جذاب‌ترین خودروهای عضلانی با پیشرانه کوچک، از کامارو Z28 تا دوج دارت

هرچند ماسل کارها به پیشرانه‌های حجیم و قدرتمند شهرت دارند اما در دهۀ ۶۰ و ۷۰ مدل‌هایی با موتورهای کوچک هم ساخته شدند که هرچند خیلی قوی نبودند اما پرفورمنس خوبی داشتند

هنگامی‌که حرف از خودروهای پرفورمنس می‌شود، طبیعتاً تمرکز اصلی روی افراطی‌ترین، قوی‌ترین و سریع‌ترین مدل‌ها معطوف می‌شود خواه خودروی موردبحث هاچ‌بک داغ باشد، خواه سوپراسپرت و یا خودروهای عضلانی دوران طلایی اواسط دههٔ ۶۰ تا دههٔ ۷۰؛ اما توجه زیاد به هیولاهای ۷ لیتری باعث فراموشی ماسل کارهای جذابی با پیشرانه‌های کوچک شده که خودروسازان برای شرکت در مسابقات و یا جذب خریدارانی که توان پرداخت هزینهٔ بیمه وحشتناک و هزینهٔ مصرف سوخت صدی ۲۰ لیتر خودروهای بلوک بزرگ را نداشتند ساختند.

این خودروها هرچند موتور کوچکی داشتند اما با قدرتی در حدود ۳۰۰ اسب بخار، می‌توانستند ۴۰۰ متر را ظرف حدود ۱۴ ثانیه طی کنند و بنابراین، هرگز کند نبودند. حال در این مطلب قصد معرفی تعدادی از جذاب‌ترین خودروهای عضلانی با پیشرانه‌های V8 کوچک را داریم. این لیست شامل خودروهایی می‌شود که بین سال‌های ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۱ ساخته شده و حجم موتور آن‌ها حداکثر ۵.۹ لیتر است.

AMC هورنت SC/360 مدل ۱۹۷۱

AMC در سال ۱۹۷۱ پیشرانه‌هایی به بزرگی ۶.۶ لیتر را در پونی کار جاولین ارائه می‌کرد اما بزرگ‌ترین موتوری که برای مدل کامپکت هورنت ارائه شد یک ۵.۹ لیتری در نسخهٔ SC/360 بود. این موتور به لطف کاربراتور چهار دهنه و رم ایر، ۲۸۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که با توجه به نسبت تراکم پایین موتورهای آمریکایی در آن زمان رقم مناسبی به نظر می‌رسید. هورنت ظرف ۶.۷ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید و زیر ۲,۸۰۰ دلار (معادل ۲۲ هزار دلار امروز) قیمت داشت.

شورلت شول SS 327 مدل ۱۹۶۵

جنرال موتورز در دههٔ ۶۰ ارائهٔ موتورهای حجیم در خودروهای میان سایز را ممنوع کرده بود اما برندها با این ممنوعیت مقابله می‌کردند. در این مقابله، شورلت کندتر عمل می‌کرد اما این به معنای بی‌بهره ماندن محصولات شورلت از پرفورمنس نبود زیرا امکان انتخاب پیشرانهٔ ۵.۴ لیتری بلوک کوچک با ۳۰۰ اسب بخار قدرت برای شول ۱۹۶۴ وجود داشت درحالی‌که سال بعد شول و برادر کوچک‌ترش، نوا، با نسخهٔ ۳۵۰ اسب بخاری همان موتور قابل خریداری بودند و این نیرو برای نوا شتاب ۷.۲ ثانیه‌ای را فراهم می‌کرد.

شورلت کامارو Z28 مدل ۱۹۶۷

هرگز یک خودرو را صرفاً از روی اسب بخار آن قضاوت نکنید. پیشرانهٔ ۴.۹ لیتری V8 در کامارو Z28 نتیجهٔ ترکیب موتورهای ۴.۶ لیتری و ۵.۴ لیتری شورلت برای ساخت پیشرانه‌ای بود که زیر محدودیت حجم ۵ لیتر در مسابقات ترنس ام باشد. این موتور با ردلاین حدود ۷ هزار rpm و تنها ۲۹۰ اسب بخار قدرت، بسیار دست‌کم گرفته شد. روی کاغذ، حتی کاماروهایی با موتورهای میان ردهٔ ۵.۷ لیتری هم از Z28 سریع‌تر بودند اما در عمل هرگز این‌طور نبود. هرچند کامارو Z28 برای پیست‌های پرپیچ‌وخم طراحی شده بود نه مسیر مستقیم درگ اما می‌توانست ظرف ۶.۷ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد و ۴۰۰ متر را در ۱۴.۹ ثانیه طی کند تا در هردو مورد، با اختلافی بیش از یک ثانیه از کامارو SS با ۲۹۵ اسب بخار قدرت سریع‌تر باشد.

دوج دارت GTS 340 مدل ۱۹۶۸

قدرت دوج دارت GTS 340 توسط کرایسلر ۲۷۵ اسب بخار اعلام شده بود که ممکن است رقم بسیار کمی به نظر برسد اما بدون شک این عدد واقعی نبود تا خریداران از انتخاب موتور ۶.۳ لیتری با ۳۳۰ اسب بخار قدرت منصرف نشوند. دارت GTS 340 ظرف ۶ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید و ۴۰۰ متر را در ۱۴.۴ ثانیه طی می‌کرد که این اعداد هرگز با قدرت اعلامی ناچیز خودرو همخوانی نداشتند. تنها نکتهٔ منفی این خودرو قیمت پایهٔ ۳,۱۹۰ دلاری (معادل ۲۸,۲۰۰ دلار امروز) آن بود که در مقایسه با رقبا آن‌قدرها پایین به نظر نمی‌رسید.

فورد موستانگ شلبی GT350 مدل ۱۹۶۵

هرچند موتور بلوک بزرگ تا سال ۱۹۶۷ در سینهٔ موستانگ قرار نگرفت اما نسخهٔ بالا ردهٔ K-Code 289 با موتور ۴.۷ لیتری هشت سیلندر ۲۷۰ اسب بخاری با شتاب حدود ۷.۵ ثانیه، خیلی ضعیف و کند نبود. بااین‌حال، کارول شلبی فکر می‌کرد این خودرو جای زیادی برای ارتقاء دارد و به همین دلیل، در شلبی GT350 مدل ۱۹۶۵ با کاربراتور و هدرز اگزوز جدید، قدرت را به ۳۰۶ اسب بخار رساند و یک ثانیه از زمان شتاب موستانگ کاست. حتی با سوپرشارژر سفارشی پاکستون امکان افزایش قدرت بیش از این هم وجود داشت. علاوه بر این، سیستم تعلیق موستانگ هم اصلاح شد و GT350 را به خودرویی جدی برای راننده تبدیل کرد. بااین‌حال، متأسفانه قیمت این خودرو ۳۵ درصد از موستانگ K-Code بیشتر بود.

فورد موستانگ باس ۳۰۲ مدل ۱۹۶۹

در سال ۱۹۶۹، فورد با دو موستانگ پرفورمنس بسیار متفاوت به میدان آمد که به خاطر قوانین مسابقات ساخته شدند. باس ۴۲۹ برای قانونی کردن استفاده از موتور ۷ لیتری جدید در مسابقات نسکار ساخته شد درحالی‌که باس ۳۰۲ می‌خواست کامارو Z28 را در مسابقات ترنس ام مغلوب کند. باس ۳۰۲ هم که مثل کامارو ۲۹۰ اسب بخار قدرت داشت، به خاطر هندلینگ خوب، مورد تحسین قرار گرفت و می‌توانست ظرف حدود ۶.۵ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد. بااین‌حال، باس ۳۰۲ در خیابان مغلوب موستانگ‌های بلوک بزرگ می‌شد (مک‌وان ۷ لیتری زیر ۶ ثانیه به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید) و حداقل در ابتدا نتوانست حریف کامارو Z28 شود زیرا شورلت در سال‌های ۱۹۶۸ و ۱۹۶۹ دو قهرمان متوالی را در ترنس ام کسب کرد هرچند که در سال ۱۹۷۰ قهرمانی به باس ۳۰۲ رسید.

فورد موستانگ باس ۳۵۱ مدل ۱۹۷۱

فورد در پایان سال ۱۹۷۰ به برنامه‌های مسابقه‌ای خود خاتمه داد اما نام باس را کنار نگذاشت و با پیشرانهٔ ۵.۸ لیتری V8 کلیولند، باس ۳۵۱ را خلق کرد. این موتور با گشتاور بیشتری که داشت، برای نسل اول موستانگ که در سال ۱۹۷۱ بازطراحی شده و بزرگ‌تر و سنگین‌تر شده بود مناسب‌تر بود بدون آنکه وزن سنگین موتور بلوک بزرگ ۷ لیتری را به دماغهٔ خودرو اضافه کند. این موتور با نسبت تراکم بالای ۱۱ به یک در زمانی که نسبت تراکم دیگر موتورهای دیترویتی برای استفاده از بنزین کم سرب به ۸.۵ کاهش یافته بود، ۳۳۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد درحالی‌که قدرت موتور ۵.۸ لیتری موستانگ مک‌وان تنها ۲۸۵ اسب بخار بود. درنتیجه، باس ۳۵۱ ظرف ۵.۸ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

مرکوری کوگار المینیتور مدل ۱۹۶۹

در اواخر سال ۱۹۶۹، تعداد کمی از موتور موستانگ باس ۳۰۲ زیر کاپوت مرکوری کوگار المینیتور قرار گرفت اما ازآنجایی‌که پیشرانهٔ استاندارد ۵.۸ لیتری استاندارد کوگار همان ۲۹۰ اسب بخار قدرت را تولید می‌کرد و گشتاور بیشتری داشت و حتی موتورهای بلوک بزرگ ۶.۴ لیتری و ۷ لیتری هم ارزان‌تر از المینیتور ۳۰۲ بودند، خریداران دلیلی برای انتخاب این مدل نمی‌دیدند.

الدزمبیل رالی ۳۵۰ مدل ۱۹۷۰

در اواخر دههٔ ۶۰ و اوایل دههٔ ۷۰، پیشرانه‌های ۶.۶ لیتری و ۷.۴ لیتری الدزمبیل به دلیل گشتاور بالا شهرت داشتند اما این شرکت نقطهٔ اوج ماسل کارهای خود یعنی W-31 را با موتور ۵.۷ لیتری ارائه کرد. در سال ۱۹۷۰ نیز مدل رالی ۳۵۰ با این پیشرانه عرضه شد و ۳۱۰ اسب بخار قدرت داشت. این نسخه که سرتاپا زردرنگ شده و هیچ قطعهٔ کرومی نداشت، در کمتر از ۷ ثانیه به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

پلیموث کودا AAR مدل ۱۹۷۰

کرایسلر که ماسل کارهای جدید خود را در سال ۱۹۷۰ معرفی کرده بود، پلیموث کودا AAR و دوج چلنجر T/A را برای رقابت با کامارو Z28 و موستانگ باس ۳۰۲ آماده کرد. این خودروها هردو به نسخهٔ اصلاح‌شدهٔ همان موتور ۵.۶ لیتری V8 مجهز شدند که در دوج دارت GTS 340 ارائه شده بود. این موتور با تجهیز به سه کاربراتور دو دهنه، طبق اعلام کرایسلر ۲۹۰ اسب بخار قدرت داشت اما قدرت واقعی آن بیش از ۳۰۰ اسب بخار بود. کودا AAR ظرف تنها ۵.۸ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

پونتیاک فایربرد ۳۵۰ H.O مدل ۱۹۶۸

هنگام معرفی فایربرد در سال ۱۹۶۷، پونتیاک فاصلهٔ بین موتورهای ۳.۸ لیتری شش سیلندر و ۶.۶ لیتری V8 را با یک پیشرانهٔ ۵.۳ لیتری V8 پر کرد که ۲۸۵ اسب بخار قدرت داشت. هرچند این قدرت نسبتاً مناسب بود اما اوضاع برای سال ۱۹۶۸ بسیار بهتر شد و ارائهٔ موتور ۵.۸ لیتری در نسخهٔ H.O قدرت را به ۳۲۰ اسب بخار رساند.