پشت فرمان جدیدترین پرچمدار لامبورگینی: روئلتو هیبریدی

بهترین راندمان در میان پرچمداران لامبورگینی با طراحی متفاوت!

روئلتو چیست؟

یک لامبورگینی تازه به‌دنبال تحول! محصولات لامبورگینی بارها لقب دایناسورهای صنعت خودرو را به خود گرفته‌اند؛ نه فقط به‌خاطر قدرت و صدایی که دارند بلکه به‌خاطر پیشرانه، راندمان و… سنتی و دوری از سیستم‌های هیبریدی. جانشین آونتادور محبوب، روئلتو، قصد دارد با ارائه گزینه‌هایی به‌روزتر، راحتی بیشتر، فرمان‌پذیری بهتر و عملکرد درخور، خود را به رقبای دیگر نزدیک کند. هر چند این استراتژی لامبورگینی را هم‌سطح سایر سوپراسپرت‌سازان می‌کند اما یک عیب هم دارد؛ تمام توانایی‌های روئلتو در محصولات رقبا هم دیده می‌شود.

آیا آونتادور بد بود؟

حال که با محصول تازه مواجه شده‌ایم می‌توانیم بگوییم که آونتادور مانند یک گروه موسیقی بود که ظاهر خوبی دارد، حجم صدای خوبی دارد و با اعتمادبه‌نفس اجرا می‌کند اما بی‌بهره از هارمونی درست و اصولی است. آونتادور می‌توانست هیجان‌انگیز باشد اما شیرین‌کاری‌هایش به قیمت ضعف عملکرد تمام می‌شد. سیان می‌توانست نسخه به‌روزشده آونتادور باشد اما لامبورگینی از اتخاذ چنین سیاستی خودداری کرد.

ظاهری متفاوت

داستان طراحی روئلتو و آونتادور مانند تفاوت‌های نسل هفتم و هشتم شورولت کوروت است. هر دو نسل طراحی خاص خود را دارند، نسل تازه بی‌شک بخش‌هایی را از مدل قبلی به‌عاریه گرفته است اما روی‌هم‌رفته، نمی‌توان نسل تازه این خودروها را «زیباتر» قلمداد کرد. صرفا متفاوت هستند و محض رضای به‌روزرسانی، می‌توانند پذیرفته شوند.

فرمپردازی بدنه روئلتو برای زمانه خود انقلابی به شمار نمی‌آید اما جزئیات بالایی دارد. هر چند خبر چندانی از استفاده از خطوط نرم و ارگانیک نیست اما بهره‌وری از المان‌های آیرودنامیکی و خنک‌کاری به شکلی هوشمندانه انجام شده است تا ظاهر این سوپراسپرت از حالت خیابانی حالت نشود. از دیگر تغییرات مهم این نسل نسبت‌به آونتادور، می‌توان به چراغ‌های جلو و عقب، فرم و محل قرارگیری اگزوزها، کابین متمایز و تناسبات بدنه دگرگون‌شده اشاره کرد.

توانایی‌های فنی روئلتو

به لطف تغیر موقعیت و نحوه قرارگیری جعبه‌دنده، فضای کابین روئلتو در مقایسه با پدرش ۸۴ میلی‌متر افزایش داشته است. خود جعبه‌دنده هم یک واحد جدید ۸ سرعتی دو کلاچه است که قدرت تولیدشده توسط نیروگاه ۱۲ سیلندر این خودرو را به هر چهار چرخ منتقل می‌کند. نکته مهمی که در پیشرانه روئلتو خودنمایی می‌کند، استفاده از یک الکتروموتور است که میان جعبه‌دنده و موتور درون‌سوز جا خوش کرده است. البته دو موتور برقی دیگر هم (هر یک برای یک چرخ جلو) در نظر گرفته شده است که همگی قدرت خود را از یک بسته باتری کوچک ۳.۸ کیلووات ساعتی دریافت می‌کنند. شارژ کامل این باتری نیم ساعت زمان می‌برد.

لامبورگینی برای حفظ وزن، از تعبیه سیستم شارژ سریع خودداری کرده است. اگر مالکی فرصت شارژ کردن باتری را نداشته باشد، می‌تواند از سیستم بازیابی انرژی ترمز یا خود پیشرانه ۱۲ سیلندر استفاده کند. هر دو گزینه پیش رو، تنها در ۶ دقیقه امکان شارژ مجدد باتری را به کاربر می‌دهند. راننده می‌تواند درصورت تمایل، از پیشرانه‌های برقی چرخ‌های جلو استفاده کند که در بهترین حالت تا ۱۲ کیلومتر پشتیبانش خواهد بود. هر الکتروموتور نصب‌شده در روئلتو ۱۸.۵ کیلوگرم وزن و ۱۵۰ اسب بخار قدرت دارد.

متاسفانه سیستم روئلتو تنها امکان استفاده همزمان از ۱۹۰ اسب بخار قدرت برقی را در اختیار راننده قرار می‌دهد تا به پیشرانه ۶.۵ لیتری V12 کمک کند و روی‌هم‌رفته، ۸۲۵ اسب بخار قدرت و ۷۲۴ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کند. روئلتو با تکیه بر این قدرت می‌تواند در عرض ۲.۵ ثانیه به سرعت معیار (۱۰۰km/h) دست پیدا کند و شتابگیری را تا ۳۴۸ کیلومتر بر ساعت ادامه دهد.

سرانجام عملکردی نزدیک به فراری

هر چند باتری روئلتو از نمونه‌های موجود در فراری ۲۹۶GTB و مک‌لارن آرتورا هم کوچک‌تر است اما با خودروهای قوی‌تر مقایسه می‌شود. رقیب اصلی این گاو وحشی، اسب سرکش مارانلو، SF90 استراداله، محسوب می‌شود که با تکیه بر موتور تویین توربوی V8 و سه الکتروموتور، ۱,۰۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کند و در ۲.۵ ثانیه هم به سرعت معیار می‌رسد. فراری با تولید SF90 XX، پرچمدار خود را به سطح تازه‌ای رسانده که هنوز معادل آن توسط مهندسان سنت‌آگاتا معرفی نشده است.

برخلاف سال‌های گذشته که نمی‌شد لافراری را با آونتادور مقایسه کرد (مدل‌های F12 و ۸۱۲ رقبای آن بودند)، حال می‌توان روئلتو را در برابر SF90 قرار داد و اتفاقا می‌توان روی توانایی‌‎های فنی روئلتو و پیشرانه آن حساب باز کرد.

نتیجه

لامبورگینی با تولید روئلتو نه‌تنها چالش تولید خودرویی پیچیده‌تر را پذیرفته بلکه بر آن مسلط هم شده است. حس رانندگی این سوپراسپرت ایتالیایی طبیعی و لذت‌بخش ارزیابی می‌شود. ظاهر خوب، صدای عالی و سه موتور برقی که به پیشرانه V12 آن کمک می‌کنند تا بهترین عملکرد را داشته باشد. راندمان آن نرم‌تر از مدل‌های دیگر است که رانندگی با آن را برای افراد بیشتری راحت می‌کند. بهره‌مندی این خودرو از فضای بهتر و صندلی‌ها باکیفیت هم بخش کاربردی آن را کامل می‌کند تا روئلتو کاربردی‌تر از SF90 به چشم برسد. نظر شما درباره این سوپراسپرت ایتالیایی چیست؟ آیا مسیر تازه لامبورگینی به‌خوبی میراث گذشتگان آن را حفظ کرده است؟