سوپراسپرت‌های جذاب و فوق‌العاده‌ای که هیچ‌گاه روی خط تولید نرفتند (قسمت دوم)

در قسمت قبلی این مطلب، به ۱۰ سوپراسپرت جذابی پرداختیم که به دلایل مختلفی هیچ‌گاه به تولید نرسیدند و حالا با ۱۰ نمونهٔ دیگر از این خودروها آشنا خواهیم شد.

بنتلی هانائودیر سال ۱۹۹۹

هانائودیر (Hunaudières) نام فرانسوی قسمتی از پیست لمانز است و بنتلی که از سال ۱۹۲۴ تا ۱۹۳۰ پنج بار در ابن مسابقهٔ ۲۴ ساعته پیروز شد، از این نام برای یک کانسپت فوق‌العاده استفاده کرد که در نمایشگاه ژنو ۱۹۹۹ رونمایی شد. هانائودیر برای اولین بار پیشرانهٔ W16 گروه فولکس‌واگن را به نمایش درآورد یعنی همان موتوری که بعداً در بوگاتی ویرون استفاده شد. البته این پیشرانهٔ ۸ لیتری در کانسپت بنتلی به‌صورت تنفس طبیعی ارائه شده بود.

آئودی رزمایر سال ۲۰۰۰

بعد از هانائودیر، گام بعدی گروه فولکس‌واگن به‌سوی ویرون، آئودی رزمایر بود که همچنان از نسخهٔ تنفس طبیعی موتور W16 استفاده می‌کرد اما برخلاف کانسپت بنتلی که محرک عقب بود، رزمایر با پیروی از سنت آئودی، به سامانهٔ چهارچرخ محرک مجهز شد. نام این کانسپت هم از «برند رزمایر» گرفته شد. وی یک رانندهٔ مسابقه بود که در دههٔ ۳۰ در مسابقات خودروهای شانزده سیلندر قدرتمند گرند پری اتو یونیون شرکت می‌کرد. کانسپت رزمایر در ظاهر نیز شبیه خودروهای مسابقه‌ای آن دوران طراحی شده بود.

کادیلاک سی‌ین سال ۲۰۰۲

سی‌ین کلمه‌ای اسپانیایی به معنای صد است و بنابراین نام مناسبی برای کانسپتی بود که برای جشن صدمین سالگرد کادیلاک معرفی شد. این یک سوپراسپرت موتور وسط با پیشرانهٔ ۷.۵ لیتری V12 بود که حدود ۷۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. هرچند سی‌ین خودرویی آمریکایی بود اما بخش عمده‌ای از توسعهٔ آن در بریتانیا انجام گرفت. طراحی بیرونی خودرو که تحت تأثیر جنگندهٔ F22 رپتور بود، در استودیوی طراحی جنرال موتورز در کاونتری انگلستان انجام شد.

کرایسلر ME 4-12 سال ۲۰۰۴

کرایسلر در سال ۲۰۰۴ تصمیم به ساخت یک سوپرکار تمام و کمال گرفت. نتیجهٔ این تصمیم، معرفی کانسپت ME 4-12 با شاسی فیبر کربنی در نمایشگاه دیترویت بود. این ماشین به پیشرانهٔ ۶ لیتری V12 مرسدس مجهز شده بود که با چهار توربوشارژر ۸۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و امکان رسیدن حداکثر سرعت ۴۰۰ کیلومتر بر ساعت را به ME 4-12 می‌داد. این خودرو که به‌عنوان پیشرفته‌ترین کرایسلر تاریخ شناخته می‌شد، برای تولید شدن توسعه پیدا کرد اما بعداً کرایسلر به دلایل مالی از این کار منصرف شد. ساخت این سوپرکار بسیار گران تمام می‌شد و برند کرایسلر به‌اندازهٔ کافی برای خریداران این خودروها جذاب نبود. به همین دلیل، ME 4-12 در یک کانسپت باقی ماند.

پژو ۹۰۷ سال ۲۰۰۴

۹۰۷ را می‌توان پاسخ پژو به دو سوپرکار موتور جلوی آن زمان یعنی فراری ۵۷۵M و مرسدس SLR مک‌لارن دانست. پیشرانهٔ ۵.۹ لیتری V12 این خودرو که ۵۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد، از ترکیب دو موتور ۳ لیتری V6 پژو ساخته شده بود. این موتور برای توزیع وزن بهتر به‌صورت طولی پشت محور جلو نصب شده بود. بااین‌حال مثل کرایسلر، بعید بود که خریداران فراری یا SLR حاضر باشند مبلغ مشابهی را برای خرید خودرویی با نشان پژو پرداخت کنند.

میباخ اکسلرو سال ۲۰۰۵

شرکت لاستیک‌سازی آلمانی فولدا برای آزمایش لاستیک‌های پرفورمنس بالای جدید خود از مرسدس خودرویی را خواست که بتواند به سرعتی بیش از ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت برسد. نتیجهٔ این درخواست، ساخت میباخ اکسلرو با پیشرانهٔ ۵.۹ لیتری V12 توئین توربو بود که در سدان‌های میباخ استفاده می‌شد اما در اینجا ۷۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. اکسلرو سوپرکار تک ساختی بود که بعداً فروخته شد و هم‌اکنون متعلق به یک شرکت آلمانی بازسازی محصولات مرسدس بنام مکاترونیک است.

آئودی R8 V12 TDI سال ۲۰۰۸

چندی پس از معرفی نسل اول R8، آئودی در نمایشگاه دیترویت ۲۰۰۸ کانسپتی بنام R8 V12 TDI را معرفی کرد. این خودرو بجای پیشرانهٔ ۴.۲ لیتری V8 بنزینی R8 تولیدی به یک موتور ۶ لیتری V12 توئین توربودیزل با ۵۰۰ اسب بخار قدرت و ۱۰۰۰ نیوتن متر گشتاور مجهز شده بود. این تنها موتور دیزلی دوازده سیلندر جهان بود و در نسل اول Q7 هم استفاده شد. R8 V12 TDI نیز می‌توانست تنها سوپراسپرت دیزلی جهان لقب گیرد اما آئودی در اوایل سال ۲۰۰۹ برنامهٔ تولید این خودرو را لغو کرد زیرا هزینهٔ مهندسی مجدد R8 بنزینی برای جا دادن موتور دیزلی عظیم دو توربو بسیار زیاد بود و سرمایه‌گذاری آن از طریق فروش جبران نمی‌شد.

جگوار CX-75 سال ۲۰۱۰

جگوار که سوپراسپرت جذاب XJ220 را در کارنامه داشت، در نمایشگاه پاریس ۲۰۱۰ سوپرکار جدیدی بنام CX-75 را در قالب کانسپت رونمایی کرد. این خودرو از قوای محرکهٔ منحصربه‌فردی استفاده می‌کرد که شامل یک موتور الکتریکی برای هر چرخ و موتورهای توربین گازی کوچک به‌عنوان ژنراتور برای شارژ باطری ۱۹ کیلووات ساعتی می‌شد. البته در پروتوتایپ‌های بعدی، یک پیشرانهٔ ۱.۶ لیتری چهار سیلندر توئین شارژر با ۵۰۰ اسب بخار قدرت جایگزین موتورهای توربین گازی شد و موتورهای الکتریکی هم به دو واحد کاهش پیدا کردند. این نسخه مجموعاً ۹۰۰ اسب بخار قدرت داشت. CX-75 با مهندسی تیم فرمول یک ویلیامز توسعه پیدا کرده بود و به نظر می‌رسید جگوار را به رقابت با هایپرکارهای هیبریدی فراری و پورشه وارد خواهد کرد اما قیمت تخمینی ۷۰۰ هزار پوندی و شرایط اقتصادی مانع این کار شد. البته نسخه‌ای جاده‌ای از CX-75 در فیلم اسپکتر جیمز باند استفاده شد اما این خودرو از لحاظ فنی هیچ ارتباطی با پروتوتایپ‌های قبلی نداشت و از پیشرانهٔ ۵ لیتری V8 سوپرشارژ جگوار استفاده می‌کرد.

لوتوس اسپریت سال ۲۰۱۰

در نمایشگاه پاریس ۲۰۱۰ لوتوس با معرفی پنج محصول جدید در قالب کانسپت، توجهات زیادی را به خود جلب کرد. یکی از این کانسپت‌ها اسپریت جدید بود که مشخصات بلندپروازانه‌ای داشت. این خودرو به پیشرانهٔ ۵ لیتری V8 مجهز شده بود که ۶۲۰ اسب بخار قدرت داشت و به گیربکس دوکلاچه متصل بود. گفته می‌شد پس از اولین نمایش کانسپت اسپریت، فرایند توسعهٔ آن به‌خوبی پیش می‌رفت اما از یک سو لوتوس درگیر مشکلات مالی شد و از سوی دیگر مدیرعامل این شرکت که برنامه‌های بزرگی داشت کنار رفت. درنتیجه، متأسفانه در سال ۲۰۱۴ برنامهٔ اسپریت که می‌توانست رقیبی برای مک‌لارن MP4-12C باشد، لغو شد.

لامبورگینی آستریون سال ۲۰۱۴

هرچند آستریون نسبت به دیگر سوپرکارهای لامبورگینی کمتر تهاجمی بود اما مشخصات چشمگیری داشت. قسمت پایینی شاسی مونوکوک فیبر کربنی این خودرو از اونتادور گرفته شده بود درحالی‌که پیشرانهٔ ۵.۲ لیتری V10 هوراکان با ۶۱۰ اسب بخار قدرت را هم قرض کرده بود. البته آستریون با کمک سه موتور الکتریکی مجموعاً ۹۱۰ اسب بخار قدرت داشت. هرچند لامبورگینی این خودرو را به‌عنوان نشان‌دهندهٔ تکنولوژی توصیف کرد اما تا سال ۲۰۱۵ که این شرکت تصمیم گرفت بجای آستریون روی شاسی‌بلند اوروس تمرکز کند، به‌طور جدی به‌عنوان یک مدل تولیدی احتمالی در نظر گرفته شده بود.

• سوپراسپرت‌های جذاب و فوق‌العاده‌ای که هیچ‌گاه روی خط تولید نرفتند (قسمت اول)