پیشرانه‌های بزرگی که در سینه خودروهای کوچک قرار گرفتند

قبل از وضع قوانین آلایندگی، متداول‌ترین راه برای دستیابی به قدرت بیشتر در خودروها استفاده از پیشرانه‌های بزرگ‌تر بود. البته در خودروهای کوچک نمی‌شد به‌راحتی از این راه‌حل استفاده کرد زیرا جا دادن یک پیشرانهٔ بزرگ که به خنک‌کنندگی زیادی نیاز داشت در فضایی محدود کار چالش‌برانگیزی بود. بااین‌حال، به لطف فاصلهٔ محوری کوتاه و وزن سبک، نتیجهٔ نصب یک موتور بزرگ در خودرویی کوچک هیجان‌انگیز است. به همین دلیل، این سنت دیرینه حتی امروزه هم هنوز ادامه دارد. حال در ادامه با جذاب‌ترین و مشهورترین نمونه‌های این خودروها آشنا خواهیم شد.

شلبی کبرا ۴۲۷

هرچند کارول شلبی بنیان‌گذار نصب پیشرانهٔ بزرگ در خودروی کوچک نبود اما با انجام این کار به یک اسطوره تبدیل شد. داستان در سال ۱۹۵۳ با معرفی یک خودروی اسپرت کوچک بنام Ace با فاصلهٔ محوری ۲,۲۸۶ میلی‌متری توسط شرکتی بریتانیایی بنام AC کارز آغاز شد. قوی‌ترین پیشرانهٔ این خودرو یک نمونهٔ ۲.۶ لیتری شش سیلندر خطی ساخت فورد بود که حدود ۱۲۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. سپس در سال ۱۹۶۱ شلبی به AC کارز نامه نوشت و پرسید که آیا شرکت امکان ساخت نسخه‌ای اصلاح‌شده از Ace را برای او دارد که بتواند به موتور V8 مجهز شود. پاسخ مثبت بود و شلبی برای تأمین پیشرانهٔ V8 موردنیاز خود با فورد به توافق رسید. فورد در ابتدا دو پیشرانهٔ ۳.۶ لیتری V8 ویندسور را در اختیار شلبی قرار داد اما بعداً موتورهای بزرگ‌تری در سینهٔ Ace قرار گرفتند. این داستان نهایتاً به کبرا MKIII در سال ۱۹۶۵ ختم شد که شلبی آن را به پیشرانهٔ ۷ لیتری V8 فورد با ۴۲۵ اسب بخار قدرت و ۶۵۰ نیوتن متر گشتاور مجهز کرد.

هنسی ونوم GT

چندین دهه بعد، هنسی همان سنت شلبی یعنی تجهیز یک خودروی اسپرت کوچک بریتانیایی به پیشرانهٔ V8 بزرگ آمریکایی را ادامه داد. این خودرو یک لوتوس اگزیج بود که شاسی آن کشیده شده و اصلاحات فراوانی را تجربه کرده بود. مثل کبرا MKIII، ونوم GT هم به یک نیروگاه ۷ لیتری V8 تمام آمریکایی مجهز شد اما با این تفاوت که این نقطهٔ شروعی برای هنسی بود. این موتور در اصل پیشرانهٔ LS7 جنرال موتورز بود که در کوروت C6 Z06 استفاده می‌شد و حدود ۵۰۰ اسب بخار قدرت داشت اما هنسی به این توان استاندارد قانع نبود و به همین دلیل با استفاده از دو توربوشارژر، قدرت موتور را به رقم فوق‌العادهٔ ۱۲۰۰ اسب بخار رساند.

آستون‌مارتین ونتیج V12

اگر پس از دیدن دو خودروی بالا فکر کردید بریتانیایی‌ها می‌ترسند خودشان موتور بزرگی را در سینهٔ یک خودروی کوچک نصب کنند به آستون‌مارتین ونتیج V12 نگاه کنید. نسل قبلی این خودرو با فاصلهٔ محوری تنها ۲,۶۰۰ میلی‌متر که هم‌اندازهٔ هاچ‌بک الکتریکی شورلت بولت است، به یک پیشرانهٔ ۵.۹ لیتری V12 با ۵۶۵ اسب بخار قدرت و ۶۲۰ نیوتن متر گشتاور مجهز شد. به لطف این نیرو، ونتیج V12 ظرف ۳.۷ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید. نسل کنونی ونتیج نیز هرچند در ابتدا با پیشرانهٔ ۴ لیتری V8 توئین توربوی AMG معرفی شد اما به‌تازگی نسخهٔ V12 آن‌هم ارائه شده که البته خودرویی تولید محدود است و تنها ۳۳۳ دستگاه از آن ساخته می‌شود.

آریل اتم ۵۰۰

اتم همان‌طور که از نامش پیدا است، خودرویی فراتر از کوچک است. این یک ماشین چرخ باز جاده‌ای قانونی است که برای رانندگی تا پیست، دور زدن در آنجا و بازگشتن به خانه طراحی شده است. اتم به لطف وزن بسیار سبک، پرفورمنس فوق‌العاده‌ای دارد اما چه می‌شود اگر خودرویی که قبلاً قاتل سوپراسپرت‌ها بوده را به قدرت فراوانی آغشته کنیم؟ این کار در سال ۲۰۰۸ با معرفی‌اتم ۵۰۰ انجام شد. این نسخه به یک پیشرانهٔ ۳ لیتری V8 مجهز شده بود که ۴۷۵ اسب بخار قدرت در ۱۰,۵۰۰ rpm و ۳۶۵ نیوتن متر گشتاور در ۷,۷۵۰ rpm تولید می‌کرد. این اعداد وقتی در کنار وزن تنها ۵۵۰ کیلوگرمی قرار می‌گرفتند نتیجه‌ای خارق‌العاده را رقم می‌زدند.

AMC گرملین ۳۰۴

هنگامی‌که در اوایل دههٔ ۷۰ دوران سیاه ماسل کارها فرارسید، یکی از عجیب‌ترین خودروهای آن زمان متولد شد. این خودرو AMC گرملین بود که در سال ۱۹۷۰ معرفی شد و به‌عنوان یک مدل ساب‌کامپکت اقتصادی برای رقابت با خودروهای وارداتی مثل فولکس‌واگن بیتل و تویوتا کرولا در نظر گرفته شده بود. در سال ۱۹۷۲ اما AMC یک پیشرانهٔ ۵ لیتری V8 را برای گرملین ارائه کرد. هرچند این موتور تنها ۱۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد اما در خودرویی که کمتر از ۱۳۰۰ کیلوگرم وزن داشت، پرفورمنس قابل‌توجهی را فراهم می‌کرد آن‌هم در دورانی که قدرت همهٔ خودروهای اسپرت آمریکایی کاهش یافته بود. به همین دلیل، گرملین ۳۰۴ که می‌توانست از برخی ماسل کارهای گران‌تر و بزرگ‌تر پیشی بگیرد، کوروت فقرا لقب گرفت.

آستون‌مارتین سیگنت V8

در اوایل دههٔ ۲۰۱۰ آستون‌مارتین برای رعایت میانگین تولید آلایندگی محصولات خود، طی توافقی با تویوتا، مدل سیگنت را معرفی کرد که نسخهٔ ری‌بج شدهٔ تویوتا IQ با کابین لوکس بود. این خودرو با یک پیشرانهٔ ۱.۳ لیتری چهار سیلندر با کمتر از ۱۰۰ اسب بخار قدرت ارائه شد و به دلیل فروش فاجعه‌بار، پس از ساخت تنها ۳۰۰ دستگاه تولید آن خاتمه یافت. سال‌ها بعد اما یک مشتری ثروتمند آستون‌مارتین به این شرکت درخواست تجهیز یک سیگنت به پیشرانهٔ V8 را داد. این سیگنت V8 تک ساخت یک شگفتی مهندسی به‌حساب می‌آید زیرا طراحان و مهندسان آستون‌مارتین توانستند پیشرانهٔ ۴.۷ لیتری V8، گیربکس، تعلیق، ترمزها و چرخ‌های یک ونتیج S قدیمی را به آن پیوند بزنند. نتیجهٔ این درخواست عجیب خودرویی با فاصلهٔ محوری ۲ متری بود که ۴۳۰ اسب بخار قدرت داشت.

رنو کلیو V6

شاید انتظار داشته باشید آلفارومئو ۱۴۷ GTA را در این لیست ببینید زیرا این هاچ‌بک کوچک ایتالیایی به پیشرانهٔ بزرگ ۳.۲ لیتری V6 مجهز شده بود اما کلیو حتی از ۱۴۷ هم کوچک‌تر بود. درواقع این هاچ‌بک فرانسوی آن‌قدر کوچک بود که فضای کافی برای نصب پیشرانهٔ ۳ لیتری V6 در محفظهٔ موتور آن در جلو وجود نداشت. به همین دلیل، هاچ‌بک کوچک محرک جلوی رنو به یک خودروی موتور وسط محرک عقب دیوانه‌وار تبدیل شد. این موتور ۲۳۰ اسب بخار قدرت داشت که این عدد در نسخهٔ جدید Phase 2 که در سال ۲۰۰۳ معرفی شد به ۲۵۵ اسب بخار افزایش یافت.

فولکس‌واگن گلف W12

سال‌ها قبل از ساخت آستون‌مارتین سیگنت V8، فولکس‌واگن همین ایده را روی نسل پنجم گلف پیاده کرد. این ماشین که در سال ۲۰۰۷ در جشنوارهٔ GTI در اتریش رونمایی شد، فرمول جنون‌آمیزی داشت: جایگزینی صندلی‌های عقب گلف با یک پیشرانهٔ ۶ لیتری W12 توئین توربوی بنتلی کانتیننتال! این موتور با ۶۵۰ اسب بخار قدرت و ۷۲۰ نیوتن متر گشتاور، گلف W12 را ظرف تنها ۳.۷ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رساند؛ اما علاوه بر موتور، اکسل و ترمزهای عقب این گلف آتشین هم از لامبورگینی گالاردو گرفته شده بودند. البته گلف W12 صرفاً یک کانسپت بود که فقط یک دستگاه از آن ساخته شد اما همین یک نمونه کاملاً کار می‌کرد و قابلیت راندن داشت تا جایی که جرمی کلارکسون در تاپ گیر با آن رانندگی کرد.