فورد تورینو، برادر بزرگ‌تر موستانگ در دوران طلایی خودروهای عضلانی

درحالی‌که نسخه‌های پرفورمنس بالای نسل اول موستانگ محبوب‌تر بودند (و هنوز هم هستند)، بیایید با بهترین ماسل کار فورد در دوران طلایی خودروهای عضلانی آشنا شویم.

نام تورینو (برگرفته از شهر تورین ایتالیا) اولین بار در سال ۱۹۶۸ به‌عنوان نسخهٔ لوکس‌تر سری فرلین در سبد محصولات فورد ظاهر شد. این ماشین در نسخه‌های GT یا کبرا با پیشرانه‌های بزرگ، پاسخ فورد به قوی‌ترین ماسل کارهای بازار در آن زمان محسوب می‌شد. در پیست هم تورینو در سال‌های ۱۹۶۸ و ۱۹۶۹ دو عنوان قهرمانی متوالی نسکار را کسب کرد. این دستاوردها به افزایش فروش تورینو در دو سال اول عرضه کمک کرد و فورد متقاعد شد که نسل جدید این ماسل کار بزرگ را برای سال ۱۹۷۰ آماده کند. هرچند ساخت نسل دوم تورینو به قیمت از دست رفتن سومین قهرمانی نسکار تمام شد اما عرضهٔ این نسل به افزایش فروش کمک کرد، جایزهٔ خودروی سال موتورترند را به ارمغان آورد و باعث خلق جذاب‌ترین و قوی‌ترین ماسل کار فورد شد.

نسل دوم تورینو که کاملاً بازطراحی شده بود، کشیده‌تر، کم‌ارتفاع‌تر و عریض‌تر از نسل قبلی بود و طراحی تیز دماغه آن از هواپیماهای مافوق صوت مثل SR-71 الهام گرفته بود. در داخل نیز همه‌چیز نسبت به قبل بازطراحی شده بود اما نسخهٔ مدنظر ما یعنی تورینو کبرا چون مدلی متمرکز بر پرفورمنس بود، کابین چندان چشمگیری نداشت. کبرا با قیمت پایهٔ ۳,۲۷۰ دلار (معادل ۲۶ هزار دلار امروز) به‌صورت استاندارد با صندلی‌های نیمکتی وینیلی و غربیلک فرمان دو پره ارائه می‌شد که مشابه نسخه‌های ارزان فرلین و تورینو بود. البته امکان سفارش چند آپشن شامل صندلی‌های جلوی اسپرت مجزا، کنسول وسط، غربیلک فرمان سه پره و تهویه مطبوع هم وجود داشت.

کبرا در ظاهر با ویژگی‌های منحصربه‌فردی شامل جلوپنجرهٔ مشکی، کاپوت مشکی مات، کرکرهٔ روی شیشهٔ عقب و نشان مشهور مار کبرا در پایین گلگیرهای جلو از نسخه‌های معمولی متمایز می‌شد. این ویژگی‌ها در ترکیب با فرم بدنهٔ اسپرت‌روف (فست‌بک)، کبرا ۱۹۷۰ را به تهاجمی‌ترین تورینوی تاریخ تبدیل کرده بودند. علاوه بر این، با رم ایر ۲۲۹ دلاری با دریچهٔ روی کاپوت که برای پیشرانه‌های کبرا جت قابل سفارش بود، می‌شد ظاهر تورینو کبرا را حتی جذاب‌تر کرد.

کبرا ۱۹۷۰ به‌صورت استاندارد با یک پیشرانه ۷ لیتری V8 تاندر جت عرضه می‌شد که با کاربراتور چهار دهنه و نسبت تراکم ۱۰.۵ به یک، ۳۶۰ اسب بخار قدرت و ۶۱۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. گیربکس استاندارد هم یک نمونهٔ چهار سرعتهٔ دستی بود اما خریداران می‌توانستند با پرداخت ۳۹ دلار، یک گیربکس سه سرعتهٔ اتوماتیک را سفارش دهند. علاوه بر این، امکان سفارش دیفرانسیل مخصوص درگ هم وجود داشت. برخلاف تورینوی معمولی، کبرا به‌صورت استاندارد با فنرها، کمک‌فنرها و آنتی‌رول بارهای سنگین عرضه می‌شد. ترمزها در هر چهارچرخ کاسه‌ای بودند اما برای جلو امکان سفارش نمونه‌های دیسکی وجود داشت.

همچنین کسانی که موتور استاندارد را کافی نمی‌دانستند می‌توانستند پیشرانهٔ ۷ لیتری کبرا جت را سفارش دهند. این موتور با سوپاپ‌های بزرگ‌تر، نسبت تراکم بالاتر ۱۱.۳ به یک و ورودی هوای اختصاصی با کاربراتور چهار دهنه، ۱۰ اسب بخار قدرت بیشتری داشت اما ۴۰ نیوتن متر از گشتاور را قربانی می‌کرد؛ اما گزینه‌ای که تورینو کبرا ۱۹۷۰ را به حماسی‌ترین جنگندهٔ خیابانی فورد تبدیل کرد، پکیج ۱۵۵ دلاری درگ پک بود. این پکیج علاوه تنظیم فرمان خاص درگ و دیفرانسیل لغزش محدود، پیشرانهٔ ۷ لیتری سوپر کبرا جت را هم ارائه می‌کرد که به پیستون‌های آلومینیومی فورج‌کاری شده و کاربراتور هالی مجهز بود.

سوپر کبرا جت به اعلام فورد قدرت یکسانی با کبرا جت معمولی تولید می‌کرد اما وقتی خودرو روی داینو رفت مشخص شد بیش از ۴۰۰ اسب بخار قدرت دارد. علاوه بر این، سوپر کبرا جت قابلیت تقویت و تیونینگ فوق‌العاده‌ای داشت و تنها با چند ارتقاء می‌شد قدرت آن را به بیش از ۴۵۰ اسب بخار افزایش داد. تورینو کبرا زمانی که به درگ پک مجهز می‌شد، می‌توانست ۴۰۰ متر را در ۱۳.۷ ثانیه طی کند که نه‌تنها از موستانگ باس ۴۲۹ با قیمت گران‌تر سریع‌تر بود بلکه از اکثر خودروهای عضلانی ۱۹۷۰ هم سرعت بیشتری داشت. این در حالی است که در سال ۱۹۷۰ پرفورمنس ماسل کارها به اوج رسید و سریع‌ترین خودروهای عضلانی تاریخ به بازار آمدند.

تورینو کبرا اما غیر از سرعت، هندلینگ بسیار خوبی هم داشت و به لطف ارتقاء تعلیق، حتی در جاده‌های پیچ‌درپیچ هم پایداری بالایی را به نمایش می‌گذاشت. البته مطمئناً هنوز هم بادی‌رول زیادی وجود داشت و شیطنت با پدال گاز عقب خودرو را به‌راحتی منحرف می‌کرد ولی بااین‌وجود، تورینو کبرا به راننده این امکان را می‌داد که همیشه کنترل را حفظ کند. حتی امروز هم شخصیت وحشی و درعین‌حال رام شدنی این ماشین بسیار اعتیادآور است به همین دلیل، بسیاری از علاقه‌مندان به ماسل کارها، تورینو کبرا را به مدل‌های قوی‌تر یا سریع‌تر آن دوران ترجیح می‌دهند.

همان‌طور که در ابتدا اشاره کردیم، عرضهٔ نسل دوم تورینو در سال ۱۹۷۰ برای فورد به قیمت از دست رفتن سومین عنوان قهرمانی نسکار تمام شد زیرا طراحی بدنهٔ این نسل به‌اندازهٔ نسل قبلی آیرودینامیک نبود. به همین دلیل، تیمی از طراحان تحت رهبری «لری شینودا» اقدام به بازطراحی کامل دماغه برای بهبود آیرودینامیک کردند. پروتوتایپ این نسخه با نام کینگ کبرا ساخته شده و قرار بود در فصل ۱۹۷۰ نسکار شرکت کند. همچنین با توجه به الزام قوانین مسابقات، فورد تولید تعدادی نسخهٔ جاده‌ای را هم برنامه‌ریزی کرده بود.

قرار بود کینگ کبرا با طیف متنوعی از پیشرانه‌های V8 مثل کبرا جت، سوپر کبرا جت و باس ۴۲۹ به بازار عرضه شود. با این موتورهای قدرتمند و پیشرفت‌های آیرودینامیک، تورینو کینگ کبرا احتمالاً به سریع‌ترین ماسل کار آن سال‌ها تبدیل می‌شد اما متأسفانه به دلیل تغییر قوانین نسکار که حداقل تعداد نمونهٔ تولیدی برای عرضهٔ عمومی را از ۵۰۰ به ۳ هزار دستگاه افزایش داد و همین‌طور انتصاب «لی یاکوکا» به ریاست فورد، این پروژه لغو شد و در آن فصل پلیموث با سانبرد جدید خود بر نسکار سلطه یافت. بدین ترتیب، از کینگ کبرا فقط سه نمونه ساخته شد و هیچ‌گاه رنگ پیست یا نمایندگی فروش را ندید.

فورد در سال ۱۹۷۰ مجموعاً ۷,۶۷۵ دستگاه تورینو کبرا فروخت که از این تعداد، تنها ۱,۴۷۵ دستگاه به درگ پک مجهز بودند. امروزه اما این خودرو از ماسل کارهای نمادینی مثل پلیموث رود رانر همی، شورلت شول SS 454 و بیوک GSX ارزان‌تر است. در حال حاضر یک نمونهٔ تمیز از تورینو کبرا با پیشرانهٔ ۷ لیتری استاندارد را می‌توان با قیمتی در حدود ۵۰ هزار دلار خرید درحالی‌که نمونه‌های مجهز به درگ پک دو برابر این قیمت دارند. به‌طورکلی، هرچند از دید بسیاری از علاقه‌مندان، موستانگ GT500 مدل ۱۹۶۷ یا باس ۴۲۹ مدل ۱۹۶۹ و ۱۹۷۰ بهترین ماسل کارهای فورد در عصر طلایی خودروهای عضلانی هستند اما بدون شک تورینو کبرا ۱۹۷۰ بهتر بود.