لتورنائو TC-497، قطار زمینی غول‌پیکری با توانایی‌های آفرود!

لتورنائو TC-497 که در دههٔ ۶۰ میلادی ساخته شده، یک قطار زمینی عظیم‌الجثه با ۱۸۰ متر طول است که برای حمل بار در مسیرهای ناهموار و دورافتاده طراحی شده بود.

در دوران جنگ سرد وسایل نقلیهٔ بسیار عجیبی ساخته شدند که برای اهداف خاصی طراحی می‌شدند. یکی از عجیب‌ترین این وسایل، لتورنائو TC-497 است. این یک تراکتور آفرودی برای کشیدن قطار زمینی بود. این وسیلهٔ عجیب که برای نیازهای لجستیکی ساخته شده بود، ۱۸۰ متر طول داشت و تا به امروز رکورد طولانی‌ترین وسیلهٔ نقلیهٔ آفرودی را در اختیار دارد. این وسیله ساخت یک شرکت آمریکایی بنام لتورنائو (LeTourneau) بود که در دههٔ ۵۰ میلادی چندین قطار زمینی را برای ارتش ایالات‌متحده توسعه داد. این‌ها درواقع کامیون‌های کِشندهٔ بزرگی بودند که می‌توانستند در هر نوع مسیری حرکت کنند. هدف توسعهٔ این وسایل برآورده کردن نیازهای لجستیکی بدون وابستگی به سیستم راه‌آهن بود تا امکان فعالیت در مکان‌های دورافتاده فراهم شود.

یکی از این قطارهای زمینی، LCC-1 بود که ساخت آن در سال ۱۹۵۶ تکمیل شد. این وسیلهٔ نقلیه‌ای ۱۶×۱۶ با یک کِشنده و سه تریلر بود که از پیشرانهٔ دیزلی ۶۰۰ اسب بخاری استفاده می‌کرد و مجموعاً می‌توانست ۴۵ تن بار را حمل کند. LCC-1 آن‌قدر موفق بود که در سال ۱۹۵۸ ارتش قراردادی را برای ساخت مدلی بزرگ‌تر با لتورنائو منعقد کرد. این قطار جدید که TC-497 نام داشت، بجای پیشرانهٔ دیزلی به چهار موتور توربین گازی مجهز شده بود که قدرت بیشتر و وزن کمتری داشتند. این موتورها به تولید برق برای تأمین انرژی قوای محرکهٔ الکتریکی قطار می‌پرداختند.

یکی از این موتورها در کابین نصب شده و انرژی موردنیاز کابین برای قسمت‌هایی مثل سیستم تهویه و همین‌طور سیستم‌های الکتریکی را تأمین می‌کرد اما سه موتور دیگر در تریلرها پخش شده بودند. هر موتور بیش از ۷۵۰ کیلوگرم وزن داشت و ۱۱۷۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. با این قوای محرکهٔ جدید امکان اضافه کردن تریلرهای بیشتر به هر قسمتی از قطار فراهم شده بود. همچنین برای آسان‌تر شدن هدایت قطار، همهٔ تریلرها به چرخ‌های فرمان پذیر مجهز شده بودند که از داخل کابین کنترل می‌شدند. TC-497 کابین شش چرخ بسیار بزرگی با ارتفاعی بیش از ۹.۱ متر داشت که این کابین به لطف موتور توربین گازی که بسیار کوچک‌تر از نمونهٔ دیزلی قبلی بود، از فضای زیادی برخوردار شده بود.

ازاین‌رو، کابین TC-497 به شکل یک سوئیت کامل با آشپزخانه، اتاق‌خواب و سرویس بهداشتی طراحی شده بود و ظرفیت حمل شش خدمه را با امکانات کامل داشت. بااین‌حال، کابین این وسیله که فضایی برای اپراتور، فرمانده قطار و مسئول ناوبری در آن دیده می‌شود، شبیه زیردریایی‌ها به نظر می‌رسد. این وسیله در زمین هموار می‌توانست ۱۵۰ تن بار را با سرعت ۳۲ کیلومتر بر ساعت حمل کند. برد کلی قطار با بار کامل بین ۵۶۰ تا ۶۴۰ کیلومتر بود اما با اضافه کردن تریلرهای سوخت اضافی می‌شد این رقم را افزایش داد. ساخت TC-497 در سال ۱۹۶۱ به پایان رسید و پس از انجام آزمایش‌های اولیه در فوریهٔ سال ۱۹۶۲ به ارتش تحویل داده شد.

هرچند این وسیله عملکرد خوبی داشت اما نهایتاً ارتش ایدهٔ قطار زمینی را رها کرد زیرا هلیکوپترهای سنگین جدید مثل سیکورسکی S-64 باعث شدند مفهوم قطار زمینی منسوخ شود. بدین ترتیب، TC-497 برای مدتی بدون استفاده باقی ماند و سپس در سال ۱۹۶۹ با قیمت ۱.۴ میلیون دلار برای فروش گذاشته شد. در حال حاضر، تنها چیزی که از این وسیلهٔ عجیب اما خلاقانه باقی مانده، کابین آن است که در مرکز میراث زمینی یوما به نمایش گذاشته شده است. تریلرهای TC-497 در همان زمان به یک خریدار ضایعات محلی فروخته شدند.