خارج از چارچوب جعبه‌ای؛ اسپورتی‌ترین مدل‌های تاریخ ولوو

سوئدی‌ها از قدیم‌الایام در «ولوو» تمرکزشان را بر روی مقوله ایمنی گذاشته‌اند. همچنین طراحی «اسکاندیناوی» نقش مهمی را در شخصیت این برند ایفا کرده‌ است؛ اگرچه خیلی‌ها از این طراحی به عنوان «جعبه‌ای» یاد می‌کنند. علاوه بر این، ولووی امروز با شور و شوق خاص، آینده‌ای مبتنی بر الکتریکی‌سازی و توسعه  وسایل نقلیه خودران برای خود پیش‌بینی کرده است.

امّا محصولاتی که در این میان نادیده گرفته می‌شوند، خودروهای اسپورت فوق‌العاده‌ای هستند که ولوو در طول سال‌هایی که از حیات این کمپانی می‌گذرد تولید کرده است؛ خودروهایی که بیشترشان در مسابقات سرعت و رالی شرکت داشته‌اند و برخی از آنها، سرعت بالایی در جاده‌ها داشته‌اند. S60 پولستار که رفته‌رفته از خط تولید کنار می‌رود و احتمالاً، پولستار ۱ کوپه جدید از این دست محصولات هستند. در ادامه به بررسی برخی از جذاب‌ترین محصولات اسپورت ولوو می‌پردازیم.

ولوو PV444 / PV544

در سال ۱۹۵۸، گونار اندرسون (Gunnar Andersson) با یک PV444 موفق شد به مقام قهرمانی رالی اروپا برسد. یک سال بعد، ولوو تمام فعالیت‌های رسمی موتوراسپورت خود را کنار گذاشت، امّا «اندرسون» دوباره در سال ۱۹۶۱ مسئولیت آن را به عهده گرفت. این برند با استفاده از مدل قدیمی PV544، توانست در سال ۱۹۶۰، قهرمانی مسابقات موسوم به «گرن پریمیو د آرژنتینا» را به‌دست آورد. همچنین جوگیندر سینگ (Joginder Singh) با PV544 در رالی موسوم به «ایست افریکن سافاری»، به قهرمانی رسید. این قهرمانی‌ها شاید اهمیت چندانی نداشته باشند، امّا ثابت می‌کنند که ولوو نیز صاحب قهرمانان رالی در گذشته‌ای دوردست بوده است.

ولوو ۱۲۲S آمازون

طراحی مدرن مدل آمازون (که در ایالات متحده با نام ۱۲۲S شناخته می‌شود)، که محصول ذهن ژان ویلزگارد (Jan Wilsgaard) محسوب می‌شود، بسیار فراتر از مدل قبلی PV544 بود که جایگزین آن می‌شد. قدرت این خودرو در برخی مدل‌ها به ۱۲۰ اسب‌بخار می‌رسید و البته، این مدل در برخی مسابقات شرکت می‌کرد.

ولوو اسپورت P1900

تنها تعداد ۶۷ (شاید هم ۶۸) دستگاه از P1900 در سال‌های ۱۹۵۶ و ۱۹۵۷ ساخته شده که ترکیبی از پیشرانه ۷۰ اسب‌بخاری PV444 و یک بدنه فایبرگلاس را در خود داشته است. این خودرو از کیفیت پایین رنج می‌بُرد و خیلی زود از خط تولید کنار گذاشته شد. امّا کافی است به این خودروی زیبا که هیچ نشانی از هم‌خانواده PV ندارد، نگاهی داشته باشید؛ P1900 به نوبه خودش، یک محصول فریبنده است.

ولوو P1800

P1800 توسط فروآ (Frua) با حال و هوای دهه ۱۹۵۰ میلادی طراحی شد و سپس در سال ۱۹۶۱ روانه بازار گردید. با این وجود، P1800 چهره‌ای زیبا داشت و می‌توانست هر  مشتری‌ای را به سمت خود جذب کند. در ۲ سال اول، وظیفه مونتاژ این مدل به «جنسن‌موتورز» محوّل شده بود که در بریتانیا استقرار داشت. P1800 در ابتدا از یک موتور ۱.۸ لیتری با چهار سیلندر ردیفی استفاده می‌کرد که بعداً آن را با یک نمونه ۲ لیتری عوض کرد. مدل آینده پولستار ۱، نشانه‌هایی از P1800 اولیه را در جلوپنجره و خط سقفی‌اش دارد.

ولوو ۱۸۰۰ES

در سال ۱۹۷۱، مدل P1800 کوپه، بذر تولیدی برای ۱۸۰۰ES هاچ‌بک یا «شوتینگ بریک» شد. شیشه جالب در هاچ‌بک این خودرو، به‌سرعت باعث شد که کوپه قدیمی و پا به سن گذاشته، به یک محصول آینده‌نگرانه تبدیل شود. ۱۸۰۰ES یک خودروی سریع نیز بود و می‌توانست به سرعت ۱۹۳ کیلومتر در ساعت برسد (یک سرعت بسیار بالا برای زمان تولید این مدل). در طول یک دوره ۲ سال، اندکی بیش از ۸ هزار دستگاه از این خودرو تولید شد.

ولوو ۱۴۲

ولوو در سری ۱۴۰ تأکید زیادی بر روی موضوع ایمنی داشت، با این حال، در این سری تعداد زیادی از نسخه‌های اسپورت نیز به چشم می‌خورند. علاوه بر این، کیت‌های تیونینگی برای موتورهای ‌ B18و B20 وجود داشت که خروجی پیشرانه را به مرز ۱۲۰ اسب‌بخار می‌رساندند.

ولوو ۲۴۲ GT

مدل جعبه‌ای ۲۴۰ به عنوان یک نسخه انقلابی از سری ۱۴۰، میراث «خودروی ایمنی» این سری را به همراه خود داشت. با این وجود، ولوو همچنان به ساخت نسخه‌های اسپورت و از جمله ۲۴۲ GT ادامه داد. این خودرو، پس از سال‌ها می‌توانست نظر خیلی‌ها را به خود جلب کند.

ولوو ۲۴۵ توربو

سری ۲۴۰ ولوو با مجموعه‌ای از نسخه‌های مجهز به توربوشارژر، به کمال رسید. یکی از معروفترین این نسخه‌ها، ۲۴۵ توربو واگن بود که قدرتی معادل ۱۵۵ اسب‌بخار به همراه داشت و می‌توانست از مرز سرعت ۱۹۳ کیلومتر بر ساعت عبور کند.

ولوو ۲۴۲ توربو گروپ A

مدل ۲ درب ۲۴۰ نیز با توربوشارژر عرضه شد و علاوه بر این، نسخه‌های امریکایی این خودرو، به خنک‌کننده داخلی مجهّز شدند. در نتیجه، قدرت بیشتری نسبت به همتایان اروپایی خود پیدا کردند. در بالاترین سطح، ولوو مدل ۲ درب ۲۴۲ توربو به یک خودروی مسابقه‌ای با عنوان «گروپ A» تبدیل کرد.

ولوو ۲۶۲C

قویترین نسخه سری ۲۰۰ توسط «برتونه» ساخته (و نه طراحی) گردید. به نظر می‌رسید که سقف پایین این مدل از مرسدس‌بنز W114 کوپه الهام گرفته شده باشد. این سقف منحصراً با پوشش «وینیل» در اختیار مشتریان قرار می‌گرفت. دوخت و طراحی کمربندی صندلی‌ها در این مدل چیزی است که امروز به کابین پولستار ۱ نیز راه پیدا کرده است.

ولوو ۷۴۰ توربو واگن

۷۴۰ توربو واگن مدلی بود که جایگزین ۲۴۵ واگن شد و به‌زودی خود را به عنوان یک «جانشین شایسته» مطرح کرد. ولوو در تبلیغی که برای تلویزیون ایالات متحده آماده کرده بود، یک ۷۴۰ توربو را در حال کشیدن یک تریلر، در کنار یک لامبورگینی کونتاش قرار داد و به این وسیله، هدف اصلی از ساخت این وسیله نقلیه خانوادگی را به نمایش گذاشت.

ولوو ۴۸۰

مدل کامپکت ۴۸۰ با اینکه برای بازار ایالات متحده تدارک دیده شده بود، امّا پس از معرفی‌اش در سال ۱۹۸۶، هیچ‌گاه راهی به آن سوی آب‌های آتلانتیک پیدا نکرد. علاوه بر شباهت ظاهری به مدل کلاسیک شوتینگ بریک ۱۸۰۰ES، این خودرو برای استفاده از سیستم دیفرانسیل جلوی جدید ولوو شناخته می‌شد. ۴۸۰ در اروپا، گزینه‌ای سبک‌وزن، سریع و با طراحی زیبا در مقابل فولکس‌واگن GTI بود و تا سال ۱۹۹۵ در خط تولید باقی ماند.

ولوو ۷۸۰

برخلاف مدل قبلی ۲۶۲C، این خودرو واقعاً  توسط «برتونه» طراحی شد و هیچ‌کدام از پنل‌های ۷۶۰ (مدلی که بر اساس آن ساخته می‌شد)، در فرم نهایی جایی نداشتند. ۷۸۰  با ورودش به بازار، نسبتاً موفق ظاهر شد و به‌خصوص در اروپا، مدل با پیشرانه شش سیلندر توربو – دیزل محبوبیت بسیار زیادی پیدا کرد.

ولوو ۸۵۰ T5-R / 850 R

در سری ۸۵۰، ولوو سیستم دیفرانسیل جلو را به عنوان گزینه اصلی درخط تولید وارد کرد و سپس تصمیم گرفت که با نسخه‌های اسپورت و مجهز به توربوشارژر R، سدان و واگن جدید را به نمایش بگذارد. با قدرتی نزدیک به ۲۵۰ اسب‌بخار که از دل یک پیشرانه ردیفی ۵ سیلندر بیرون می‌آمد، مدل T5-R باعث شد تا نام ۸۵۰ بر سر زبان‌ها بیفتد. البته T5-R یک مدل تولید-محدود بقود که ولوو بعداً یک نسخه ارتقا یافته تولید انبوه از آن، با عنوان ۸۵۰ R عرضه کرد.

ولوو C70

C70 مدل ۱۹۹۸ که توسط پیتر هاربوری (Peter Horbury) طراحی شده بود، در واقع یک نسخه کوپه از S70 سدان به شمار می‌رفت. S70 نیز همان نسخه انقلابی از ۸۵۰ محسوب می‌شد. مدل سطح بالای T-5 حدود ۲۵۰ اسب‌بخار قدرت در اختیار داشت و ولوو، اندکی بعد، یک نسخه کانورتیبل نیز از آن به بازار عرضه کرد. سال ۲۰۰۶ همراه با بازطراحی C70، یک سقف جمع‌شونده به عنوان تنها فرم بدنه برای این خودرو استفاده گردید و به پلتفرم کوچکتر S40 انتقال یافت.

ولوو S60R / V60R

چند سال بعد از خارج‌شدن ۸۵۰ R از خط تولید و محو شدن S70 در بازار، ولوو دوباره درصدد جلب مشتری برای سدان و واگن لوکس متوسط خود، یعنی S60 و V70 برآمد. این مدل‌ها برای سال ۲۰۰۳ صاحب یک نسخه اسپورت با عنوان R شدند. در این خودروها، یک پیشرانه توربو با پنج سیلندر در یک ردیف و قدرت ۳۰۰ اسب‌بخار به کار گرفته شد و برای انتقال قدرت نیز از یک گیربکس ۶ دنده دستی در کنار یک سیستم دیفرانسیل تمام‌چرخ متحرک استفاده گردید.

ولوو S80 / XC90 V-8

شاید خیلی‌ها از این موضوع اطلاع ندارند که ولوو تا قبل از سال ۲۰۰۵، هیچ‌گاه یک V-8 را برای پیشرانه اتومبیل‌هایش استفاده نکرد. شاسی‌بلند XC90 اولیه، نخستین مدلی بود که در این زمینه پیش‌قدم شد و یک موتور ۴.۴ لیتری V-8 از یاماها در ژاپن برای این منظور انتخاب گردید. این پیشرانه، قدرتی به اندازه ۳۱۱ اسب‌بخار در XC90 و بعداً در S80 سدان در اختیار قرار می‌داد. ولوو بعد از به پایان رسیدن عمر این مدل‌ها در خط تولید، از این پیشرانه در خودروهای مسابقه S60 در استرالیا و همین‌طور در سوپرماشین «نوبل M600» بهره گرفت.

ولوو C30

در سال ۲۰۰۸، ولوو مدل هاچ‌بک C30 را ارائه کرد که خیلی‌ها را به تعجب وا داشت؛‌ یک خودرو بر اساس مدل‌های S40/V50 و با پلتفرم دیفرانسیل جلو. در همین حل، تنها یک درب بزرگ در هر یک از طرفین قرار داشت و هاچ‌بک تمام‌شیشه‌ای نیز به شکلی کلاسیک در آن استفاده شده بود.

ولوو S60 پولستار / V60 پولستار

ولوو برای ۲۰۱۵، پا را از مدل‌های پرفورمنس R فراتر گذاشت و با همکاری شریک مسابقه‌ای‌، پولستار، اقدام به تولید محدودی از از نسخه‌های با سطح عملکرد بالا از سدان S60 و واگن V60 کرد. مدل‌های پولستار S60 و V60 در ابتدا از یک سیستم دیفرانسیل تمام‌چرخ متحرک «هالدکس» در کنار دامپرهای «اوهلین»، چرخ‌های سبک‌وزن و یک موتور شش سیلندر ردیفی توربو با قدرت ۳۴۵ اسب‌بخار استفاده می‌کردند. ولوو و پولستار سپس در سال ۲۰۱۷، پیشرانه‌های شش سیلندر را با نمونه‌های چهار سیلندر مجهز به توربو و سوپرشارژر با قدرت ۳۶۲ اسب‌بخار جایگزین کردند.