بهترین خودروهای بریتانیایی در دوران سیاه خودروسازی انگلستان

بریتیش لیلاند شرکت بدنامی است که همواره با خودروهای بی‌کیفیت و پرایراد شناخته می‌شود اما در دوران همین شرکت هم خودروهای جذاب و درخشانی هم ساخته شدند.

شرکت خودروسازی بریتیش لیلاند در ۱۳ می ۱۹۶۸ از طریق ادغام لیلاند موتورز و بریتیش موتورز تشکیل شد که آن زمان بزرگ‌ترین خودروسازان بریتانیا بودند. بریتیش لیلاند پس از فولکس‌واگن، دومین شرکت خودروسازی بزرگ خارج از ایالات‌متحده محسوب می‌شد. این شرکت اما علیرغم مالکیت برندهای سودآوری مثل جگوار و لندروور، اوضاع کاملاً نابسامانی داشت و به مایه تمسخر تبدیل شد تا جایی که بریتیش لیلاند را نماد بریتانیای شکست‌خورده در دههٔ ۷۰ می‌دانند.

بریتیش لیلاند با در اختیار داشتن برندهای آستین، موریس، ام‌جی، تریومف، روور، جگوار، لندروور، وُلزلی و رایلی به همراه مجموعهٔ گسترده‌ای از شرکت‌های کامیون‌سازی و اتوبوس‌سازی و همین‌طور مشاغل مهندسی، فعالیت صنعتی بسیار گسترده‌ای داشت اما ناهمگونی این ادغام همراه با کمبود بودجهٔ گسترده و آشفتگی‌های اقتصادی کابوس‌وار باعث شدند کسب‌وکار این شرکت سریع‌تر از یک دریچه در خشک‌سالی استرالیا کوچک شود. به همین دلیل، زمانی که حرف از بریتیش لیلاند می‌شود همه خودروهایی افتضاح را به یاد می‌آورند که بارها مورد تمسخر مجریان تاپ گیر قرار گرفته‌اند اما در همان دوران سیاه هم تعدادی خودروی جالب توسط این گروه خودروسازی ساخته شد که برخی از آن‌ها افسانه‌ای بودند و در ادامه به معرفی بهترین‌های آن‌ها خواهیم پرداخت.

آستین ۱۳۰۰ GT سال ۱۹۶۹

هفت سال پس از عرضهٔ موریس ۱۱۰۰ که برادر بزرگ مینی محسوب می‌شد و برای سال‌ها پرفروش‌ترین خودروی بریتانیا بود، نسخهٔ اسپرتی از آن با نام آستین ۱۳۰۰ GT با سقف وینیلی، قالپاق‌های طرح رینگ‌ آلیاژی و پیشرانهٔ دو کاربراتوری به بازار آمد. قدرت ۷۰ اسب بخاری این خودرو شاید امروز خیلی کم به نظر برسد اما در آن زمان، ۱۳۰۰ GT را به چیزی شبیه هاچ‌بک داغ تبدیل کرده بودند.

جگوار XJ12 سال ۱۹۷۱

جگوار XJ6 که در سال ۱۹۶۸ معرفی شد، با کابین راحت و لوکس، شاسی اسپرت و ظرافت طراحی، خودروی چشمگیری بود اما XJ12 می‌توانست نامزد عنوان بهترین خودروی جهان باشد. این ماشین راحتی شگفت‌انگیز و قدرت نرم و روان دوازده سیلندر را با قیمتی کمتر از نصف یک V12 ایتالیایی ارائه می‌کرد.

جگوار XJS سال ۱۹۷۵

XJS یک کروزر سریع، شیک و جذاب بود که به‌طور غیرمستقیم جانشینی برای مدل افسانه‌ای E تایپ محسوب می‌شد. مثل جگوار قبلی این لیست، XJS هم با قیمتی به‌مراتب کمتر، وظیفهٔ کوپه‌های مسافرتی را بهتر از هر رقیب آلمانی یا ایتالیایی انجام می‌داد و زیر کاپوت یک موتور V12 با ۲۸۵ اسب بخار قدرت داشت. این کوپۀ جذاب طی سه سری تا سال ۱۹۹۶ تولید و مجموعاً ۱۱۵,۴۱۳ دستگاه از آن ساخته شد.

لیلاند P76 سال ۱۹۷۳

در دههٔ ۷۰، سلیقهٔ استرالیایی‌ها به سمت سدان‌های بزرگ V8 سبک آمریکایی گرایش پیدا کرد. لیلاند استرالیا با سدان P76 به این نیاز پاسخ داد تا در این کشور با فورد، کرایسلر و برند هولدن جنرال موتورز رقابت کند. این خودرو هندلینگی بهتر از رقبا داشت و حتی به‌عنوان خودروی سال استرالیا هم انتخاب شد اما به دلیل کیفیت پایین و مشکلات بریتیش لیلاند، تنها ۱۸ ماه پس از عرضه به بازار، کنار گذاشته شد و کارخانهٔ تولید آن در سیدنی تعطیل شد.

MGB GT V8 سال ۱۹۷۳

تیونری بنام «کن کاستلو» نشان داد که می‌توان یک پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری V8 روور را زیر کاپوت MGB جای داد. این کار شتاب صفر تا ۹۶ کیلومتر خودرو را نسبت به ۱۲.۱ ثانیهٔ نسخهٔ استاندارد بیش از ۳ ثانیه بهبود داد و حداکثر سرعت را به ۲۱۰ کیلومتر بر ساعت رساند. چهار سال طول کشید تا بریتیش لیلاند همین کار را انجام دهد. MGB GT V8 در سال ۱۹۷۳ یعنی درست هم‌زمان با بحران سوخت به بازار آمد و تنها ۲,۶۹۱ دستگاه از آن ساخته شد ولی بهترین MGB تاریخ بود.

رنجروور سال ۱۹۷۰

شاید باورکردنی نباشد اما رنجروور در همان دوران سیاه بریتیش لیلاند متولد شد. این خودرو به‌عنوان یکی از اولین شاسی‌بلندهای لوکس جهان، توانایی‌های آفرود را با راحتی و تجمل سدان‌های لوکس ترکیب کرد و درعین‌حال پرفورمنس مناسبی هم داشت. سال‌ها طول کشید تا بریتیش لیلاند بفهمد چه شاهکاری ساخته و از آن بهره‌برداری کند و به همین دلیل ثمرهٔ این پروژه بیشتر به مالکان بعدی لندروور رسید.

روور SD1 سال ۱۹۷۶

این خودرویی بود که می‌توانست بریتیش لیلاند را ازاین‌رو به آن رو کند تا جایی که فراری دیتونا تقریباً تا حد کپی‌برداری از آن الهام گرفت. پیشرانهٔ V8 سبک‌وزن و قطعات فنی ساده اما با مهندسی درست، روور SD1 را به محصولی فوق‌العاده برای غول خودروسازی بیمار بریتانیا تبدیل کرده بودند. بااین‌حال، مثل اکثر محصولات بریتیش لیلاند، SD1 هم از مشکلات کیفی رنج می‌برد. متریال بشدت ضعیف، مونتاژ بی‌دقت و کنترل کیفیت افتضاح، یک محصول چشمگیر را به خودرویی ناموفق تبدیل کردند.

تریومف دولومایت اسپرینت سال ۱۹۷۳

تریومف در محصولات قبلی خود از فرمول ب‌ام‌و استفاده کرده بود و دولومایت اسپرینت یکی دیگر از مدل‌های این برند بریتانیایی برای رقابت با باواریایی‌ها بود. این یک خودروی چهار سیلندر ۱۶ سوپاپ محرک عقب بود که به‌طور ماهرانه‌ای بر اساس مدل محرک جلوی تریومف ۱۳۰۰ ساخته شده بود. سقف وینیلی، رینگ‌های آلیاژی جذاب و قدرت مناسب ۱۲۷ اسب بخاری، اسپرینت را به رقیب جذابی برای ب‌ام‌و ۲۰۰۲ Tii تبدیل کرده بودند. این ماشین همچنین برندهٔ مسابقات تورینگ بریتانیا شد و بسیار موردتوجه قرار گرفت اما بریتیش لیلاند نتوانست جایگزین مناسبی برای آن تولید کند.

تریومف استگ سال ۱۹۷۰

استگ به‌عنوان یک خودروی اسپرت لوکس برای رقابت مستقیم با مرسدس بنز SL در نظر گرفته شده بود. این خودرو بر اساس سدان زیبای تریومف ۲۰۰۰ ساخته شد و جایگزینی پیشرانهٔ شش سیلندر خطی سدان مذکور با یک ۳ لیتری V8، این شیرینی دلپذیر را تکمیل کرد. استگ ظاهر بهتری نسبت به مرسدس SL زمان خود داشت اما مشکلات پیشرانهٔ V8 خصوصاً در ایالات‌متحده آن را بسیار بدنام کرد و مثل دیگر بستگان خود از ایرادات کیفی هم رنج می‌برد.

آستین پرنسس سال ۱۹۷۵

این یک خودروی خانوادگی بزرگ بود که جایگزین آستین ۱۸۰۰/۲۲۰۰ شد و بسیار مدرن‌تر از سلف خود بود. پرنسس که با برندهای موریس، آستین و وُلزلی به بازار عرضه شد، از ترکیب پیشرانهٔ عرضی/محرک جلو استفاده می‌کرد که آن زمان در اروپا هنوز برای خودروهای خانوادگی غیرمعمول بود و کابین بزرگ‌تری را نسبت به رقبا به همراه داشت. پرنسس پیش از آنکه ایرادات مهندسی‌اش مشخص شوند، بازخوردهای خوبی گرفت و لیست انتظاری طولانی پیدا کرد.