سدان‌های فوق‌العاده‌ای که فراموش شدند، از شورلت SS تا لامبورگینی استوک

در این مطلب به سدان‌های جذاب و زیبایی خواهیم پرداخت که به دلایلی مثل فروش پایین، تولید محدود و عمر کوتاه، این روزها کاملاً فراموش شده‌اند.

سدان‌ها که زمانی خودروهای اصلی بازار بودند، طی یکی دو دههٔ اخیر توسط شاسی‌بلندها به حاشیه رانده شدند و هرچند هنوز این خودروها به‌طور کامل منقرض نشده‌اند اما کاهش محبوبیت آن‌ها باعث شده بسیاری از خودروسازان به‌طور کامل سدان‌ها را کنار بگذارند. ازاین‌رو، قصد داریم در ادامه به جذاب‌ترین سدان‌هایی که فراموش شده‌اند نگاهی داشته باشیم. این‌ها خودروهایی هستند که به دلایل مختلفی مثل فروش پایین، تولید محدود، عمر کوتاه و یا حتی فروپاشی کامل شرکت سازنده، از ذهن‌ها پاک شدند.

آستون‌مارتین راپید

هرچند DBX این روزها به پرفروش‌ترین محصول آستون‌مارتین تبدیل شده است اما تلاش قبلی این شرکت برای ساخت یک خودروی خانوادگی به‌خوبی پیش نرفت. راپید سدان خیره‌کننده‌ای بود که از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۰ تولید شد. این خودرو شبیه نسخهٔ چهاردر آستون‌مارتین DB9 به نظر می‌رسید که یکی از زیباترین خودروهای دههٔ ۲۰۰۰ بود. راپید ابتدا با پیشرانهٔ ۶ لیتری V12 تنفس طبیعی معرفی شد که ۴۷۰ اسب بخار قدرت داشت اما این رقم بعداً در راپید S به ۵۶۰ اسب بخار افزایش پیدا کرد. آستون‌مارتین نسخهٔ الکتریکی سدان خود را هم با نام راپید E ساخت اما این نسخه هیچ‌گاه تولید نشد و داستان راپید با نسخهٔ AMR و ۶۰۰ اسب بخار قدرت به پایان رسید. راپید ابتدا در اتریش توسط مگنا اشتایر تولید می‌شد اما به دلیل فروش پایین، در سال ۲۰۱۲ خط تولید آن به بریتانیا منتقل شد.

شورلت SS

پس از بازگشت دوج چارجر در سال ۲۰۰۵، جنرال موتورز برای پاسخ به رقیب، به یک سدان اسپرت دیفرانسیل عقب نیاز داشت و بدین منظور، از سال ۲۰۰۸ هولدن کومودور تولید استرالیا را با نام پونتیاک G8 در آمریکا عرضه کرد. در سال ۲۰۰۹ اما برند پونتیاک تعطیل شد و پس از چند سال وقفه، هولدن کومودور از اواخر سال ۲۰۱۳ دوباره به بازار آمریکا بازگشت اما این بار با نام شورلت SS عرضه شد. این اولین سدان دیفرانسیل عقب شورلت پس از ۱۸ سال محسوب می‌شد. SS با پیشرانهٔ ۶.۲ لیتری هشت سیلندر LS3 کوروت C6 در آمریکا عرضه می‌شد که ۴۱۵ اسب بخار قدرت داشت. با خاتمهٔ تولید کومودور در سال ۲۰۱۷ در استرالیا، عرضهٔ شورلت SS هم در آمریکا خاتمه یافت و طی این سال‌ها تنها نزدیک به ۱۳ هزار دستگاه فروخت.

ساب ۵-۹

جنرال موتورز در اواخر سال ۲۰۰۹ نسل دوم ساب ۵-۹ را به‌عنوان آخرین تلاش‌ها برای حفظ این برند سوئدی به بازار فرستاد. ساب در طول تاریخ درخشان خود خودروهای زیبای زیادی ساخت و ۵-۹ هم یکی از آن‌ها بود. این ماشین مثل دیگر محصولات ساب در دوران مالکیت جنرال موتورز، شباهتی به دیگر خودروهایی که روی پلت‌فرم اپسیلون ساخته شده بودند مثل شورلت ایمپالا نداشت. قوی‌ترین پیشرانهٔ این سدان سوئدی هم یک نمونهٔ ۲.۸ لیتری V6 توربو با ۳۰۰ اسب بخار قدرت بود. متاسفانه برای نجات ساب کاری از دست ۵-۹ برنیامد و این برند پس از فروش به اسپایکر ورشکست شد.

جگوار XJR

جگوار که زمانی یکی از برندهای مطرح در بخش خودروهای لوکس بازار بود، این روزها به پاورقی شرکت JLR تبدیل شده که لندروور کاملاً بر آن سلطه دارد. یکی از جذاب‌ترین سدان‌های تاریخ جگوار، مدل اسپرت XJR بود که دوران آن را می‌توان به مدل‌های کلاسیک (شامل X300، X308 و X350) و مدل مدرن X351 با طراحی یان کالوم تقسیم کرد. XJR از سال ۱۹۹۴ تا ۲۰۱۰ با وجود بروزرسانی‌های مختلف، ظاهر کلاسیک بریتانیایی خود را حفظ کرد اما در سال ۲۰۱۰ و معرفی نسل X351، توسط یان کالوم کاملاً متحول شد. آخرین نسخهٔ این سدان اسپرت بریتانیایی از پیشرانهٔ ۵ لیتری V8 سوپرشارژ با ۵۷۵ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد.

لینکلن کانتیننتال

لینکلن کانتیننتال طی ۱۰ نسل از سال ۱۹۴۰ تا ۲۰۲۰ تولید شد اما زمانی که فورد تصمیم گرفت سدان‌های خود را به‌طور کامل کنار بگذارد، سلطنت آن به‌عنوان پادشاه راحتی ایالات‌متحده به پایان رسید. نسل دهم کانتیننتال عمر کوتاهی داشت و از سال ۲۰۱۶ تنها در چهار سال تولید شد. با این حال، در این نسل لینکلن ثابت کرد که یک سدان لوکس فول سایز می‌تواند از پلت‌فرم دیفرانسیل جلو استفاده کند و همچنان جذاب و باشکوه باشد. این شکوه در نسخهٔ ویژهٔ و تولید محدود Coach Door دوچندان شد. در این نسخه، لینکلن فاصلهٔ محوری کانتیننتال را ۱۵ سانتی‌متر افزایش داد و آن را به درهای عقب عکس بازشو مجهز کرد.

فولکس‌واگن CC

هرچند مرسدس بنز CLS اصطلاح سدان کوپه را ابداع کرد اما فولکس‌واگن CC بود که این ایده را به بخش غیرلوکس بازار آورد. این خودرو که ابتدا با نام پاسات CC عرضه شد، از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۶ به تولید رسید و سپس با مدل زیباتر آرتئون جایگزین شد. CC مخفف کامفورت کوپه است یعنی دو ویژگی که کاملاً در این سدان فولکس‌واگن دیده می‌شد. ظاهر نسخهٔ اولیهٔ پاسات CC حتی هنوز هم پس از گذشت یک دهه مدرن به نظر می‌رسد هرچند که نمونهٔ بعد از فیس‌لیفت ۲۰۱۲ کمی زیباتر است. فروش پایین منجر به حذف CC شد و حتی آرتئون زیباتر هم نتوانست نظر خریداران آمریکایی را جلب کند.

مرکوری مرودر

پلت‌فرم پانتر فورد در آمریکا با خودروهای پلیس (فورد کراون ویکتوریا) و لیموزین‌های لوکس (لینکلن کانتیننتال) شناخته می‌شود و شاید خیلی‌ها به یاد نداشته باشند که زمان مرکوری تصمیم گرفت نسخه‌ای پرفورمنس از این پلت‌فرم را با نام مرودر بسازد. مرکوری مرودر خودروی کمیابی است زیرا تنها در سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴ در ۷,۸۳۸ دستگاه ساخته شد. بیش از ۷۵ درصد این تعداد مشکی بودند که رنگی مناسب برای چنین سدان مخوفی بود. مرودر از پیشرانهٔ ۴.۶ لیتری V8 ماژولار فورد با ۳۰۰ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد.

آلفارومئو ۱۵۹

هرچند آلفارومئو این روزها سدان جذاب جولیا را به بازار عرضه می‌کند اما ۱۵۹ هم یکی از زیباترین محصولات تاریخ این برند ایتالیایی محسوب می‌شود. این خودرو که از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۱ تولید شد، پاسخ آلفارومئو به آئودی A4 و ب‌ام‌و سری ۳ بود. ۱۵۹ که توسط جورجتو جوجارو طراحی شد، با سه چراغ جلوی دایره‌ای که اندکی به سمت پایین زاویه دارند، همیشه عصبانی به نظر می‌رسید. قوی‌ترین پیشرانهٔ این سدان ایتالیایی یک نمونهٔ ۳.۲ لیتری V6 با ۲۶۰ اسب بخار قدرت بود و آن زمان اثری از نسخه‌های وحشی کوادریفولیو دیده نمی‌شد.

لامبورگینی استوک

ازآنجایی‌که استوک هیچ‌گاه به تولید نرسید، خیلی‌ها فراموش کرده‌اند که لامبورگینی پیش از معرفی پورشه پانامرا به ساخت یک سدان پرفورمنس با پیشرانهٔ V10 فکر می‌کرد. با توجه به اینکه اوروس خیلی زود به پرفروش‌ترین محصول لامبورگینی تبدیل شد، شاید اگر استوک هم در دوران رونق بازار سدان‌های تولید می‌شد می‌توانست موفق شود. این ماشین با طراحی فیلیپو پرینی حتی هنوز هم می‌تواند روی خط تولید برود و همچنان مدرن به نظر برسد. همچنین طبق گفته‌ها، طراحی کانسپت لانزادور تحت تأثیر استوک شکل گرفته است. بااین‌حال متأسفانه این سوپرسدان با پیشرانهٔ گالاردو هیچ‌گاه رنگ خط تولید را ندید.