معرفی نسخه تولیدی دتوماسو P70، سوپراسپرت خیره‌کننده با موتور سوپرشارژ فورد

درود بر دوست عزیزم
اولاً که هیچ منّت یا زحمتی نیست در نوشتن یک نظر شخصی، بلکه یک انتخاب و تصمیم آگاهانه (در عین صحت و سلامت عقلی!) و از سر علاقه و شور شخصیه. اقلاً برای من اینطور هست…
در مورد گستره ی اطلاعات هم که به لطف فرمودید، دیگه در این دنیایی که یک آدم مطلقاً بی اطلاع هم کافیه که بره سراغ هوش مصنوعی (یعنی حتی دیگه تلاشی برای سرچ کردن هم نیاز نیست، چون زحمت اون کار رو هم ابزار مجازی برای انسان عمداً ناآگاه می کشه!)، و همه ی اون اطلاعات به زحمت جمع آوری شده ی آدم های واقعاً مطلع و آگاه پیشین (که قطعاً بنده جزئی از اونها نیستم، چون افتخار آشنایی با تعداد زیادی از ایشان، در زمینه های مختلف رو داشتم، و می دونم که برای چون منی، هدف ممکن الوصولی نخواهد بود!) رو، بدون هیچ تلاشی به دست بیاره و باهاش به توهّم آگاهی و اعتماد به نفس کاذب برسه، نمی شه میزان آگاهی واقعی انسان ها رو، جز در شرایط گفتگوی رو در رو سنجید و ازش مطمئن شد…
از پیشنهاد دوستانه ی شما هم سپاسگزارم، و باید بگم که شما نخستین شخصی نیستید که این دیدگاه رو درباره ی جمله بندی های فاقد نقطه ی من داره! حق هم می دم که داشتن برداشت دقیقاً مشابه پندار نویسنده، در بسیاری از موارد، برای خواننده و مخاطب اون مطالب، دشوار، پیچیده و گاهاً غیرممکنه! چون بعضی مطالب رو نمی شه ساده گفت، به این دلیل که یا ذات مطلب بسیار تخصصی و غامض هست، یا دیدگاه شخص نویسنده درباره ی اون محتوای خاص، پیچیده و غیر عمومی…
مثال ها در این زمینه بسیار هستن؛ و من تنها یکی دو نمونه رو اینجا مطرح می کنم:
مفهوم زمان، یک نمونه از این نوع پیچیدگی های در ظاهر ساده ست! زمان رو (به عنوان یک موضوع سهل ممتنع!) می شه خیلی ساده و به دور از هرگونه پیچیدگی، به عنوان “نسبت قراردادی مدت طی شدن فاصله ی بین دو نقطه” (مثل حرکت زمین از یک نقطه ی مشخص در مدار خودش به دور خورشید، و پس از یک دور چرخش کامل، بازگشت مجددش به همون نقطه) در نظر گرفت. اما وقتی که مثلاً یک فیلسوف، مثل راینهارت کوزلک آلمانی، درباره ی لایه های زمان حرف می زنه، یا یک متفکر آگاه به تفکرات اسماعیلی، مثل ابویعقوب سجستانی یا هانری کوربَن، درباره ی زمان ادواری از منظر اسماعیلیه صحبت می کنه، نمی تونیم انتظار داشته باشیم، که مفهوم زمان رو به همون سادگی بنده توضیح بدن!
یا مثلاً همین کلماتی که دارم تایپ می کنم، اونقدر بیانشون برای ما ساده و ناخودآگاه شده، که یادمون رفته چقدر پیچیده هست این قرارداد کهن بین انسان ها! مثلاً وقتی دکارت، یا سهروردی، درباره شرط نامگذاری (متعین کردن یک شیئ)، برای شناسایی اون صحبت می کنن، و برای مثال می گن: انسان به هیچ وجه نمی تونه یک شیئ فی نفسه (یک شیئ نامُتَعَیِّن، یعنی شیئی که اسمی براش تعیین نکرده باشیم! یا بخوایم شیئی که اسم مشخصی داره رو، بدون در نظر گرفتن اسمش تعریف کنیم!) رو درک کنه! اونجاست که همین کلمات در ظاهر ساده، تا نهایت حدود ممکن در تصورات انسانی، پیچیده خواهند شد!
اگر کسی می خواد به بنده ایراد بگیره، که دارم خودم رو با سهروردی و دکارت و کوربن و… مقایسه می کنم، یا متوجه عرایض بنده نیست، یا به هر دلیلی، نسبت به شخص من، دیدگاه سلبی یا غرض‌ورزی داره! چون اُوردن نام این بزرگان، صرفاً به جهت مثال بود، و اینکه مثالی که شما برای مخاطبت میاری، باید شناسا و مشهور باشه، در غیر اینصورت مثال نیست! وگرنه هرکسی جایگاه واقعی خودش رو می شناسه، حتی اگه به روی مبارک خودش نیاره، که جایگاهی که اشغالش کرده، یا حتی به هر دلیلی ادعاش رو داره، جای اون نیست! در هر حال؛ تکیه برجای بزرگان نتوان زد به گزاف…
الغرض؛ نمی شه از هیچ کدوم از گویندگان مذکور، ایراد گرفت که چرا ساده حرف نمی زنی؟ من متوجه صحبت های تو نمی شم! یه جوری بگو که ما هم بفهمیم… نخیر! ممکن نیست برادر! بحث تخصصی، بیان تخصصی طلب می کنه، فهمیدنش هم یک جور رمزگشایی نیاز داره! الان هم اگر کسی بخواد بگه که این بحث عمومی هست، و تخصصی نیست! بنده پاسخ می دم: اگر بحث طراحی به شکل عام؛ و طراحی خودرو به شکل خاص، تخصصی نبودن، براشون رشته ی دانشگاهی، تا سطح پی اچ دی و بالاتر، در برترین آکادمی های جهان وجود نمی داشت، پس بحث درباره ی طراحی خودرو کاملاً غیر سلیقه ای و تخصصیه!
به همین دلیل؛ نمی شه وقتی که درباره ی طراحی یک خودرو نظری ابراز می کنیم، توضیح کافی در توجیه نظرات خودمون نداشته باشیم! حالا چه نگتیو باشیم؛ و چه پوزتیو! در غیر اینصورت؛ اونچه که بیان می کنیم، دیگه در مسیر گفتگوی جدّی قرار نخواهد گرفت، و صرفاً یک ابراز سلیقه ی شخصی، یا (در چارچوب تفکر منطقی) تَفَنُّنه! تفنن هم بد نیست در جای خودش! ولی بنده (با اینکه ادعا ندارم که به هیچ وجه انسان متفننی نیستم!)، n کلمه مطلب نمی نویسم که تفننی کرده باشم! این موضوع خاص، برای من در محدوده ی جدّیِ تخصصه؛ و تخصصی بهش نگاه خواهم کرد، و با زبان مورد نیاز خودش هم سخن خواهم گفت.
مثلاً این جمله های شما: “در باب نقد این ماشین خلاصه بگم که طراحی عجولانه و فاقد اصالت و گرته برداری شده از مدل های موفق برندهای فراری و لامبورگینی و فورد ، به نظر می رسه … در یک جمله بخوام بگم ، باید بگم ، بی هویت و بی اصالت و احتمالا بسیار گران …” رو، بنده به عنوان تفنن در نظر می گیرم، که همونطور که عرض کردم، بد هم نیست لزوماً! بالاخره آدمیزاد به زمانی برای بطالت هم نیاز داره، و چه بهتر که اون بطالت در راستای علائق شخصیش باشه! در غیر اینصورت، باید برای نظر عجیبتون! دلایلی رو که اقلاً از نظر خودتون منطقی هست بیان کنید.
در مورد انجین، و تاریخچه ی همکاری طولانی دتوماسو و فورد هم که اشاره کردم، و نیازی به بازگویی نیست. حالا اگر پیگیر روند نسبتاً طولانی طراحی و تولید این خودرو بوده باشی، می دونی که به دلیل خاص بودن این مدل، تا پیش از معرفی این نمونه ی مورد بحث مقاله، دتوماسو قرار بود یه موتور ۱۲ سیلندر ایتالیایی روش نصب کنه، که به هر دلیلی نشد! تولیدکننده هم به عنوان بهترین جانشین، برگشت سراغ تاریخچه ی خودش با فورد…
حالا اینکه شما، بدون در نظر گرفتن شرایط تولید، و از اون مهمتر، سوابق تاریخی کمپانی، جمله ی قصار: “از نظر من ، انجین فورد در سینه داشتن هم هیچ ماشینی رو ایتالیایی نکرده و نخواهد کرد …” رو می فرمایید (که مثل این هست که بگیم: از نظر من، انجین فیات در سینه داشتن، هیچ ماشینی رو آمریکایی نکرده و نخواهد کرد…!!! و احتمالاً هم در لحظه ی صدور این فتوا، مشت های گره کرده ی خودمون رو به آسمان برده، و مثل چگوارا که یکی از بزرگترین تولیدکنندگان قصارات در جهان نوین بود، پرفورمنس هالیوودی یی هم چاشنی کلاممون کنیم! و اینجاست که می گن: از کرامات شیخ ما چه عجب؛ دستشو باز کرد و گفت: یه وجب!)، حالا آگاهانه یا ناآگاهانه یادتون رفته؛ که بیزارینی ۵۳۰۰ استرادا، و ایزو گریفو برلینتا جی تی، با انجین های شورولت، دتوماسو مانگوستا و پنترا، با انجین های فورد، و محصولات سفارشی گیا کاروزریا، مثل ۴۵۰ اس کانورتیبل، با انجین های کرایسلر رو، در تمام نشریات معتبر (اعم از کتاب ها و مجلات) و حراجی های خودروهای کلاسیک در دنیا، به عنوان شاهکارهای تاریخ صنعت خودروی ایتالیا می شناسن (کاری ندارم که کافیه همون بیزارینی ۵۳۰۰ استرادای موجود در کشور خودمون رو ببینیم، تا معنای یک شاهکار تمام عیار ایتالیایی رو درک کنیم!).
عجولانه و فاقد اصالت؟؟؟!!! خط به خط این طراحی فکر شده ست! اونقدر فکر شده، که انگار در یک خلائی از بی زمانی کامل طراحی شده… نمی دونم چه تعریفی از اصالت دارید؛ والّا در این مورد بهتر گفتگو می کردیم!
گرته برادری از فراری، لامبورگینی! و فورد!!!؟
بنده به اون دو مدل فراری که مرجع این طرح بودن اشاره کردم، و تفاوت ها رو هم توضیح دادم، پس کاری با اولی ندارم…
اما لامبورگینی و فورد؟؟؟ می شه بفرمایید که دقیقاً کدوم مدل لامبورگینی به عنوان رفرنس این بدنه مطرحه؟ اگر فرم پیکره ی فورد GT40 MK lV مدل ۱۹۶۷ مورد نظر شماست (که به زحمت، نزدیک ترین گزینه در بین بدنه های فورد هست، که می تونه شباهت دوری با هر خودروی شبیه به P72 داشته باشه!)، که داستانمون شد شبیه به (جسارتاً!) اغلب خانم هایی که بنز و بی ام و و پراید و سمند، براشون تفاوت ظاهری فاحشی ندارن، و زمانی که در خیابونی با شور و شوق تمام، یک ماشین کلاسیک بسیار خاص رو بهشون نشون می دیم، با بی تفاوتی پاسخ می دن: خوب این که شبیه پیکانه!!! و از درون آتیش می گیریم، که ای کاش زبونم بریده بود، و این جمله رو برش جاری نمی کردم…
بنده به دنبال گفتگوی جدی تری هستم دوست من! این که شما فرمودید، نه صورتی بود، و نه خاکستری، بیشتر شبیه داستان تکراری آبی و قرمز بود در مملکت ما، و هاله ی زرد رنگ هیجانی که احاطه شون کرده، و هیچوقت برای من روشن نشده که چرا؟؟؟
لطفاً صراحتم رو؛ بر صداقتم ببخشایید…

مزدک اسمی بود که پدرم برای من انتخاب کرده بود! اما چون این اسم، در کنار نام فامیلی ما آهنگ هماهنگ تری داره (کِی خسرو کِی مقصودی)، از انتخاب اولش صرف نظر کرد…
اما من اون اسم رو خیلی دوست داشتم (البته نه به اندازه ی اسم خودم!)، و زمانی که به سنی رسیدم، که باید اولین اسم مستعارم رو انتخاب می کردم، فکر کردم خوبه که بخاطر احترام به خواست پدرم؛ بکارش بگیرم…
زمانی که سال ۸۶ می خواستم صفحه ی فیسبوکم رو راه بندازم، از همون اسم استفاده کردم، و این نخستین درگاه ورود من به جهان مجازی بود.
کمتر از سه سال بعدش، که پسرم به دنیا اومد، بالاخره اون اسم در خانواده ی ما، یک صاحب واقعی پیدا کرد…
من هنوز در این دنیای مجازی، با همون اسم لحظه ی ورودم فعالیت می کنم. البته تا کمتر از دو سال دیگه، که مسئولیت کنترل تمام این فعالیت ها، به صاحب اصلیش واگذار بشه، که در اون زمان، به سن قانونی خواهد رسید!
حدود بیست سال دیر پیشنهاد دادی عزیز! وگرنه اگه سر وقتش گفته بودی؛ هرگز ازدواج نمی کردم…

پانوشت: این داستان ماه تولد خیلی زردِ رفیق! یعنی واقعاً سخیفه! بخاطر خدا؛ بیخیالش بشید…

1