تکنولوژی‌های نظامی که وارد خودروها شده‌اند

تشخیص رادیویی و مسافت یابی که بر اساس عبارت آن در انگلیسی (Radio detection and ranging)، رادار خوانده می‌شود، یکی از فاکتورهای کلیدی در برگرداندن شرایط به نفع متفقین در نبرد «بریتانیا» در جنگ جهانی دوم بوده است. بدون کمک از رادار، نیروی هوایی «لوفت‌وافه» آلمان می‌توانست آن‌چنان این جزیره را تخریب کند که برنامه‌های هیتلر برای حمله زمینی به آن به سرانجام می‌رسید.

امّا رادار تنها طرفین جنگ را تحت‌تأثیر قرار نداد؛‌ بلکه  به سرعت زندگی مردم عادی را دچار تغییر کرد. در دوران پس ‌از‌ جنگ، کنترل‌های ترافیک هوایی مبتنی بر رادار شروع به کار کردند و در نتیجه، مسافرت‌های هوایی با گذشته تفاوت زیادی پیدا کردند. همچنین استفاده از رادارهای هواشناسی توسط کاربران رادار جنگ جهانی دوم ، موجب شد تا در نوع برنامه‌ریزی و آماده‌سازی برای شاریط جوی در روزها و هفته‌های آینده تغییر ایجاد شود. دستگاه‌های رادار پلیس که از رادارهای داپلر برای اندازه‌گیری سرعت اجسام در حال حرکت استفاده می‌کردند، در دهه ۱۹۴۰ میلادی توسعه داده شدند و باعث شدند تا نحوه رانندگی شهروندان و درآمدهای شهری دستخوش تغییر گردد. همین موارد باعث شد تا صنعت تشخیص‌دهنده‌های راداری در دهه ۱۹۶۰ میلادی رشد زیادی پیدا کند و نام‌هایی چون بِر فایندر، سوپر اسنوپر، اسموکی پاترول و فاز بوستر جای خود را در بازار باز کنند.

امّا رادار تنها تکنولوژی نظامی‌ای نبود که راه خود را به دنیای اتومبیل پیدا کرد. در ادامه به سه نمونه از تکنولوژی‌هایی می‌پردازیم که قبلاً کاربرد نظامی داشته‌اند.

رادار:

ارسال امواج رادیویی الکترومغناطیسی با فرکانس به بالا به محیط اطراف و سپس بازتاب این امواج از اجسام. سپس از یک گیرنده رادیویی برای جمع‌آوری امواج استفاده می‌شود و در نتیجه، فاصله و سرعت جسم متحرک قابل‌محاسبه خواهد بود. خودروهای امروزی از رادار برای سیستم‌هایی چون کروز کنترل هوشمند، هشدار برخورد، مانیتورینگ نقطه کور و برخی عملکردهای جزئی به صورت اتوماتیک استفاده می‌کنند. حسگرهای اولتراسونیک، مشابه آنچه در سپرهای برخی خودروها تعبیه شده، می‌توانند اجسام کوچک نزدیک به اتومبیل را تشخیص دهند و برای این منظور، از اصولی مشابه عملکرد رادار استفاده می‌کنند، امّا تفاوت آنها در استفاده از امواج صوتی به جای امواج رادیویی است.

نمایشگر سربالا:

یکی از عوامل موفقیت جت‌های جنگنده نظامی، توانایی خلبان در اتخاذ تصمیم‌های سریع است. نمایشگر‌های سربالا با توجه به نیاز خلبانان برای دسترسی همیشگی به اطلاعات حساس در جلوی چشمانشان، به وجود آمدند. چشم‌های خلبان می‌بایست بر روی اجسام با فواصل متفاوت تمرکز کند و حتی یک نگاه کوتاه به مجموعه‌ای از دکمه‌ها و عقربه، می‌توانست برابر با مرگ یا زندگی وی باشد.

عملکرد نمایشگرهای HUD در اتومبیل‌ها به این گونه است که تصویر به قسمتی خاص از شیشه جلوی خودرو (یا یک پنل کولیماتور در هواپیمای جنگنده یا مزدا ۳) انتقال داده می‌شود. برای راننده، اطلاعات نمایش داده شده عاری از «شکست نور» هستند و در نتیجه، چشم کمتر خسته می‌شود. جنرال‌موتورز اولین خودروسازی بود که از یک نمایشگر HUD در محصولاتش استفاده کرد؛ موضوعی که به سال ۱۹۸۸ باز می‌گردد.

سیستم موقعیت‌یابی جهانی (GPS):

سیستم موقعیت‌یابی جهانی ایالات متحده بر شبکه‌ای مبتنی بر حداقل ۲۴ ماهواره که با فاصله‌ای ۱۲۵۵۰ مایلی (۲۰۱۹۷ کیلومتری) از سطح زمین در حال گردش هستند، استوار است. این ماهواره‌ها اطلاعات موقعیت خود را به صورت امواج رادیویی به یک گیرنده زمینی منتقل می‌کنند. این گیرنده سپس موقعیت نسبی را با استفاده از روش سه‌پهلوبندی (Trilateration) محاسبه می‌کند.

پس از اینکه یک هواپیمای کره‌ای ۷۴۷ از مسیر خود خارج شد و سپس توسط شوروی در سال ۱۹۸۳ ساقط گردید، «ریگان»، رئیس‌جمهور وقت امریکا مجوّز استفاده شخصی شهروندان از GPS را صادر کرد. امّا حدود ۱۷ سال دیگر طول کشید که «کلینتون»، رئیس‌جمهور دموکرات بعدی ایالات متحده، دقت سیگنال‌های GPS شهروندان را در سال ۲۰۰۰ بالا برد و موجب شد تا سیستم GPS با دقتی مشابه کارکردهای نظامی، در سیستم‌های ناوبری درون‌خودرویی نیز مورد استقاده قرار گیرد. اگر فکر می‌کنید که GPS تأثیر چندانی در دنیای اتومبیل نداشته است، به این فکر کنید که آخرین باری که به سراغ یک نقشه کاغذی از داخل داشبورد رفته‌اید، چه زمانی بوده است.

منبع: caranddriver