کمیاب‌ترین موستانگ‌های تاریخ، از مدل موتور وسط تا شلبی 1300 اسب بخار

فورد موستانگ تاریخچه‌ای غنی دارد و در طول شش دهه، مدل‌های کمیاب و تولید محدود زیادی از آن ساخته شده که نمونه‌ای موتور وسط و کانسپتی با طراحی جوجارو ازجملهٔ آن‌ها هستند.

فورد موستانگ یکی از شناخته‌شده‌ترین خودروها نه‌فقط در آمریکا بلکه در سراسر جهان محسوب می‌شود. این خودرو از زمان تولد در سال ۱۹۶۴ به یکی از نمادین‌ترین خودروهای آمریکایی تبدیل شده است. موستانگ بنیان‌گذار کلاس پونی کارها بود که به خودروی اسپرت جمع‌وجور، مقرون‌به‌صرفه و شیک اطلاق می‌شد. در طول تاریخ نزدیک به شصت‌سالهٔ موستانگ که شامل هفت نسل می‌شود، مدل‌های ویژه و تولید محدود زیادی ساخته شده است که قصد داریم در ادامه با کمیاب‌ترین آن‌ها آشنا شویم.

فورد موستانگ SVT کبرا R سال ۱۹۹۳

تعداد ساخت: ۱۰۷ دستگاه

نسل سوم که به فاکس‌بادی مشهور است، یکی از نسل‌های قابل‌توجه موستانگ محسوب می‌شود زیرا پلت‌فرم فاکس بسیار چابک‌تر و سبک‌تر از دو نسل قبلی بود. البته هرچند فاکس‌بادی در سال ۱۹۷۹ معرفی شد اما سرعت و قدرت واقعی را در دههٔ ۹۰ به دست آورد. SVT کبرا R سال ۱۹۹۳ آخرین تکامل نسل سوم بود. پیشرانهٔ ۵ لیتری این مدل با سرسیلندرهای متعلق به GT40، طبق اعلام فورد ۲۳۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که ۱۰ اسب بخار از موستانگ GT بیشتر بود اما بعداً مشخص شد که قدرت این مدل حدود ۴۰ اسب بخار کمتر اعلام شده است. SVT کبرا R ظرف ۵.۷ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید و ۴۰۰ متر را در ۱۴.۵ ثانیه می‌کرد. در این نسخه همچنین تمام امکانات رفاهی غیرضروری حذف شده بودند. از این فاکس‌بادی افراطی فقط ۱۰۷ دستگاه ساخته شد.

فورد موستانگ یاکوکا سال ۲۰۰۹

تعداد ساخت: ۴۵ دستگاه

در نسل پنجم یا S197 موستانگ مدل‌های کمیاب و خاص زیادی ساخته شد که یکی از آن‌ها Iacocca 45th Anniversary بود. این مدل به مناسبت چهل‌وپنج‌سالگی موستانگ ساخته شد و به‌افتخار خالق موستانگ «لی یاکوکا»، نام یاکوکا برای آن انتخاب شد. این مدل در سال ۲۰۰۹ معرفی شد یعنی درست پیش از اولین به‌روزرسانی بزرگ نسل پنجم موستانگ. از این مدل فقط ۴۵ دستگاه ساخته شد. بدنهٔ این موستانگ توسط «مایکل لیون» بازطراحی و توسط شرکت گافولیو ساخته شد. کابین خودرو دست‌نخورده باقیمانده بود اما پر از چرم شده بود تا احساس لوکس‌تری داشته باشد. زیر کاپوت هم پیشرانهٔ ۴.۶ لیتری V8 موستانگ GT قرار گرفته بود که با تجهیز به سوپرشارژر، ۴۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد.

فورد موستانگ شلبی GT500 Code Red سال ۲۰۲۲

تعداد ساخت: ۳۰ دستگاه

شلبی GT500 نسل S550 یا ششم، اولین‌های زیادی را برای موستانگ به همراه داشت مثل اولین GT500 با تعلیق مستقل عقب و اولین موستانگ با گیربکس دوکلاچه. پیشرانهٔ ۵.۲ لیتری V8 سوپرشارژ این خودرو در حالت استاندارد با ۷۶۰ اسب بخار قدرت، بسیار نیرومند است اما شلبی آمریکن به این قانع نبود و نسخهٔ Code Red را ارائه کرد. در این نسخه، بجای یک سوپرشارژر، از دو توربوشارژر استفاده شده که قدرت را با بنزین معمولی به ۱۰۰۰ اسب بخار و با اتانول به ۱۳۰۰ اسب بخار می‌رساند. از این مدل سالی ۱۰ دستگاه و مجموعاً ۳۰ دستگاه ساخته شد. GT500 Code Red مدلی مخصوص پیست است و جواز تردد در جاده را ندارد.

فورد موستانگ شلبی ۱۰۰۰ سال ۲۰۱۱

تعداد ساخت: ۲۳ دستگاه

شلبی آمریکن در نسل پنجم موستانگ هم به سیم آخر زده بود که نتیجهٔ آن شلبی ۱۰۰۰ بود یعنی مدلی که قدرتش را با نام خود نشان می‌دهد. این مدل بر اساس شلبی GT500 نسل پنجم ساخته شد و از همان پیشرانهٔ ۵.۴ لیتری V8 سوپرشارژ استفاده می‌کرد اما به گفتهٔ فورد، این موتور نمی‌توانست ۱۰۰۰ اسب بخار را به‌طور مداوم تحمل کند؛ بنابراین، برای اینکه پیشرانه قابل‌اعتماد شود و توان مقاومت در برابر این قدرت ویرانگر را داشته باشد، شلبی کل موتور را از هم باز کرده و با قطعات ارتقاءیافته دوباره مونتاژ کرد. در شلبی ۱۰۰۰ اما گیربکس شش سرعتهٔ دستی و اکسل صلب عقب همچنان حفظ شده بود. این آخرین خودرویی بود که کارول شلبی پیش از مرگش در ساخت آن نقش داشت.

فورد موستانگ SVP M81 مک‌لارن سال ۱۹۷۹

تعداد ساخت: ۱۰ دستگاه

دههٔ ۷۰ دوران سختی برای علاقه‌مندان به خودرو بود زیرا بحران نفت، خودروسازان را مجبور به کاهش قدرت و درنتیجهٔ جذابیت خودروها کرد. فورد موستانگ هم از این قاعده مستثنی نبود و حتی نسل سوم آن که تصور می‌شد بازگشتی آهسته اما پیوسته به محبوبیت و جذابیت را آغاز کرده، تا دههٔ ۹۰ قدرتی که از نام موستانگ انتظار می‌رفت را ارائه نکرد. بااین‌حال، چند نسخهٔ ویژه در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ به دنبال تغییر این شرایط بودند و یکی از آن‌ها حاصل یک همکاری غیرمنتظره بود. در آن سال‌ها، مک‌لارن به فورد کمک کرد تا موستانگ فاکس‌بادی را هیجان‌انگیزتر کند. در این نسخه، پیشرانهٔ ۲.۳ لیتری چهار سیلندر توربو که اساساً موتور فورد پینتو با یک توربوشارژر بود، ۱۷۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که ۳۳ اسب بخار نسبت به نمونهٔ معمولی افزایش داشت. بااین‌حال، موستانگ SVP M81 هنوز هم به‌طور دردناکی کند بود و برای پیمودن ۴۰۰ متر به ۱۷.۳ ثانیه رمان نیاز داشت. درحالی‌که قرار بود از این نسخه ۲۴۹ دستگاه ساخته شود، پروندهٔ آن با تولید تنها ۱۰ دستگاه بسته شد.

فورد موستانگ شلبی اروپا سال ۱۹۷۱

تعداد ساخت: ۹ دستگاه

برای دهه‌ها، فورد موستانگ فقط در آمریکای شمالی عرضه می‌شد و از نسل ششم بود که این خودرو سرانجام به مدلی جهانی تبدیل شد. بااین‌حال، در سال ۱۹۷۱ به درخواست یک فروشندهٔ خودروی بلژیکی، ۹ دستگاه از نسل اول موستانگ به‌طور خاص برای بازار اروپا ساخته شد. این خودروها که موستانگ شلبی اروپا نام داشتند، بر اساس موستانگ مک‌وان ۱۹۷۱ در دو مدل GT350 و GT500 با پیشرانه‌های ۵.۸ لیتری و ۷ لیتری ساخته شدند و به ترتیب ۳۶۰ و ۴۰۰ اسب بخار قدرت داشتند. از این ۹ دستگاه، فقط دو نمونه کانورتیبل بودند. موستانگ شلبی اروپا به نوارهای رنگی خاص روی بدنه، اسپویلرهای جلو و عقب و سیستم تعلیق قابل تنظیم در جلو مجهز بود.

فورد موستانگ باس ۴۲۹ LID سال ۱۹۶۹

تعداد ساخت: ۱ دستگاه

باس ۴۲۹ نه‌تنها یکی از نمادین‌ترین موستانگ‌های تاریخ بلکه یکی از افسانه‌ای‌ترین ماسل کارها هم محسوب می‌شود. پیشرانهٔ ۷ لیتری V8 این مدل برای مسابقات نسکار توسعه داده شد و فوق‌العاده قدرتمند بود. بااین‌حال، این موتور وزن سنگینی داشت و هندلینگ خودرو را تضعیف می‌کرد. توزیع وزن این مدل نیز چندان خوب نبود و به همین دلیل، فورد تصمیم گرفت موتور را به عقب انتقال دهد. نسخهٔ موتور وسط این موستانگ که باس ۴۲۹ LID نام گرفت، توسط،بخش خودروهای ویژهٔ فورد و شرکت کار کرافت توسعه پیدا کرد. برای ساخت موستانگ موتور وسط، محور عقب، پیشرانه و گیربکس اتوماتیک ۱۸۰ درجه چرخانده شدند. این خودرو کاملاً کاربردی بود اما نهایتاً فورد به این نتیجه رسید که تولید آن توجیه مالی ندارد.

فورد موستانگ جوجارو سال ۲۰۰۶

تعداد ساخت: ۱ دستگاه

طراحی رتروی نسل پنجم موستانگ به بسیاری از طراحان مشهور ایده‌های جالبی داد که یکی از آن‌ها موستانگ را به خودرویی بسیار شیک‌تر و شبیه کوپه‌های اسپرت اروپایی تبدیل کرد. این کار در سال ۲۰۰۶ توسط طراح ایتالیایی، جورجتو جوجارو انجام شد. گفته می‌شود طراحی این خودرو از موستانگ مک‌وان کانسپت ۱۹۶۶ الهام گرفته است. برای زیر کاپوت هم پیشرانهٔ ۴.۶ لیتری V8 موستانگ معمولی به سوپرشارژر مجهز شد تا ۵۰۰ اسب بخار قدرت تولید کند. در داخل، درحالی‌که همان سبک کلاسیک حفظ شده بود، اما زیباتر شده و بیشتر شبیه خودروهای اسپرت خاص اروپایی به نظر می‌رسید. درهای قیچی هم تکمیل‌کنندهٔ این موستانگ جذاب بودند. این کانسپت کاملاً کاربردی بود و حتی خود جوجارو با آن رانندگی می‌کرد.