تجربه رانندگی با نخسین نسل پورشه 911 توربو

توربوشارژرها قدمت زیادی در محصولات پورشه دارند. ورود این سیستم به پورشه یک حرکت تبلیغاتی بود اما برای همیشه محصولات این برند را تغییر داد.

پورشه در سال ۲۰۱۶ به‌طور رسمی اعلام کرد که برخی موتورهای تنفس طبیعی معمولی خود را با نمونه‌های کوچک‌تر اما مجهز به توربوشارژر جایگزین خواهد کرد. از دید بسیاری، این اقدام کوچک‌ترین شباهتی به سیاست‌های کلی این اسپرت آلمانی نداشت و پورشه با این کار صرفاً در تلاش بود تا خود با قوانین انتشار آلاینده‌ها انطباق دهد.

با این همه، زمانی که ۹۱۱ کاررا نسل ۹۹۱.۲ از راه رسید، به همگی ثابت شد که این برند کار خود بهتر از آنچه تصور می‌شده، آموخته است و با هر ماده اولیه‌ای، می‌تواند دست‌پخت منحصربه‌فردش را ارائه کند. موتور این خودرو با ۰.۴ لیتر کاهش حجم به یک نمونه ۳ لیتری ۶ سیلندر تخت توربوشارژردار تبدیل شد اما دقت و پاسخگویی همان نمونه‌های حجم بالای پیشین را داشت. غرش‌های موتور تازه در دورهای میانی به راننده اجازه را می‌داد تا بتواند آزادانه با شاسی بازی کند و خودرو را به‌گونه‌ای کنترل کند که در نسل‌های قبلی ممکن نبوده است.

اما داستان از اینجا شروع شد که نخستین محصول توربوشارژردار پورشه، ۹۱۱RSR توربو ۲.۱ مدل ۱۹۷۴، نخستین بار برای کمک به این برند آلمانی و به‌منظور آماده‌سازی لوازم معرفی مدل ۹۳۰ توربو رونمایی شد تا سازنده از این طریق بتواند توانایی‌های فنی خود را به نمایش بگذارد. این مسابقه‌دهنده قهار که در رده ۵ قوانین FIA جای می‌گرفت، در دوره زندگی خود حریفی جدی برای خودروهای اسپرت مسابقه‌ای برندهای به‌نامی چون مرسدس‌بنز و ماترا به شمار می‌رفت. پورشه برای افزایش شانس موفقیت کوپه اسپرت تازه‌اش در رقابت‌ها، به سراغ تولید و توسعه یک بدنه تماماً فایبرگلاس رفت.

طراحی این خودرو به‌گونه‌ای انجام شد که طاق چرخ‌های پشت باید به‌منظور جای دادن چرخ‌های مرکز قفل این محور، بزرگ‌تر از حالت عادی ساخته می‌شدند. جلوی بدنه نیز برای افزایش چسبندگی و نیروی عمودی که نویدآور پایداری بیشتر می‌شوند، به طراحی سپری تازه نیاز داشت. برای رسیدن به همین هدف در عقب خودرو، مهندسان از یک بال بزرگ استفاده کردند تا پایداری در سرعت‌های بالا بهتر حفظ شود.

در زمان توسعه ۹۱۱RSR توربو ۲.۱، یکی از افسانه‌ای‌ترین شخصیت‌های مهندسی پورشه یعنی سرمهندس پورشه موتوراسپرت، نوربرت سینگر، مسئولیت توسعه موتور ۲.۱۴ لیتری‌اش را برعهده داشت. سینگر و گروهش موفق شدند ۵۰۰ اسب بخار قدرت از موتور یادشده استخراج کنند که در زمان خود شگفت‌انگیز بود. رسیدن به این حجم از قدرت به لطف اجزای داخلی ویژه‌ای از جنس تیتانیوم، خنک‌ساز سدیمی سوپاپ و توربوشارژر بزرگ روی محور عقب ممکن شده بود. نتیجه تلاش‌های تیم مهندسی پورشه خودرویی بود که هربرت مولر و جیکس ون لنپ را به سکوی دوم رقابت ۲۴ ساعتی لمان در سال ۱۹۷۴ رساند. آن دو توانستند خودروی توربوشارژ پورشه را به در مسابقه‌ای در واکینزگلن به مقامی مشابه برسانند.

بسیاری از ویراستاران تازه‌وارد مجله‌ها تجربه راننده با مدل‌های گوناگون قدیمی این برند را ندارند و صرفاً نسل‌های تازه پس از ۲۰۱۶ را رانده‌اند؛ پس می‌توان شوق آن‌ها یا هر طرفدار دیگری را برای راندن یک ۹۱۱ خالص از عصر دور به‌خوبی متصور شد. یکی از ویراستاران مجله اتوکار، به مناسبت ۶۰ سالگی کوپه اسپرت محبوب پورشه، فرصت رانندگی نخستین ۹۱۱ مجهز به توربوشارژر را داشته است. متخصصان موزه پورشه پیش از راه‌اندازی خودرو، راننده را با کابین آن آشنا می‌کنند. برخلاف فیلم‌های سینمایی، این متخصصان راهنمایی‌شان را این‌گونه بیان می‌کنند:

خودرو با یک کلید سنتی روشن می‌شود. کلاچ عملکرد نرمی دارد و اگر شتاب بیشتری بخواهید می‌توانید از این کلید استفاده کنید. راستی! اگر خودرو آتش گرفت سریعاً پیاده شوید. درنهایت خوش باشید.

دورهای ابتدایی برای دست‌گرمی انجام می‌شود تا راننده وسیله‌نقلیه‌اش را پشت‌سر خودروی ایمنی بهتر بشناسد. ۹۱۱RSR کلاسیک بلافاصله رفتاری وحشیانه از خود بروز می‌دهد. موتور آن راننده را مجبور می‌کند تا برای استفاده درست از پتانسیل‌هایش، همت و جرئت خود را جمع کند. با کمی رانندگی با سرعت بالا، راننده متوجه می‌شود که پورشه کلاسیک مسابقه‌ای برخلاف نمونه‌های جدید این خودروساز، در دورهای بالا و پدال گاز تا نهایت فشرده شده عملکرد و پاسخ مناسب‌تری دارد. خوشبختانه این رفتار برای یک خودروی مسابقه‌ای مناسب ارزیابی می‌شود و در پیست، نگرانی برای راننده ایجاد نمی‌کند

با فشردن پا روی پدال گاز، موتور توربوشارژ شروع به آواز خواندن می‌کند و در چشمی به هم زدن مسافت‌های زیادی را در پیست می‌پیماید. انگار پیش از آنکه راننده فرصت تنفس و تأمل روی سرعت خودرو داشته باشد، باید برای پیچ بعدی ترمز بگیرد. همین مورد او را به یکی از اصلی‌ترین نقاط ضعف ۹۱۱RSR 2.1 یعنی ترمزهایش می‌رساند که با استانداردهای امروزی همخوانی ندارد؛ بنابراین باید زودهنگام و پیش از رسیدن به محل ترمزگیری خودروهای امروزی پایش را روی پدال ترمز فشار دهد.

عملیات ترمزگیری نشان می‌دهد که تایرهای نسبتاً نازک جلو تمایل زیادی به لغزش دارند. عملکرد پر از ریسک این خودرو، راننده‌اش را ملزوم به ترمزهای زودتر از موعود می‌کند؛ پس برای ثبت زمانی مناسب، باید پیچ‌ها را با سرعتی متوسط بگذراند و خروجی طوفانی داشته باشد. این مسئله حتی رانندگان حرفه‌ای پورشه را نیز ملزم به تمرین زیاد می‌کند؛ چراکه یافتن دقیق‌ترین محل ترمزگیری و شناخت رفتار خودرو کاری کاملاً تجربی به شمار می‌رود.

رانندگی با چنین خودرویی باعث می‌شود تا راننده‌های امروزی توانایی و استعداد گذشتگان صنعت خودرو را بیش‌ازپیش تحسین کنند و به یاد داشته باشند که افرادی چون مولر و ون لنپ چه وظیفه دشواری داشتند. ساختن خودرویی که از فناوری روز استفاده می‌کرد و هدفی جز شکست دادن رقبایش در خطرناک‌ترین پیست‌ها و مسابقات جهان نداشت. با این وجود آن‌ها موفق شدند تا به‌شکلی درخور از توربوشارژر جدید استفاده کرده و آن را برای همیشه با برند پورشه همراه کنند. نظر شما درباره ۹۱۱RSR توربو ۲.۱ چیست؟