بهترین خودروهای دو دیفرانسیل بازار ایران

بهترین خودروهای دو دیفرانسیل بازار ایران شامل محصولاتی در کلاس شاسی‌بلند، کراس‌اور، پیکاپ و حتی سدان می‌شوند که سیستم‌های انتقال قدرت دو دیفرانسیل آن‌ها با هم تفاوت‌هایی دارد.

---

خودروهای دو دیفرانسیل طی سال‌های اخیر مورد توجه مشتریان قرار گرفته‌اند؛ این خودروها در کلاس‌های شاسی‌بلند، کراس‌اور و وانت پیکاپ (و موارد نادری سدان) به بازار عرضه می‌شوند و کاربرد آن‌ها در هر کلاس متفاوت است. اغلب مشتریانی که تمایل به خرید خودروهای دو دیفرانسیل دارند، به دنبال رانندگی در مسیرهای آفرود و بیراهه‌نوردی هستند و به همین دلیل سعی می‌کنند محصولی منطبق با علایق خود پیدا کنند. در این مقاله به بررسی تفاوت سیستم‌های انتقال قدرت دو دیفرانسیل می‌پردازیم و همچنین بهترین خودروهای دو دیفرانسیل بازار ایران را بررسی خواهیم کرد.

 

در این مقاله عناوین زیر را خواهید خواند :

تفاوت سیستم‌های انتقال قدرت دو دیفرانسیل

مزایا و معایب خودروهای دو دیفرانسیل

بهترین خودروهای دو دیفرانسیل بازار ایران

سایر خودروهای دو دیفرانسیل بازار ایران

بهترین ماشین دو دیفرانسیل چینی

بهترین سدان دو دیفرانسیل بازار ایران

 

تفاوت سیستم‌های انتقال قدرت دو دیفرانسیل

خودروهایی که دارای دو دیفرانسیل هستند، لزوما از سیستم انتقال قدرت مشابهی بهره نمی‌برند. این خودروها از نظر ساختار سیستم انتقال قدرت دارای تفاوت‌هایی هستند که در مقاله بهترین خودروهای دو دیفرانسیل بازار ایران به آن‌ها می‌پردازیم.

 

سیستم انتقال قدرت

یک خودرو برای به حرکت درآمدن به نیروی پیشران نیاز دارد که مستقل از نوع، نیازمند مجموعه‌ای از تجهیزات است تا توان و گشتاور تولیدی خود را به منظور غلبه بر اصطکاک، به چرخ‌ها منتقل کند. به مجموعه تجهیزاتی که به این منظور در مسیر پیشرانه تا چرخ‌ها قرار می‌گیرد، سیستم انتقال قدرت (Drivetrain) می‌گویند.

یکی از سیستم‌های انتقال قدرت رایج در خودروهای امروزی، نوع دو دیفرانسیل، چهار چرخ محرک یا تمام چرخ محرک (AWD) است. سیستمی که قادر است تمام چرخ‌های خودرو را به صورت همزمان به گردش درآورده و حداکثر میزان کشش (Traction) را برای غلبه بر اصطکاک به وجود آورد. این سیستم چه در ساده‌ترین حالت و چه در پیچیده‌ترین حالت، از ابتدایی‌ترین اصول فیزیک و مکانیک بهره می‌برد که خوشبختانه به سادگی قابل توضیح و درک است.

سوالی که معمولا در زمینه سیستم انتقال قدرت چهار چرخ محرک برای علاقه‌مندان صنعت خودرو پیش می‌آید آن است که تفاوت میان خودروهای ۴WD با نام تخصصی «چهار چرخ محرک» و خودروهای AWD با نام تخصصی «تمام چرخ محرک» در چیست؟ چه چیزی این دو سیستم مشابه را از هم جدا می‌کند؟ چرا امروزه بیشتر خودروهای تولیدی جهان از نوع AWD هستند؟

انتقال نیرو، به کدام محور؟

از ابتدای اختراع خودرو مهندسان و طراحان دریافتند که انتقال نیرو به محور جلو، عقب یا هر دو محور (یا تمامی محورهای موجود) در رفتار فیزیکی و مکانیکی خودرو تفاوت‌های اساسی ایجاد می‌کند و موجب می‌شود هر نوع سیستم انتقال نیرو به منظور خاص و منحصربفردی مورد استفاده قرار گیرد.

به عنوان مثال خودروهای محرک عقب که پیشرانه آن‌ها در بخش جلو خودرو قرار دارد، به دلیل داشتن قطعات بیشتر در مسیر انتقال قدرت به محور عقب، از اتلاف انرژی بیشتری رنج می‌برند. در حالی که این موضوع در خودروهای محرک جلو که پیشرانه آن‌ها در بخش جلو قرار دارد، به دلیل داشتن قطعات کمتر در مسیر انتقال قدرت به محور جلو، بسیار کمتر است.

بنابراین درمی‌یابیم که نه تنها نوع سیستم انتقال نیرو بلکه محل قرارگیری پیشرانه در خودرو نیز می‌تواند تاثیری اساسی در رفتار فیزیکی خودرو داشته باشد. در این مقاله تنها به بررسی سیستم انتقال قدرت در خودروهای دو دیفرانسیل می‌پردازیم که پیشرانه آن‌ها در بخش جلوی خودرو قرار دارد.

با توجه به مطالب بیان شده می‌توان دریافت که چرا در مقایسه دو خودرو یکسان، خودرو مجهز به سیستم انتقال قدرت محرک جلو (FWD) در شتاب‌گیری تند و تیزتر از خودرو مجهز به سیستم انتقال قدرت محرک عقب (RWD) عمل می‌کند؛ چون اتلاف انرژی کمتری به همراه دارد و می‌تواند نیروی تولیدی را به شکل خالص‌تری به محور محرک خودرو انتقال داده و سریع‌تر شتاب بگیرد. اما این سیستم به تنهایی کامل و بی‌نقص نیست.

خودروهای FWD به دلیل سنگین‌تر بودن بخش جلوی خودرو (به دلیل قرارگیری مجموعه پیشرانه و گیربکس در بخش جلو) معمولا توازن وزنی خوبی به همراه ندارند. در نتیجه از دیدگاه فرمان‌پذیری در برابر نوع RWD ضعیف‌تر عمل می‌کنند و در نسخه‌های قدرتمندتر، تمایل بیشتری به هدر دادن انرژی از طریق هرزگردی در چرخ‌های جلو و بروز پدیده گیجی فرمان و انحراف از خط مستقیم به دلیل اعمال گشتاور زیاد و پیچیدن شاسی از خود نشان می‌دهند. این اتفاق در خودروهای RWD تقریبا بروز نمی‌کند.

تمایزهایی از این دست باعث می‌شود هر دو نوع سیستم انتقال نیرو RWD و FWD برای گروه خاصی از خودروها به کار گرفته شوند. در نتیجه ۹۰ درصد خودروهای قدرتمند جهان از نوع RWD هستند و بیشتر خودروهای اقتصادی تاریخ در نسخه FWD به تولید می‌رسند. خودروهای FWD بیشتر مناسب کاربردهای روزمره و اقتصادی و کم‌مصرف است اما خودروهای محرک عقب بیشتر برای مسابقات و کاربردهای سنگین و پرتوان (نظیر وانت‌ها، کامیون‌ها و خودروهای اسپرت) به کار گرفته می‌شوند؛ هرچند که موارد استثنا همواره وجود دارند و این موضوع الزاما قانون مطلقی نیست.

حال تصور کنید که انتقال قدرت به هر دو محور در یک خودر چهار چرخ منتقل شود. این کار چه مزیت‌هایی به همراه دارد؟ در حقیقت با انتقال قدرت به هر چهار چرخ در یک خودرو می‌تواند مزیت هر دو نوع سیستم انتقال قدرت FWD و RWD را به همراه داشته باشد و در عین حال نقطه ضعف هر دو سیستم را پوشش دهد. در نتیجه با خودرویی مواجه خواهیم بود که نه تنها می‌تواند از دیدگاه استفاده روزمره مناسب عمل کند، بلکه می‌تواند در کاربردهای سنگین و پرتوان نیز به کار گرفته شود.

در ابتدا باید بدانید که سیستم انتقال قدرت ۴WD (یا همان ۴×۴) نوع خاصی از زیرمجموعه‌های سیستم انتقال قدرت AWD است. به این معنا که ۴WD یکی از زیرشاخه‌های AWD به شمار می‌رود، اما نکته‌ی جالب اینجا است که در ابتدا این سیستم انتقال قدرت ۴WD بود که در صنعت خودرو جهانی به صورت گسترده به کار گرفته شد و تنها چند دهه است که سیستم انتقال قدرت AWD به عنوان سرشاخه سیستم انتقال قدرت تمام چرخ‌ محرک شناخته می‌شود.

سیستم انتقال قدرت ۴WD یا چهار چرخ محرک در دهه ۱۹۳۰ میلادی به جهان معرفی شد. آن زمان به دلیل پیشرفته نبودن علم مکانیک و در دسترس نبودن فناوری امروزی، خودروهای دو دیفرانسیل به روش ۴WD عمل می‌کردند. به این معنا که نیرو در حالت استاندارد به محور عقب منتقل می‌شد و در صورت نیاز، راننده این نیرو را به صورت مساوی (۵۰-۵۰) و به کمک اهرم‌های مکانیکی به محور جلو نیز انتقال می‌داد تا ساختار «چهار چرخ محرک موقت» را شکل دهد. در نتیجه سیستم انتقال قدرت ۴WD یا ۴×۴ یک سیستم انتقال قدرت «چهار چرخ محرک موقت انتخابی» است. یعنی به صورت موقت و به تشخیص و انتخاب راننده از حالت تک محور به حالت دو محور تبدیل می‌شود.

به یاد داشته باشید که یکی از مهم‌ترین المان‌های سیستم ۴WD موقت و انتخابی بودن آن است. همچنین لازم به تاکید است که در این خودروها گیربکس ثانویه تحت عنوان گیربکس کمکی یا ترنسفر کیس (Transfer Case) استفاده می‌شود که اصلی‌ترین وظیفه‌ی آن تقسیم مساوی (۵۰-۵۰) گشتاور بین دو محور خودرو است؛ اما وظیفه‌ی دیگر آن افزایش نسبت دنده گیربکس اصلی (سنگین‌تر کردن نسبت دنده) به منظور افزایش گشتاور خروجی برای افزایش کشش و توان خودرو در حمل بار یا عبور از مسیرهای دشوار با سرعت کمتر اما قدرت بیشتر است. در نتیجه خودروهای ۴WD با اهرم انتخاب وضعیت سواری از نوع مکانیکی، از دو اهرم تعویض دنده بهره می‌گیرند. در خودروهای مدرن‌تر و لوکس‌تر، اهرم تعویض دنده گیربکس ثانویه با مجموعه کلیدهای کنترل الکترونیکی جایگزین می‌شود.

لازم به توضیح نیست که این سیستم در خودروهای سنگین وزن کاربردی نظیر وانت‌ها، شاسی‌بلندها، کامیون‌ها و خودروهای نظامی به کار گرفته می‌شود و در خودروهای سواری کاربردی ندارد. اما چرا امروزه در بسیاری از کراس‌اورها و حتی خودروهای سواری نوشته‌هایی چون AWD را شاهد هستیم؟ تمایز میان ۴WD با AWD در چیست که خودروهای سواری از سیستم AWD استفاده می‌کنند اما سیستم ۴WD در آن‌ها کاربردی ندارد؟

تمام چرخ محرک/AWD

با معرفی اولین کراس‌اور رسمی جهان از سوی برند پرآوازه امریکن موتورز (AMC) در سال ۱۹۸۰ میلادی، خودرویی با نام ایگل (Eagle/به معنای عقاب) متولد شد که از کلاس واگن، سدان، کوپه و کانورتیبل کامپکت بود که در حقیقت از سیستم انتقال قدرت دو دیفرانسیل چهار چرخ محرک (۴WD) جیپ بهره می‌برد. این خودرو در زمانی به بازار جهانی معرفی شد که شرکت AMC مالک برند جیپ بود، در نتیجه استفاده مستقیم از سیستم انتقال قدرت ۴WD رایج جیپ‌های آن دوران بر یک خودرو سواری منطقی‌ترین کاری بود که AMC در راستای تولید اولین کراس‌اور جهان انجام داد.

ابتدا بگذارید کلاس نسبتا نوظهوری با نام کراس‌اور (Crossover) را تعریف کنیم تا دریابیم چرا سیستم انتقال قدرت این کلاس از خودروها با سیستم انتقال قدرت شاسی‌بلندهای واقعی (SUV) و وانت‌های پرتوان سنگین وزن (Pickup Truck) تفاوت دارد.

کراس‌اورها خودروهایی شاسی‌بلندنما هستند که معمولا روی پلتفرم خودروهای سواری توسعه می‌یابند. در نتیجه از شاسی مشابه با خودروهای سواری بهره می‌گیرند و تنها اجزای بدنه آن‌ها به منظور دستیابی به ابعاد بزرگ‌تر، فضای داخلی بیشتر و ظاهر خشن‌تر با نمونه‌های سواری تفاوت دارد. به عنوان مثال رنو داستر در حقیقت نسخه کراس‌اور خودرو داچیا لوگان/داچیا ساندرو است که در ایران با نام تندر ۹۰ و رنو ساندرو شناخته می‌شود.

در ایران رنو داستر را یک شاسی‌بلند می‌دانند در حالی که این‌طور نیست. داچیا داستر (رنو داستر) یک کراس‌اور است به این معنا که تنها شبیه یک خودروی شاسی‌بلند طراحی شده و در حقیقت روی پلتفرم خودروهای سواری توسعه یافته است تا تنها از دیدگاه ظاهری و احتمالا برخی ویژگی‌های سواری به خودروهای کلاس شاسی‌بلند (SUV) نزدیک شود.

کراس‌اورها خودروهای شبیه شاسی‌بلند هستند که به منظور استفاده درون شهری توسعه یافته‌اند و در حقیقت قرار نیست که در مسیرهای سنگلاخی و آفرود مورد استفاده قرار گیرند، چرا که توان اجرایی این کار را در دراز مدت ندارند. در نتیجه این خودروها به سیستم انتقال قدرت AWD یا تمام چرخ محرک مجهز هستند. سیستم انتقال قدرتی که گشتاور در آن معمولا به صورت دائمی و پیوسته بین دو محور (چهار چرخ) خودرو تقسیم می‌شود.

سیستم انتقال قدرت AWD معمولا به صورت دائمی برقرار است و در برخی محصولات به صورت الکترونیکی به صورت موقت از کار می‌افتد تا قدرت تنها به محور جلو (یا گاهی اوقات محور عقب) خودرو منتقل شده و میزان مصرف سوخت خودرو کاهش یابد؛ هرگاه که راننده انتخاب کند یا سیستم هوشمند خودرو با هرزگردی و کاهش کشش در چرخ‌های خودرو مواجه شود، این سیستم را مجدد متصل کرده و به صورت تمام چرخ محرک در می‌آورد.

توجه داشته باشید که سه عامل بسیار مهم میان سیستم AWD و ۴WD وجود دارد که به شکل فاحشی این دو سیستم را از هم جدا می‌سازد.

اول آن که سیستم AWD با وجود قطع و وصل شدن موقتی هوشمند یا به انتخاب راننده در برخی خودروها، همچنان یک سیستم انتقال قدرت دو دیفرانسیل دائمی اطلاق می‌شود و از این رو نمی‌توان آن را در کلاس ۴WD دسته‌بندی کرد؛ زیرا سیستم ۴WD کاملا انتخابی و کاملا موقت است و چندان هوشمند عمل نمی‌کند.

دوم آن که به دلیل اتصال دائمی (یا تقریبا دائمی) سیستم انتقال قدرت AWD، این سیستم از دیفرانسیل سومی تحت عنوان دیفرانسیل مرکزی (Central Differential) بهره می‌برد که وظیفه‌ی آن تقسیم مساوی ۵۰-۵۰ (یا با درصد متفاوت بر اساس تصمیم‌گیری هوشمند سیستم رایانه‌ای خودرو) است تا مجموعه انتقال قدرت تحت فشار حاصل از اصطکاک نامساوی محور جلو و عقب خودرو قرار نگیرد. این دیفرانسیل معمولا در خودروهای ۴WD وجود ندارد، اگرچه در خودروهای مدرن‌تر امروزی ۴WD به کار گرفته می‌شود اما به دلیل کارکرد موقت این سیستم، وجود دیفرانسیل مرکزی در آن‌ها اجباری نیست.

سوم آن‌که بیشتر خودروهای AWD فاقد گیربکس کمکی هستند و ترنسفر کیس یا گیربکس کمکی در آن‌ها تنها به منظور تقسیم متناسب قدرت بین دو محور به کار گرفته می‌شود و فاقد ضریب سنگین‌تر و قدرتمندتر به کار رفته در خودروهای ۴WD هستند. به همین دلیل خودروهای AWD توان استفاده به عنوان خودوهای آفرود را در درازمدت ندارند. همچنین عدم تجهیز به گیربکس کمکی با نسبت دنده سنگین در این خودروها باعث می‌شود هزینه‌ی تولید نهایی خودروهای کراس‌اور بسیار کمتر از خودروهای شاسی‌بلند ۴WD باشد.

تمام کراس‌اورهای چینی بازار ایران از نوع FWD و بیشتر نسخه‌های وارداتی غیر چینی از نوع AWD هستند. درست برخلاف سیستم ۴WD که فقط در خودروهای شاسی‌بلند و وانت‌ها و کامیون‌ها و خودروهای نظامی به کار گرفته می‌شود، سیستم AWD دقیقا به همان منظور مشترک با کراس‌اورها، در خودروهای سواری نیز به کار می‌رود. شرکت‌های خودروسازی جهانی نظیر مرسدس بنز، کرایسلر، فورد، جنرال موتورز، آئودی، کیا، بی‌ام‌و (تقریبا تمامی خودروسازان مطرح جهانی) نیز در خودروهای سواری خود از سیستم AWD بهره می‌گیرند. این سیستم از سوی مرسدس بنز با نام تجاری Matic-۴ و از سوی آئودی با نام کوآترو (Quattro) و در محصولات کرایسلر با کد تریم SXT شناخته می‌شود.

فراگیری AWD در جهان

همان‌طور که پیشتر بیان شد، استفاده از سیستم ۴WD در خودروهای شاسی‌بلند وحی منزل نیست. به عنوان یک مثال نقض بسیار بزرگ، می‌توان از برترین شاسی‌بلند تاریخ یعنی هامر (Hummer) نام برد. نسخه H۱ این برند شاسی‌بلندساز به عنوان برترین و توانمندترین خودرو دو دیفرانسیل تاریخ شناخته می‌شود ولی این خودرو از سیستم انتقال نیرو تمام چرخ محرک دائمی (AWD) بهره می‌گیرد؛ با این تفاوت که نه تنها به گیربکس کمک ضریب سنگین مجهز است، بلکه پیشرفته‌ترین مکانیزم‌های کنترلی دو دیفرانسیل نظیر قفل دیفرانسیل مرکزی، قفل دیفرانسیل جلو و عقب، محورهای پورتال و ده‌ها ویژگی فنی برتر دیگر را با خود به همراه دارد.

در دنیای امروزی که خودروهای شاسی‌بلند حقیقی بیشتر به عنوان خودروهای کاربری خاص (به عنوان کمپر، طبیعت‌گردی و مسابقه‌ای) به کار گرفته می‌شوند، این کراس‌اورها و خودروهای سواری هستند که به منظور پایداری و ایمنی بیشتر و انتقال لذت سواری بالاتر با سیستم‌های مختلف AWD به بازار عرضه می‌شوند.

در نتیجه بر خلاف گذشته چندان جای تعجب ندارد که بازار خودرو در دو دهه گذشته در جهان به خودروهای مجهز به سیستم انتقال قدرت AWD اختصاص یافته و خودروهای واقعی آفرودی با سیستم انتقال قدرت ۴WD، تنها به عنوان خودروهای شاسی‌بلند حقیقی و توانمند برای طبیعت‌گردان و دوست‌داران شاسی‌بلندهای واقعی به بازار عرضه می‌شوند.

شاید همه شاسی‌بلند دوست داشته باشند اما همه الزاما آفرودر و بیراهه‌نورد نیستند و تمایلی برای پرداخت هزینه نهایی بیشتر به منظور کسب توانایی‌های برتر شاسی‌بلند‌های واقعی آن هم در مسیر روزمره خیابان‌های آسفالت ندارند. اینجا است که کراس‌اورهای ساده‌تر با AWD به نجات جان مشتریان ارتفاع‌پسند می‌آیند.

 

مزایا و معایب خودروهای دو دیفرانسیل

خودروهای دو دیفرانسیل هم مانند تمام خودروها، معایب و مزایایی دارند که در این بخش می‌خواهیم به بررسی آن‌ها بپردازیم.

مزایای خودروهای دو دیفرانسیل

خودروهای دو دیفرانسیل مزایای فراوانی دارند که از بزرگترین مزیت‌های آن می‌توان به بالا بودن هندلینگ و افزایش پایداری آن‌ها اشاره کرد. این خودروها امروزه جزء پرطرفدارترین خودروهای جهان هستند و شرکت‌هایی چون جیپ، سوبارو و آئودی از قدیمی‌ترین استفاده‌کنندگان از سیستم دو دیفرانسیل در خودروهای خود هستند.

در خودروهای دو دیفرانسیل، چرخ‌های عقب و چرخ‌های جلو نقش محرک را ایفا می‌کنند و همین کار باعث می‌شود تا کشش و چسبندگی خودرو در آغاز حرکت خودرو بالاتر برود. همچنین در زمان ترمزگیری همه‌ی چرخ‌ها نقش ترمز موتوری را ایفا می‌کنند که طول مسیر توقف کاهش می‌یابد. در این نوع خودروها مشکل کم‌فرمانی و بیش‌فرمانی بسیار کم رخ می‌دهد، به همین دلیل خودرو پایداری بیشتری نسبت به خودروهای دیگر دارد.

معایب خودروهای دو دیفرانسیل

خودروهای دو دیفرانسیل پیچیدگی بیشتری نسبت به خودروهای دیفرانسیل جلو و دیفرانسیل عقب دارند و قطعات بیشتری در خودروهای دو دیفرانسیل استفاده شده است. به همین دلیل قیمت بیشتری نسبت به سایر خودروهای دارند؛ همچنین خودروهای دو دیفرانسیل به دلیل داشتن وزن زیاد، مصرف سوخت بیشتری دارند. این خودروها به دلیل دو دیفرانسیل بودن دچار بیش فرمانی نمی‌شوند، به همین دلیل برای حرکات نمایشی مناسب نیستند.

 

 

بهترین خودروهای دو دیفرانسیل بازار ایران

مدتی است که در بازارهای داخلی و خارجی خودروهای شاسی‌بلند دو دیفرانسیل جذابیت خاصی پیدا کرده‌اند و در شرکت‌های مختلف تولیدکننده شاهد اضافه شدن و افزایش چنین خودروهایی هستیم.

شاسی‌بلندها بیشتر مد نظر افرادی است که رانندگی در جاده‌های ناهموار را انتخاب می‌کنند و به قول خودشان دنبال خودرویی شاسی‌بلند و آفرود هستند. شاسی‌بلندهای دو دیفرانسیل توانایی حرکت در جاده‌های ناهموار را به خوبی دارند و فضای باری بسیار خوبی را هم برای راننده و مسافر فراهم کرده‌اند. البته با توجه به قیمت بالایی که این خودروها دارند، متاسفانه افراد محدودی توانایی خرید این نوع خودروها را دارند.

طی سال‌های اخیر تعداد کراس‌اور در بازار ایران با رشد درخورتوجهی روبه‌رو شده است. هم‌اکنون اکثر خودروسازان مدل‌های کراس‌اور خود را با بهره‌گیری از دو دیفرانسیل در قالب سیستم تمام چرخ محرک یا AWD به بازار عرضه می‌کنند.

در ادامه تعدادی از بهترین خودروهای دو دیفرانسیل بازار ایران را معرفی خواهیم کرد که در کلاس شاسی‌بلند، کراس‌اور و پیکاپ و در موارد نادری در کلاس سدان جای می‌گیرند. لازم به ذکر است که فهرست خودروهای دو دیفرانسیل بازار ایران بیشتر از این است و در آن نام تعدادی از وانت پیکاپ‌ها هم به چشم می‌خورد؛ اما برای پرهیز از طولانی شدن مقاله به ۱۰ خودروی برتر اشاره کرده‌ایم.

 

 

تویوتا لندکروزر

در بین بهترین خودروهای دو دیفرانسیل بازار ایران، تویوتا لندکروز همواره از محبوبیت بسیار بالایی برخوردار بوده و درواقع یکی از پرفروش‌ترین محصولات تویوتا در بازار کشور محسوب می‌شود. تاکنون مدل‌های مختلفی از این شاسی‌بلند آفرود به بازار کشورمان عرضه شده است، اما نمونه فیس‌لیفت نسل پنجم آن (J۲۰۰) به‌روزترین نسخه این خودرو در بازار کشورمان محسوب می‌شود.

در سال ۲۰۱۲ تویوتا لندکروزر فیس‌لیفت به پیشرانه ۶ سیلندری ۴ لیتری مجهز شد و دیگر هیچ اثری از آن پیشرانه‌های ۸ سیلندر قدرتمند دیده نمی‌شود. عمده تویوتا لندکروزهای ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۳ (فیس‌لیفت) در تیپ GXR راهی بازار کشورمان شدند، اما به طور محدود تیپ VXR این خودرو نیز راهی بازار داخلی شده است. از جمله معدود امکانات استانداردی که در کابین لندکروزر می‌توان یافت شامل مانیتور لمسی ۸ اینچ، سنسور پارک جلو و عقب، سیستم ورود و استارت بدون کلید، ترمز پارک برقی، ۶ عدد ایربگ، سیستم تهویه اتوماتیک می‌شود.

کیفیت ساخت بالا، فنربندی نرم و کارآمد، پیشرانه قدرتمند، برخورداری از دو دیفرانسیل با قفل الکترونیکی، قابلیت شروع حرکت با دنده دو، برخورداری از حالت‌های H۴ و L۴ و غیره دست‌به‌دست هم داده‌اند تا نام تویوتا لندکروزر به‌عنوان یکی از بهترین خودروهای آفرودی دو دیفرانسیل در بازار کشورمان شناخته شود.

 

تویوتا هایلوکس

وقتی حرف از بهترین خودروهای دو دیفرانسیل بازار ایران در کلاس پیکاپ یا همان وانت‌ می‌شود، ناخودآگاه به یاد تویوتا هایلوکس می‌افتیم. در دنیای پیکاپ‌ها مدل‌های تاریخ‌سازی وجود دارند که شخصیتی بیش از باربری پیدا کرده‌اند. در بازار ایران یکی از معتبرترین پیکاپ‌های جهانی حضور دارد؛ تویوتا هایلوکس وانت پرقدرت و باکیفیت ژاپنی است که اکنون توانسته لقب گران ترین پیکاپ بازار ایران را نیز یدک بکشد.

هایلوکس نه فقط یکی از قدیمی‌ترین پیکاپ‌های تولیدشده در دنیا است، بلکه یکی از قدیمی‌ترین محصولات تاریخ تویوتا هم به شمار می‌رود. خودرویی که نسل اول آن چیزی حدود ۵۳ سال پیش رونمایی شد. اولین هایلوکس که N۱۰ نام داشت مجهز به پیشرانه ۱/۵ لیتری ۷۶ اسب‌بخاری بود. اولین تجربه ایرانی‌ها با هایلوکس مربوط به نسل پنجم آن در سال ۱۹۸۸ است. اگرچه این نسخه چندان از سوی خانواده‌ها مورد توجه قرار نمی‌گرفت.

بازگشت قدرتمند تویوتا هایلوکس به بازار ایران در سال ۲۰۰۴ و هم‌زمان با عرضه نسل هفتم آن بود. موفقیت این خودرو به قدری بود که بسیاری از جوانان و به ویژه اهالی آفرود را نیز به سوی جلب کرد. همین موضوع باعث شده است تا بتوان هایلوکس را یکی از گران ترین پیکاپ های بازار ایران نام‌گذاری کرد.

نکته‌ی مثبت دیگری در هایلوکس که به جرات می‌توان ادعا کرد، بسیاری شاسی‌بلندهای بازار ایران توان رقابت با آن‌ را ندارند، کیفیت رانندگی در مسیرهای آفرود است. نمونه‌ی دو دیفرانسیل از پیکاپ تویوتا هایلوکس، حتی با ضعیف‌ترین پیشرانه هم به راحتی از شیب‌های تند بالا می‌رود و مشکلی برای عبور از روی صخره‌ها و شن‌های روان ندارد. فراموش نکنیم، تویوتا هایلوکس جدید بدون استفاده از تجهیزات اضافی می‌تواند از رودخانه‌ای به عمق ۷۰ سانتی‌متر عبور کند. فناوری استفاده شده در سیستم دو دیفرانسیل این خودرو، از بهترین‌های دنیا است و در کنار فنربندی مدرن، تجربه‌ای عالی برای طبیعت‌گردان، فراهم خواهد کرد.

 

تویوتا پرادو

کابین بی‌­صدا، کیفیت بالای قطعات، استهلاک پایین، فضای جادار کابین و سیستم تعلیق کارآمد بخشی از مهم‌ترین ویژگی‌های تویوتا پرادو در بازار ایران به شمار می‌رود که افراد بسیاری را به سمت این خودرو آفرودی سوق داده است. در سال ۲۰۰۵ اولین نمونه از این خودروی آفرودی و در دو تیپ چهار سیلندر GX و ۶ سیلندر VX به بازار ایران عرضه شد و از آن سال تاکنون به‌خوبی امتحان خود را پس داده است.

آخرین و چهارمین نسل از تویوتا پرادو (J۱۵۰) در بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۳ در دو تیپ به بازار داخلی عرضه شده است که از امکاناتی همچون رادار جلو (شامل کروز هوشمند و ترمز اضطراری)، دوربین جانبی راننده، صندلی برقی راننده، کمکی حرکت در شیب و سیستم پخش JBL از مهم‌ترین تجهیزات استاندارد پرادو VXL آنرود و ویژگی‌هایی مانند دوربین جانبی دو طرف، کرال کنترل و تعلیق سه‌حالته از جمله امکانات استاندارد پرادو VXL آفرود هستند.

موتور قدرتمند، گیربکس ۵ سرعته کارآمد و سیستم تعلیق هوشمند تویوتا پرادو در کنار آپشن‌های آفرودی اختصاصی این خودرو باعث شده تا این شاسی‌بلند ژاپنی بتواند به‌‌راحتی از هر مانعی عبور کند و همسفری بسیار مطمئن در تمامی مسیرها باشد.

 

کیا موهاوی

از میان بهترین خودروهای آفرودی بازار ایران کیا موهاوی (Kia Mohave) یک ماشین آفرود در کلاس شاسی‌بلند‌های متوسط است که بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۳ حضور پررنگی در بازار کشورمان داشت. این شاسی‌بلند دوست داشتنی، می­‌تواند بهترین گزینه برای افرادی باشد که می­‌خواهند با خانواده دل به جاده بزنند و در عین حال کمی هم در طبیعت به گردش بپردازند.

نمونه‌های اولیه این خودرو همگی از موتورهای ۶ سیلندر ۳/۸ لیتری برخوردار بودند، اما در سال ۲۰۱۰ پای مدل‌های ۸ سیلندر ۴/۶ لیتری این خودرو نیز به بازار کشورمان باز شد که یکی از قدرتمندترین کره‌ای‌های بازار داخلی محسوب می‌شود. طراحی باابهت این خودرو در کنار ویژگی‌هایی همچون شاسی نردبانی مستحکم، تنظیم ارتفاع تعلیق عقب، دیفرانسیل ۳ حالته (۴H-۴L-Auto) با قفل الکترونیکی و همچنین توان خروجی خیره کننده کیا موهاوی باعث شده است تا این خودرو مخصوصا در نمونه ۸ سیلندر خود یکی از بهترین و قدرتمندترین خودروهای آفرود بازار کشور باشد.

 

 کیا سورنتو

کیا سورنتو یک ماشین شاسی‌بلند پرطرف‌دار و محبوب در کره محسوب می‌شود. نسل اول کیا سورنتو در سال ۲۰۰۲ و نسل‌های بعدی نیز در سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۱۵ معرفی شدند. نمای ظاهری کیا سورنتو نسل سوم، بر اساس زبان طراحی جدید کیا شکل گرفته که باعث شده است طراحی این خودرو، شکیل و عامه‌پسند باشد. خرید سورنتو در بازار جهانی در دو مدل تک دیفرانسیل ۵ نفره و مدل دو دیفرانسیل ۷ نفره امکان‌پذیر است؛ اما در بازار کشور ما، تنها به صورت دو دیفرانسیل ۷ نفره وجود دارد.

کیا سورنتو یکی از بهترین ماشین های شاسی‌بلند موجود در ایران، مجهز به یک موتور چهارسیلندر خطی GDI با حجم ۲۳۵۹ سی‌سی با حداکثر توان خروجی ۱۸۸ اسب بخار در ۶۰۰۰ دور بر دقیقه و گشتاور ۲۴۱ نیوتن‌متر در ۴۰۰۰ دور بر دقیقه است. گیربکس این خودرو از نوع ۶ دنده اتوماتیک و مصرف سوخت ترکیبی آن نیز ۸/۸ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر است.

کیا سورنتو یک شاسی‌بلند خوب برای افرادی است که به دنبال حداکثر فضای کابین و تجهیزات با مبلغی مناسب هستند. اگرچه سورنتو فاقد تجربه رانندگی خودرویی همچون بی‌ام‌و X۵ است اما شما یک قدبلند هفت‌نفره جادار با پیشرانه‌ای دیزلی دریافت می‌کنید که دارای تجهیزات مناسبی همچون صندلی‌های چرمی، سیستم تهویه مطبوع دو ناحیه‌ای و ارتباط بلوتوث است.

سورنتو از نظر ظرفیت یدک‌کشی هم خودرویی خوب بوده هرچند در نظر داشته باشید که مدل‌های اتوماتیک ظرفیت یدک کشی ۲ تنی دارند درحالی‌که مدل‌های دستی ظرفیت ۲/۵ تنی دارند.

 

هیوندای سانتافه

هیوندای سانتافه، یکی از پرفروش‌ترین شاسی‌بلندهای بازار ایران محسوب می‌شود و همیشه در مرکز توجه خریداران ایرانی بوده و در حال حاضر، نسخه ۲۰۱۷ یا همان نسل چهارم آن در بازار داخلی موجود است. در مورد خرید سانتافه، می‌توان ساعت‌ها بحث کرد؛ اما باید گفت کیفیت بالا، استهلاک کم، مجهزبودن به امکانات روز دنیا و از همه مهم‌تر، ایمنی بالا، تنها تعدادی از خصوصیات منحصربه‌فرد هیوندای سانتافه ۲۰۱۷ هستند.

موتور هیوندای سانتافه، از نوع ۴ سیلندر ۲/۴ لیتری است که توان خروجی آن، به ۱۹۰ اسب‌بخار قدرت در ۶۳۰۰ دور در دقیقه و ۲۴۲ نیوتن‌متر گشتاور در ۴۲۵۰ دور در دقیقه می‌رسد. شرکت هیوندای برای انتقال نیروی تولیدشده توسط پیشرانه این خودرو به هر چهار چرخ آن، از یک گیربکس ۶ دنده اتومات استفاده کرده است.

مصرف سوخت سانتافه در سیکل ترکیبی، حدود ۹/۵ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر است که مصرف مناسبی برای یک ماشین شاسی‌ بلند ۱۶۵۰ کیلوگرمی به نظر می‌رسد. هیوندای سانتافه به‌لطف بازار فروش عالی و شناخته‌شده‎ بودن برند هیوندای، قیمت بالاتری نسبت به هم‌کلاسی‌های خود دارد.

 

نیسان سافاری (نیسان پاترول)

یکی از بهترین آفرودهای بازار ایران، نیسان سافاری یا همان نیسان پاترول است. برخی از این ماشین‌ها به دلیل استفاده کمی که دارند، از نظر فنی سالم هستند. بعضی حتی مسیرهای آفرود را را هم طی نکرده‌اند. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت خرید یک نیسان سافاری دو در تمیز هرچند قدیمی به‌منظور طبیعت‌گردی گزینه بسیار مناسبی به نظر می‌آید.

نیسان پاترول یکی از خودروهای خاطره‌انگیز برای مشتریان ایرانی است؛ این خودرو سال‌ها روی خط تولید شرکت پارس خودرو حضور داشت و برای مدتی نیز به عنوان یک خودروی شاسی‌بلند نسبتا لاکچری (البته در بازار کم‌تنوع ایران) به خدمت مشتریان عمدتا ثروتمند جامعه درآمد تا علی رغم میزان تجلل کمتر نسبت به رقبایی همچون میتسوبیشی پاجرو، در مصارف شهری یا بیابانی به عنوان یک شاسی‌بلند دو دیفرانسیل آفرودر خانوادگی مورد استفاده قرار بگیرد.

لازم به ذکر است نیسان پاترول که در ژاپن با نام سافاری شناخته می‌شود، تاکنون در قالب ۶ نسل از سوی کمپانی ژاپنی نیسان روانه بازار شده است. نسل سوم این خودرو که طی سال‌های ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۹ روی خط تولید کمپانی ژاپنی حضور داشت، از سوی شرکت پارس خودرو روانه بازار ایران شد. پارس خودرو نیسان پاترول را در قالب دو سری ۱۶۰ و ۲۶۰ دو یا چهار در، طی سال‌های ۶۴ تا ۱۳۸۲ روانه بازار ایران کرد.

نیسان پاترول ۱۶۰ با دو تیپ MQ و MK روانه بازار ایران شد. تیپ ۱ (ام کیو) از گیربکس ۴ سرعته دستی با فنرهای کوتاه‌تر بهره می‌برد؛ این مدل را می‌توان از چراغ‌های گرد قسمت جلوی آن شناخت. از طرف دیگر تیپ ام کی نیز از جعبه دنده ۵ سرعته، فنرهای بلند و چراغ‌های جلوی چهارگوش برخوردار است. نیسان پاترول با دو نوع پیشرانه به دست مشتریان ایرانی رسید؛ اولین موتور از نوع چهار سیلندر ۲.۴ لیتری با کد Z۲۴ بود که ۱۰۵ اسب بخار قدرت و ۱۸۲ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد و نیروی حاصل به واسطه سیستم چهارچرخ محرک به سوی هر دو محور ارسال می‌شد. پیشرانه ۱۶ سوپاپ نیز در سال‌های آخر تولید برای این محصول در نظر گرفته شد. مصرف سوخت ترکیبی نیسان پاترول ۴ سیلندر معادل ۱۳ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر بوده و شتاب صفر تا صد آن حدود ۱۶ ثانیه به طول می‌انجامد.

همچنین یک موتور ۶ سیلندر ۱۲ سوپاپ به حجم ۴ لیتر با قدرت ۱۴۵ اسب بخار و گشتاور ۲۹۰ نیوتن ‌متر برای پاترول در نظر گرفته شد. این خودرو معادل ۱۸ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر سوخت مصرف کرده و حداکثر سرعت آن به ۱۴۵ کیلومتر بر ساعت می‌رسد. وزن نیسان پاترول چهاردر ۶ سیلندر حدود ۲ هزار و ۲۰۰ کیلوگرم است.

 

میتسوبیشی پاجرو

میستوبیشی پاجرو (Mitsubishi Pajero)، شاسی‌بلند دوست ‌داشتنی که در مدل‌های مختلفی به بازار کشورمان عرضه شده است و جدیدترین آن‌ به چهارمین نسل (V۸۰) از این خاندان پرافتخار مربوط می‌شود. قدرت بسیار بالای موتور ۳/۸ لیتری ۶ سیلندر این خودرو در کنار تجهیزاتی همچون قفل دیفرانسیل و دنده کمک چهار حالته (۲H ،۴H ،۴HLC ،۴LLC) به ‌راحتی می‌تواند از هر مانعی عبور کند. همچنین یکی دیگر از مزایای میتسوبیشی پاجرو استهلاک کم و کیفیت بالای قطعات آن است که باعث می‌شود در درازمدت هزینه‌های کمی را برای نگهداری آن بپردازید.

به نسبت یک خودروی آفرودی که تاریخ تولید آن در کشور سازنده به سال ۲۰۰۶ میلادی بازمی‌گردد، امکانات رفاهی قابل توجهی در میتسوبیشی پاجرو به چشم می‌خورد که از جمله آن‌‌‎‌ها می‌توان به سیستم صوتی Rockford، سیستم تهویه مطبوع خودکار، خروجی‌های سیستم تهویه برای سرنشینان عقب، سانروف برقی، سیستم ورود بدون کلید، سنسور نور و باران، آینه وسط الکتروکرومیک و گرمکن صندلی‌های جلو اشاره کرد.

در آخر باید گفت اگر برچسب قیمتی نسل چهارم پاجرو بسیار فراتر از حد انتظار شما قرار دارد، می‌توانید به سراغ مدل‌های مربوط به نسل دوم (V۲۰) این خودرو بروید. این خودروها علاوه‌بر برخورداری از موتور ۶ سیلندر قدرتمند در رنج قیمتی بسیار مناسبی نیز قرار دارند و می‌توانند گزینه مناسبی برای خریداران و طرفداران ماشین‌های آفرود باشند.

 

 

نیسان ایکس تریل

کراس‌اور نیسان ایکس تریل، برندی است که در کشورمان کاملا شناخته‌شده است. نیسان ایکس تریل، یکی از محصولات جذاب کمپانی نیسان در بازار داخلی است که آخرین نمونه از آن، در مدل‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ در بازار داخلی خرید و فروش می‌شود.

بازار خرید نیسان ایکس تریل به‌عنوان یک کراس‌اور شهری، توانسته است به‌خوبی از رقبای کره‌ایی و فرانسوی خود پیشی بگیرد. این خودرو در نسل جدید خود، با امکانات رفاهی بیشتری مثل سانروف پانوراما، اتو هلد، پیشگیری از تصادف، سیستم نگه‌دارنده خودرو در شیب، نمایشگر ۷ اینچی، آینه‌های جانبی برقی، صندوق عقب برقی، تهویه مطبوع اتوماتیک، گرمکن صندلی‌های جلو و عقب، هشدار نقاط کور و هشدار حرکت بین خطوط، توانسته است اکثر خریداران را مجذوب خود کند.

ایکس تریل ۲۰۱۸ مجهز به یک پیشرانه ۲/۵ لیتری با توان تولید قدرتی معادل ۱۷۰ اسب‌بخار است که به کمک گیربکس ۷ دنده CVT ایکس‌ترونیک، می‌تواند نیروی موتور را به هر چهار چرخ خودرو منتقل کند. مصرف سوخت ترکیبی ایکس تریل، حدود ۸/۳ لیتر است و در جاده، تنها ۶/۶ لیتر سوخت مصرف می‌کند.

 

رنو داستر

رنو داستر یا داچیا داستر، اولین ماشین کراس‌اور مشترک بین رومانیایی‌ها و فرانسوی‌ها است که روی پلتفرم رنو تندر ۹۰ (Dacia B platform) شکل گرفته ‌است و نسل اول آن نیز، نخستین بار در سال ۲۰۱۰ به بازارهای جهانی عرضه شد. خرید رنو داستر چند سالی است که توسط نگین خودرو، نماینده رسمی رنو در ایران ممکن شده است. رنو داستر در تیپ‌های PE و SE به صورت تک‌ دیفرانسیل و دو دیفرانسیل در دسترس خریداران قرار دارد.

رنو داستر به یک پیشرانه چهارسیلندر ۱۶ سوپاپ به حجم ۲ لیتر مجهز شده‌ است که توانایی تولید ۱۳۵ اسب‌بخار قدرت و ۱۹۵ نیوتن‌متر گشتاور را دارد. وظیفه انتقال قدرت به چرخ‌های جلو یا هر چهار چرخ این خودرو، توسط گیربکس ۴ سرعته اتوماتیک انجام می‌شود. مصرف سوخت ترکیبی رنو داستر، حدود ۹ لیتر در هر صد کیلومتر است. از جمله مزایای رنو داستر، می‌توان به شاسی محکم، فضای جادار کابین و قابلیت آفرود در مدل‌های دو دیفرانسیل اشاره کرد.

داستر از نظر کابین شبیه رنو تندر ۹۰ و حتی تویوتا اف جی کروزر است. همه چیز در آن ساده و کاربردی به نظر می‌رسند و چندان سردرگم نخواهید شد. به رغم کیفیت بد متریال پلاستیکی شاهد اروگونومی خوب صندلی ها در داستر هستیم. در تیپ SE این خودرو می‌توانید از دوربین دنده عقب، مانیتور ۷ اینچی مجهز به نویگیشن، کروز کنترل، دی‌لایت، سنسور تعیین فشار باد تایرها و کنترل تنظیمات سیستم صوتی از پشت فرمان اشاره کرد.

 

سایر خودروهای دو دیفرانسیل بازار ایران

در بازار کشور، فهرست بلندبالایی از انواع ماشین شاسی‌بلند، کراس‌اور و پیکاپ دو دیفرانسیل وجود دارد و در این مقاله، سعی کردیم اطلاعات و جزئیات بهترین آن‌ها را گردآوری کنیم. باید اشاره کرد که بعضی از شاسی‌بلندها و کراس‌اورها و وانت‌های دو دیفرانسیل به دلیل طولانی شدن مقاله در این فهرست قرار نگرفتند. در جدول زیر به نام و مشخصات خودروهای دو دیفرانسیل بازار ایران اشاره می‌کنیم.

خودروهای دو دیفرانسیل بازار ایران
نام خودرو	کلاس بدنه
جک KMC T8	وانت پیکاپ
گریت وال وینگل ۵	وانت پیکاپ
نیسان پیکاپ	وانت پیکاپ
سایپا ریچ	وانت پیکاپ
کاپرا ۲	وانت پیکاپ
یواز پیکاپ	وانت پیکاپ
کلوت (دایون V5)	وانت پیکاپ
فوتون تونلند	وانت پیکاپ
آمیکو آسنا	وانت پیکاپ
فوتون ساوانا	وانت پیکاپ
ایسوزو D مکس	وانت پیکاپ
​تویوتا CHR	کراس‌اور
میتسوبیشی ASX	کراس‌اور
نیسان جوک	کراس‌اور
مینی کانتری من	کراس‌اور
دایون Y5	شاسی‌بلند
رنو کولئوس	کراس‌اور
کیا اسپورتیج	شاسی‌بلند
تویوتا راوفور	شاسی‌بلند
هیوندای توسان	شاسی‌بلند
میتسوبیشی اوتلندر	شاسی‌بلند
نیسان قشقایی	کراس‌اور
سوزوکی SX-4 S-Cross	کراس‌اور
جیپ رنگید	شاسی‌بلند
لندرور رنجرور	شاسی‌بلند
آئودی Q7	شاسی‌بلند
جیپ گرند چروکی	شاسی‌بلند
لندروور دیسکاوری	شاسی‌بلند
رنجرور ایووک	شاسی‌بلند
بوگوارد BX5	کراس‌اور
جی‌ام‌سی S350	شاسی‌بلند
سانگ یانگ اکتیون	شاسی‌بلند
پاژن آفرود	شاسی‌بلند
جیپ صحرا و جیپ آفرود	شاسی‌بلند
نیسان رونیز	شاسی‌بلند
سوزوکی گرند ویتارا	شاسی‌بلند
تویوتا اف جی کروزر	شاسی‌بلند
سوبارو فورستر	شاسی‌بلند
سوبارو لگاسی	سدان

آیا ماشین‌های دیگری هم می‌شناسید که در فهرست خودروهای دو دیفرانسیل بازار ایران به آن‌ها اشاره‌ای نشده است؟ نظرات خود را در این زمینه با پدال در میان بگذارید.

 

بهترین ماشین دو دیفرانسیل چینی

خودروهای چینی طی سال‌های اخیر جای خود را در بازار ایران باز کرده‌اند. در بازار ایران می‌توان خودروهای چینی زیادی در کلاس شاسی‌بلند و کراس‌اور پیدا کرد که توسط مدیران خودرو و کرمان موتور و برخی خودروسازان کوچک‌تر عرضه می‌شوند. در شرایط کنونی می‌توان دایون  Y5 را بهترین ماشین دو دیفرانسیل چینی در بازار ایران به شمار آورد.

دایون  Y5 از یک موتور ۴ سیلندر میتسوبیشی با حجم ۲ لیتر بهره می‌برد که با استفاده از توربوشارژر می‌تواند ۲۰۱ اسب بخار قدرت و ۲۸۰ نیوتن‌متر گشتاور تولید کند. برای انتقال قدرت هم از یک گیربکس ۶ سرعته خودکار استفاده می‌شود که نیرو را به هر چهار چرخ منتقل می‌کند. به نظر می‌رسد این موتور قدرت کافی برای تحرک این شاسی‌بلند میان‌سایز را داشته باشد. البته باید وزن ۱،۹۹۵ کیلوگرمی آن را هم در نظر داشته باشید.

 

بهترین سدان دو دیفرانسیل بازار ایران

شاید برایتان عجیب باشد که خودرویی در کلاس سدان از سیستم انتقال قدرت با دو دیفرانسیل بهره ببرد. اما سوبارو لگاسی یکی از معدود خودروهای کلاس سدان است که از دو دیفرانسیل در سیستم انتقال قدرت خود بهره می‌برد. سوبارو لگاسی، صرفا با دو نوع پیشرانه عرضه می‌شود که شامل نمونه‌ی استاندارد ۲/۵ لیتر و نسخه‌ی ۳/۶ لیتر خواهد بود. هرچند مدل ۳.۶ لیتر، به دلایل قانونی اجازه‌ی ورود به ایران ندارد.

آنچه برگ‌برنده‌ی محصولات سوبارو در بازار جهانی محسوب می‌شود، پیشرانه‌های بوکسر (با سیلندرهای تخت و زاویه‌ی ۱۸۰ درجه) در کنار سیستم دو دیفرانسیل هوشمند است که در تمامی نسخه‌های لگاسی، وجود دارد.

پیشرانه‌ی پایه برای سوبارو لگاسی، ۴ سیلندر ۲/۵ لیتری و تنفس طبیعی است که قدرت ۱۷۵ اسب بخار و گشتاور ۲۳۵ نیوتن‌متر از دور موتور ۴۱۰۰ دور بر دقیقه تولید می‌کند. این مدل، برای رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت، حدود ۹ ثانیه زمان می‌برد و ظرف ۲۵ ثانیه به سرعت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد. نهایت سرعت لگاسی با پیشرانه‌ی ۲/۵ لیتر، به ۲۱۰ کیلومتر بر ساعت محدود شده است؛ درحالی‌که با میانگین مصرف سوخت ۷/۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر ارائه می‌شود. این خودرو در ترافیک شهری، نزدیک به ۱۰ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر و با سرعت ثابت بزرگراه، ۶ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر، مصرف بنزین خواهد داشت. درکنار سیستم دو دیفرانسیل، لگاسی استاندارد با جعبه‌دنده‌ی اتوماتیک CVT و ۶ سرعته قابل خرید خواهد بود.