رویارویی اسطوره‌های آفرود، تویوتا لندکروزر در برابر لندروور دیفندر

خودروهای کمی در دنیا از شهرت تویوتا لندکروزر و لندروور دیفندر برخوردار هستند. اجداد این دو ماشین از پیشگامان شاسی‌بلندهای جهان بودند و هردو برای چندین دهه مسیرهای صعب‌العبور سراسر دنیا را فتح کرده‌اند. همچنین این روزها هم درحالی‌که اکثر خودروهای مدرن بیشتر برای استفاده‌های شهری طراحی می‌شوند، لندکروزر و دیفندر هنوز هم به ریشه‌های آفرودی خود وفادار مانده‌اند. هردوی این خودروها به‌تازگی با نسل کاملاً جدید خود به بازار آمده‌اند هردو از بهترین شاسی‌بلندهای آفرودی حال حاضر بازار محسوب می‌شوند؛ بنابراین، اگر یک شاسی‌بلند مدرن و مجهز برای خارج از جاده بخواهیم کدام‌یک از این دو اسطوره بهتر است؟

لندروور دیفندر SE D300

خرید یک دیفندر ۱۱۰ (پنج‌در) می‌تواند گیج‌کننده باشد زیرا این خودرو با چهار پیشرانهٔ مختلف، شش تیپ گوناگون و آپشن‌های سفارشی فراوانی به بازار عرضه می‌شود. نمونهٔ آزمایشی ما مدل SE D300 با پیشرانهٔ ۳ لیتری شش سیلندر خطی توربودیزل و قیمت ۱۱۲ هزار دلار استرالیا معادل ۷۶ هزار دلار آمریکا است. این مدل ۳۰۰ اسب بخار قدرت و ۶۵۰ نیوتن متر گشتاور دارد و از تجهیزاتی مثل صفحه آمپر دیجیتالی و سیستم تعلیق بادی قابل تنظیم بهره می‌برد. البته این دیفندر از برخی تجهیزات لندکروزر بی‌بهره است اما آن‌قدری اختلاف قیمت دارد که بتوان از لیست طولانی آپشن‌های آن مواردی را برای مطابقت با رقیب ژاپنی و حتی مغلوب کردن آن سفارش داد.

کابین شیک و سطح بالای دیفندر کاملاً مدرن به نظر می‌رسد و درعین‌حال فوق‌العاده کاربردی است. در داشبورد سمت شاگرد یکی از ده‌ها محفظهٔ اشیاء مفید خودرو تعبیه شده و در بالای آن میله‌ای به‌عنوان دستگیره به چشم می‌خورد. در میانهٔ داشبورد هم یک نمایشگر ۱۱.۴ اینچی اطلاعاتی-سرگرمی جای گرفته که از اپل کارپلی بی‌سیم برخوردار است. سرنشینان عقب نیز از کف عمیق و هکتارها فضای پا برخوردار خواهند بود. از سوی دیگر اما هرچند ظرفیت حمل بار دیفندر ۱۶۵ کیلوگرم از لندکروزر بیشتر است ولی جای دادن این میزان بار در داخل خودرو دشوارتر خواهد بود زیرا صندوق بار لندروور کوتاه‌تر و باریک‌تر از رقیب ژاپنی است.

هرچند هردو خودرو از پیشرانه‌های شش سیلندر دیزلی استفاده می‌کنند که مشخصات آن‌ها بسیار به هم نزدیک است اما موتور دیفندر نرم‌تر و دل‌نشین‌تر بوده و مصرف سوخت کمتری هم دارد. وجود سیستم تعلیق مستقل در هر چهارچرخ که ویژگی نادری در آفرودرها محسوب می‌شود نیز رفتار رانندگی خوب و قابلیت تنظیم فوق‌العاده‌ای را برای خودرو فراهم کرده است. بااین‌حال، وقتی مسیر ناهموار می‌شود از بیشتر احساس خواهید کرد که روی سطح مسیر چه می‌گذرد. یکی از دلایل این موضوع رینگ‌های ۲۰ اینچی با لاستیک‌های فاق کوتاه است که در جذب ضربات سنگ‌ها یا دست‌اندازهای تیز با مشکل مواجه می‌شوند.

دیفندر اما رانندگی آفرودی را برای راننده بسیار آسان می‌کند زیرا دیفرانسیل‌ها در صورت لزوم به‌طور نامحسوس قفل می‌شوند و تعلیق بادی در یکی از حالت‌های ۴WD تراول ۲۹۰ میلی‌متری را فراهم می‌کند که این تراول بلند به حفظ تماس چرخ‌ها با مسیر کمک شایانی می‌کند. دیفندر همچنین اکسل‌های خود را از برخورد با صخره‌ها و موانع دور نگه می‌دارد.

تویوتا لندکروزر GR اسپرت

لندکروزر ۳۰۰ در استرالیا در شش تیپ مختلف عرضه می‌شود که مدل GR اسپرت در صدر آن‌ها قرار گرفته و مقداری از تجمل را قربانی ویژگی‌ها و تجهیزات آفرودی می‌کند. در این خودرو برای کسانی که چیزی فراتر از سیستم کنترل کشش عالی تویوتا می‌خواهند، سه قفل دیفرانسیل وجود دارد کششی عالی را روی هر سطحی فراهم می‌کنند. لندکروزر همچنین به آنتی‌رول بارهای فعال هم مجهز است. ازجملهٔ دیگر تجهیزات این شاسی‌بلند ژاپنی می‌توان به کول باکس بزرگ در کنسول مرکزی، هدآپ دیسپلی و خروجی برق ۲۲۰ ولت در صندوق بار اشاره کرد. در جلوی خودرو نیز یک کنسول مرکزی عریض با نمایشگر اطلاعاتی-سرگرمی ۱۲.۳ اینچی در بالای آن به چشم می‌خورد. بااین‌حال، هرچند لندکروزر در داخل هرچه نیاز دارید را ارائه می‌کند اما کابین آن به‌اندازهٔ دیفندر شیک نیست.

همچنین با اینکه لندکروزر نسبت به رقیب بریتانیایی از کابین بزرگ‌تری برخوردار است اما در اینجا محفظه‌های اشیاء زیادی وجود ندارد. علاوه بر این، کل کابین با پلاستیک‌های تیره پوشیده شده‌ است اما کیفیت مونتاژ این قطعات بی‌نظیر است و مقداری تریم‌های طرح چوب و فلزی هم فضا را بهتر کرده‌اند. صندلی عقب لندکروزر پهن بوده و نسبت به دیفندر فضای بیشتری را برای سه نفر فراهم می‌کند اما زانوهای سرنشینان بالاتر قرار می‌گیرد. برخلاف دیفندر، لندکروزر از شاسی نردبانی سنتی پیکاپی و اکسل عقب صلب استفاده می‌کند. فرمان خودرو متعادل و قابل‌پیش‌بینی ولی کسل‌کننده است و در پیچ‌ها واکنش چرخ‌ها با وزن خودرو هماهنگ نیست. به همین دلیل، لندکروزر بیشتر برای حرکت با سرعت صد کیلومتر بر ساعت در مسیرهای باز مناسب است تا جاده‌های تنگ و پرپیچ‌وخم.

بااین‌حال، روی مسیرهای سنگی و صخره‌ای، لندکروزر می‌درخشد. در اینجا خودرو از سرنشینان خود در برابر صخره‌ها و دست‌اندازها بهتر محافظت می‌کند و تنظیم نرم‌تر تعلیق به همراه رینگ‌های ۱۸ اینچی با لاستیک‌هایی با فاق بلندتر، راحتی بیشتری را نسبت به دیفندر فراهم می‌کند. به همین دلیل، با لندکروزر می‌توان روی مسیرهای ناهموار سرعت را افزایش داد بدون آنکه نیاز به تحمل ضربه‌ها و تکان‌های شدید باشد. پیشرانهٔ V6 توربودیزل این ماشین هم کاملاً قلدر و توانمند عمل می‌کند و حداکثر گشتاور ۷۰۰ نیوتن متری خود را خیلی زود در اختیار راننده قرار می‌دهد. در همین حال، گیربکس ۱۰ سرعتهٔ اتوماتیک هم در هنگام شتاب گیری یا سبقت گرفتن دنده‌ها را قاطعانه تعویض می‌کند. بااین‌حال، سروصدای این موتور بیشتر از پیشرانهٔ نرم و پیشرفته‌تر لندروور است.

تویوتا همچنین از چند مزیت برخوردار است که نمی‌توان آن‌ها را در آزمایش کوتاهی مثل این ارزیابی کرد. محصولات این شرکت شهرت فوق‌العاده‌ای به خاطر دوام و قابلیت اطمینان دارند درحالی‌که لندروور از این لحاظ بسیار ضعیف است. علاوه بر این، لندکروزر هنگام فروش دست‌دوم هم برتری فاحشی نسبت به رقیب بریتانیایی دارد و در بازار خودروهای کارکرده خریداران زیادی خواهد داشت.

نتیجه

لندکروزر جدید مثل همیشه در آفرود فوق‌العاده توانمند بوده و از بسیاری جهات نسبت به نسل قبلی بهبود پیدا کرده است اما در مقایسه با دیفندر، وزن سنگین و قیمت گرانی دارد. به همین دلیل، لندروور را به‌عنوان برندهٔ این رقابت انتخاب می‌کنیم که از کابینی شیک‌تر و لوکس‌تر به همراه توانایی‌های چشمگیر در آفرود و راحتی و پالایش کلی بیشتری روی جاده‌ها برخوردار است. ما عاشق راحتی، کابین شیک و رانندگی هوشمندانهٔ این خودرو چه روی جاده و چه در آفرود شدیم.

مقایسه مشخصات فنی