش این موتور تبدیل به ال اس شد که موتور ال اس از انژکتور efi و مانیفولد های جدید و همچنین سر سیلندر الومینومی و تاپیت های جدید تر و …. بهره میبرد . و خب اینقدر خوب بود که توی نسکار هم به کار میره هنوز .

۳۲

۶