ملاقات با قلدر آمریکایی: بررسی کامل داج چلنجر 1974

خودروهای عضلانی آمریکایی قطعاً جز محبوب‌ترین کلاسیک‌ها به شمار می‌روند. هیولاهایی که یادآور دوران موتورهای حجیم و طراحی‌های بی‌نقص و چشم‌نواز آمریکایی هستند. بدون شک یکی از محبوب‌ترین خودروهای عضلانی آن دوران داج چلنجر است. خودرویی که امروزه نیز با همان ظاهر کلاسیک در حال تولید است و این خود نشان از محبوبیت این خودرو دارد. در هفته گذشته فرصتی دست داد تا با یکی از بهترین چلنجرهای نسل اول موجود در کشور ملاقاتی داشته باشیم، که بررسی آن را پس از مروری کوتاه بر تاریخچه “نسل اول” این خودرو می‌خوانید.

تاریخچه

داج چلنجر در سه نسل مختلف شامل سال اول ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۴، نسل دوم ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۳ و نسل سوم از ۲۰۰۸ تاکنون تولید شده است.

نام Challenger برای اولین بار در سال ۱۹۵۹ و برای یک نسخه ویژه از مدل Coronet با نام کامل Coronet Silver Challenger از سوی داج مورد استفاده قرار گرفت. اما نسل اول چلنجر در پاییز سال ۱۹۶۹ معرفی و در سال ۱۹۷۰ روانه بازار شد. چلنجر درواقع پاسخ دیرهنگام داج به فورد ماستنگ و شورولت کامارو بود. این خودرو بر روی شاسی E_body کرایسلر ساخته شد و طراحی بیرونی آن نیز بر عهده کارل کامرون (Carl Cameron) بود که پیش از این طراحی چارجر ۱۹۶۶ را نیز انجام داده بود.

داج برای مدل ۱۹۷۰ چلنجر را در دو مدل معمولی و R/T که مخفف Road/Track بود و سه طرح بدنه کوپه، کوپه hardtop و کانورتیبل در نظر گرفت. البته برای نمونه‌های کوپه چلنجر و چلنجر R/T یک‌تریم لوکس با پسوند SE نیز وجود داشت که دارای آپشن‌های لوکسی مانند سقف چرم، صندلی‌های چرمی، نشان SE بر روی ستون، شیشه عقب کوچک‌تر و در کابین نیز دارای سه چراغ هشدار باز بودن درب، سوخت و کمربند ایمنی بود که بر روی سقف قرار داشت. چلنجر دارای طول ۱۹۱.۳ اینچ (۴۸۶۰ میلی‌متر)، عرض ۷۶.۱ اینچ (۱۹۳۰ میلی‌متر)، ارتفاع ۵۰.۹ اینچ (۱۲۹۰ میلی‌متر) و فاصله بین دو محور ۱۱۰ اینچ (۲۷۹۰ میلی‌متر) بود.

موتورهای پایه چلنجر یک نمونه ۲۲۵ اینچ مکعبی (۳.۷ لیتری) شش سیلندر خطی و یک نمونه ۳۱۸ اینچ مکعبی (۵.۲ لیتری) V8 مجهز به یک کاربراتور دو دهنه بود. موتورهای سفارشی نیز شامل نمونه‌های ۳۴۰ اینچ مکعبی (۵.۶ لیتری)، ۳۸۳ اینچ مکعبی (۶.۳ لیتری) ۳۳۵ اسب بخاری که البته به‌صورت استاندارد بر روی مدل‌های R/T نصب می‌شد، ۴۴۰ اینچ مکعبی (۷.۲ لیتری) مگنوم ۳۷۵ اسب بخاری و ۴۴۰ اینچ مکعبی Six Pack به قدرت ۳۹۰ اسب بخار، که مختص مدل‌های R/T بود و یک نمونه ۴۲۶ اینچ مکعبی (۷.۰ لیتری) همی می‌شد. گیربکس‌ها نیز نمونه‌های سه سرعته دستی که به‌جز انجین ۳۸۳ که فقط با گیربکس اتوماتیک Torque Flite در دسترس بود، و یک نمونه چهار سرعته دستی که برای موتورهای ۳۴۰، ۴۴۰ و ۴۲۶ قابل سفارش بود را شمال می‌شد.

همچنین در این سال داج برای این‌که بتواند در مسابقات شرکت کند مجبور بود تا نسخهٔ خیابانی مدل مسابقه‌ای خودرو را به بازار عرضه کند. این خودرو که با پسوند T/A معرفی شد از یک موتور ۳۴۰ اینچ مکعبی مجهز به سه کاربراتور دو دهنه موسوم به ۳۴۰ Six Pack به قدرت ۲۹۰ اسب بخار سود می‌برد. وظیفه انتقال قدرت نیز بر عهده یک گیربکس چهار سرعته اتوماتیک هرست بود. و زیربندی خودرو نیز از مدل‌های Rallye به عاریت گرفته شده بود و ترمزهای جلو نیز به‌صورت فابریک دیسکی بودند. همچنین این مدل دارای مشخصه‌های ظاهری شامل ورودی هوای کاپوت متفاوت، کاپوت مشکی رنگ از جنس فایبرگلاس، خط‌کشی متفاوت، اسپلیتر جلو، اسپویلر عقب و سر اگزوزهای متفاوت که در کنار خودرو قرار داشت شناخته می‌شد.

داج مدل T/A را برای سال ۱۹۷۱ با یک موتور ۳۴۰ اینچ مکعبی با یک کاربراتور چهار دهنه معرفی کرد اما به دلیل بحران سوخت در آن سال‌ها مدل T/A تنها در سال ۱۹۷۰ به بازار عرضه شد و درمجموع ۲۳۹۹ دستگاه از این مدل فروخته شد. برای مدل سال ۱۹۷۱، چلنجر دچار تغییرات ظاهری کمی مانند جلوپنجره جدید و تغییرات کمی در طراحی چراغ‌های عقب شد، اما لیست پیشرانه‌ها بدون تغییری باقی ماند. اما در سال ۱۹۷۲ تمامی انجین‌های بلوک بزرگ (Big block) از لیست گزینه‌ها حذف شدند و علاوه بر این آپشن‌های ظاهری و رفاهی مانند صندلی‌های چرمی، شیشه‌های برقی، تنظیم برقی صندلی‌ها حذف شده بودند. همچنین برای این سال مدل‌های کانورتیبل و R/T دیگر در دسترس نبود و مدل Rallye جایگزین R/T شده بود.

مدل Rallye با مشخصه ظاهری دریچه‌های چهارگانه روی گلگیر جلو که از آن نوارهای مشکی رنگ خارج می‌شد از دیگر مدل‌ها متمایز بود. انجین ها نیز به سه گزینهٔ ۲۲۵ اینچ مکعبی شش سیلندر، ۳۱۸ و ۳۴۰ اینچ مکعبی V8 مجهز به کاربراتور چهار دهنه محدود شده بود. و خبر بدتر این‌که قدرت هر سه انجین نیز کاهش یافته بود. برای انتقال قدرت دو گیربکس ۳ سرعته دستی یا اتوماتیک و یک نمونه چهار سرعته دستی که تنها برای انجین ۳۴۰ نصب می‌شد، قابل سفارش بود. مدل‌های ۱۹۷۲ با تغییراتی در نمای بیرونی نیز همراه بودند و این تغییرات به مدل‌های ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴ نیز منتقل شدند. همچنین در سال ۱۹۷۳ انجین شش سیلندر ۲۲۵ اینچ مکعبی کنار گذاشته شد و تنها دو موتور V8 باقی ماند. تغییرات موتور در سال ۱۹۷۴ نیز ادامه داشت و نسخه ۳۴۰ اینچ مکعبی با یک نمونه ۳۶۰ اینچ مکعبی (۵.۹ لیتری) ۲۴۵ اسب بخاری جایگزین شد. اما تمام این تغییرات نتوانست چلنجر را نجات دهد و درنهایت در اواخر آوریل سال ۱۹۷۴ چلنجر نسل اول با فروش ۱۶۵۴۳۷ دستگاه به کار خود پایان داد.

بررسی ظاهری

هنگام نگاه کردن به داج چلنجر نسل اول اولین نکته‌ای که به ذهن خطور می‌کند طراحی جسورانه و خشن آن است که گویی تنها به یک اشارهٔ کوچک پدال گاز نیاز دارد تا آسفالت جاده را بشکافد و به‌پیش برود!

کاپوت بلند و کشیده به همراه ورودی‌های هوای خاص و منحصربه‌فرد که مشابه آن را در هیچ خودروی دیگری نمی‌بینید، در کنار چراغ‌های دوتایی و جلوپنجره کرومی نمایی زیبا و درعین‌حال خشن را رقم میزند. در نمای کناری طراحی تهاجمی و روبه‌جلو خودرو به‌خودی‌خود برای میخکوب کردن بیننده کافی است اما آب‌شش‌های روی گلگیر (که البته تنها جنبه تزیینی دارند) و خط‌کشی منحصربه‌فرد، زیبایی را در این بخش دوچندان می‌کند و با نگاه کردن به نمای عقب خودرو بال عقب و چهار سر اگزوز خود گویای همه‌چیز است.

با تمام این تفاسیر اما می‌توان گفت که چلنجر ۱۹۷۴ ازنظر زیبایی در رده پایین‌تری نسبت به نسخه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۷۱ قرار می‌گیرد و دلیل این موضوع نیز عمدتاً تغییراتی اعمال شده از سر اجبار و به دلیل تغییر قوانین و البته به‌روزرسانی‌های صورت گرفته از سوی کمپانی است.

همان‌طور که گفته شد خودروی مورد بررسی ما مدل ۱۹۷۴ یعنی آخرین سال تولید نسل اول چلنجر است و مهم‌ترین تغییرات این مدل در سال ۱۹۷۲ اتفاق افتاد، جایی که جلوپنجره مدل ۱۹۷۱ که به “split” معروف بود با یک نمونه کاملاً جدید و متفاوت موسوم به “sad-mouth” جایگزین شد که تا زیر سپر نیز ادامه داشت و می‌توان گفت به زیبایی مدل‌های قبلی خود نبود. تغییر بزرگ بعدی نیز در نمای عقب اتفاق افتاد جایی که چراغ‌های دوتایی مربعی در هر طرف جایگزین چراغ‌های مدل ۱۹۷۱ شدند، و این تغییرات تا پایان تولید نسل اول با چلنجر همراه بود.

اما بدترین اتفاق برای طراحی چلنجر در سال ۱۹۷۳ افتاد جایی که به دلیل قوانین جدید محافظ‌های سپر هم در جلو و هم در عقب اضافه شدند. شاید بتوان گفت که این محافظ‌ها بیشترین لطمه را به طراحی بیرونی چلنجر زدند، اما و از طرفی یکی از راه‌های تشخیص مدل‌های ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴ نیز هستند.

بررسی کابین

با نگاهی به کابین با فضایی به‌دوراز تجمل و پیچیدگی روبه‌رو هستیم. طراحی داشبورد کاملاً ساده و یکدست بوده و تنها آمپرها که با قاب چوبی احاطه شده‌اند داشبورد را از سادگی بیش از حد خراج می‌کند. این سادگی در سایر بخش‌های کابین مانند کنسول میانی و رودری‌ها نیز مشاهده می‌شود. البته سادگی کابین را نمی‌توان جز ضعف‌های چلنجر برشمرد چراکه رقبای آن نیز از همین سبک پیروی می‌کنند.

اما با نشستن بر روی صندلی راننده و روبرو شدن با فرمان سه‌شاخه و همچنین دسته‌دنده موسوم به pistol grip خیلی زود سادگی کابین را به دست فراموشی می‌سپارید و خود را برای یک رانندگی هیجان‌انگیز آماده می‌کنید. همچنین مطابق انتظار کابین خودرو کاملاً جادار بوده و می‌توان گفت برای افرادی با هر قد و اندازه‌ای مناسب است، و صندلی‌های چرمی خودرو کاملاً راحت هستند.

البته این موضوع تنها مختص به صندلی‌های جلو است و بخش عقب کابین تنها برای قرار دادن وسایل مناسب است. هرچند که با توجه به کلاس خودرو که یک کوپه اسپرت به شمار می‌رود نباید انتظار زیادی نیز از صندلی‌های عقب داشت، و در کل کابین خودرو برای چنین خودرویی که بیشتر برای رانندگی هیجان‌انگیز طراحی شده، قابل قبول است.

بررسی فنی

قلب تپنده خودروی مورد بررسی ما یک پیشرانه ۳۱۸ اینچ مکعبی یا ۵.۲ لیتری هشت سیلندر است، که با توجه به سال ساخت خودرو یکی از دو گزینه قابل انتخاب بوده است.

این پیشرانه که به یک کاربراتور دو دهنه مجهز بوده قادر است تا قدرتی معادل ۱۵۰ اسب بخار در ۴۰۰۰ دور در دقیقه و گشتاور معادل ۳۴۶ نیوتن بر متر در ۲۲۰۰ دور دقیقه را تولید کند.

همچنین این خودرو مجهز به یک گیربکس سه سرعته دستی است که وظیفه انتقال نیرو به چرخ‌های عقب (RWD) را به عهده دارد.

داج چلنجر ۱۹۷۴ به لطف این پیشرانه و گیربکس دستی، شتاب صفر تا صد را در عرض ۹.۴ ثانیه طی می‌کند و زمان یک چهارم مایل یا ۴۰۰ متر آن نیز عدد ۱۶.۹ ثانیه را نشان می‌دهد.

صحبت پایانی

خودروی مورد بررسی ما به‌طور کامل و در تمام بخش‌ها و با وسواس خاصی و به‌صورت فابریک و بدون اعمال هیچ‌گونه تغییرات فنی بازسازی شده است، و همین امر این خودرو را به یکی از ناب‌ترین و بکرترین و همچنین ارزشمندترین چلنجرها و یا حتی خودروهای کلاسیک کشور تبدیل می‌کند.

طراحی خشن در کنار صدای غرش پیشرانه V8 که گوش‌ها را نوازش می‌دهد قطعاً دل هر عشق خودرویی را می‌برد.

پس با این توصیفات پر بیراه نیست اگر بگوییم چلنجر یکی از بهترین و محبوب‌ترین خودروهای عضلانی تاریخ است که یادآور رقابت هیجان‌انگیز این خودرو با همتاهای آمریکایی خودرو یعنی ماستنگ و کامارو است. جنگی که به یکی از جذاب‌ترین رقابت‌های خودرویی تاریخ تبدیل شده است و همچنان نیز ادامه دارد.

در پایان از آقای احسان داروگین کمال تشکر را داریم که وقت و خودروی‌شان را در اختیار ما قرار دادند.

عکاس: سجاد عباسی