دوج دارت 1967، کوپه عضلانی ارزان‌قیمت و جمع‌وجور اما قدرتمند

نسل چهارم دوج دارت با پیشرانه‌هایی که حداکثر ۳۷۵ اسب بخار قدرت داشتند، پرفورمنس ماسل کارها را با قیمت ارزان و اندازهٔ جمع‌وجور ارائه می‌کرد.

امروزه چارجر و چلنجر تنها خودروهای عضلانی دوج هستند اما این شرکت زمانی ماسل کارهایی را در اندازه‌های مختلف تولید می‌کرد. دوج دارت هرچند در دههٔ ۲۰۱۰ در قالب یک سدان کامپکت بازگشت اما در سال ۱۹۶۷ بود که به لطف ترکیبی از پیشرانهٔ قدرتمند و اندازهٔ جمع‌وجور که نسبت قدرت به وزن عالی را فراهم می‌کرد، به‌سرعت در دنیای خودروهای عضلانی به شهرت رسید. دارت در آن زمان، خریداران جوان و تشنهٔ قدرت که خواهان پرفورمنس یک ماسل کار با قیمت خودرویی کامپکت بودند را هدف قرار داده بود.

در سال ۱۹۶۰، حدود ۸۷ درصد از کل فروش دوج فقط به دارت اختصاص داشت و در سال ۱۹۶۷ به لطف تکامل فرمول برنده یعنی ترکیب قدرت زیاد در اندازه‌ای جمع‌وجور، این محبوبیت ادامه پیدا کرد. بدین ترتیب، دارت به ماسل کار مردمی تبدیل شد و ثابت کرد که یکی از محبوب‌ترین خودروهای کرایسلر در دههٔ ۶۰ است؛ اما دارت چگونه تکامل پیدا کرد و چرا ۱۹۶۷ بهترین سال آن است؟ در ادامه خواهیم فهمید.

آغاز نام دارت

دوج دارت ابتدا در آغاز دههٔ ۶۰ به‌عنوان جایگزینی برای محصولات پلیموث در سطح پایین بازار عرضه شد. پس از یک دورهٔ رکورد اقتصادی در اواخر دههٔ ۵۰، در سال ۱۹۶۰ تولید دوج به نزدیک ۳۶۸ هزار دستگاه رسید که ۸۷ درصد آن دارت بود. در سال ۱۹۶۲، نسل دوم دارت بر اساس پلت‌فرم کاملاً جدیدی معرفی شد اما فقط یک سال به تولید رسید و در سال ۱۹۶۳ جای خود را به نسل سوم داد که با تجربهٔ اصلاحاتی تا سال ۱۹۶۶ تولید شد. نمونه موردنظر ما یعنی نسل چهارم در سال ۱۹۶۷ معرفی شد.

نسل چهارم، یک دارت کاملاً جدید

نسل چهارم دارت در سال ۱۹۶۷ در دوران اوج ماسل کارها به بازار آمد و با وجود اندازهٔ نسبتاً کوچک، به‌سرعت به یکی از مدل‌های مهم این بخش تبدیل شد. ماسل کارهای جمع‌وجوری مثل دارت جوانانی را جذب می‌کردند که خواهان سرعت بالا بدون نیاز به پرداخت مبالغ گزاف بودند. نسل چهارم دارت در طراحی بیرونی کاملاً از پیشینیان خود فاصله گرفت و با حذف نسخهٔ استیشن، حالا در نسخه‌های سدان، کوپه و کانورتیبل تولید می‌شد.

پرفورمنس

نسل چهارم دارت فقط در طراحی ارتقاء پیدا نکرد و پرفورمنس آن‌هم بهبود یافت تا به‌طور جدی وارد قلمروی ماسل کارهای جمع‌وجور شود. پیشرانهٔ استاندارد این ماشین یک نمونهٔ ۲.۸ لیتری شش سیلندر خطی مورب بود که از نسل سوم گرفته شد اما حالا به لطف کاربراتور و میل بادامک بروز شده، قدرت آن از ۱۰۱ به ۱۱۵ اسب بخار افزایش یافت. دیگر پیشرانه‌های دارت هم شامل یک ۳.۷ لیتری شش سیلندر خطی مورب و یک ۴.۵ لیتری V8 با ۱۸۰ اسب بخار قدرت بود که در سال ۱۹۶۸ با یک نمونهٔ ۵.۲ لیتری جایگزین شد. گیربکس‌ها هم سه سرعتهٔ دستی، سه سرعتهٔ اتوماتیک و چهار سرعتهٔ دستی در دارت GT بودند.

دارت GTS

بالاترین عضو خانوادهٔ نسل چهارم دارت، نسخهٔ GTS بود که در پاسخ به شورلت نوا SS به بازار آمد. دارت GTS هرچند در ظاهر تفاوتی با نسخه‌های ضعیف‌تر نداشت اما زیر کاپوت پیشرانهٔ ۶.۳ لیتری V8 را پنهان کرده بود. این موتور بلوک بزرگ با ۲۸۰ اسب بخار قدرت، قوی‌ترین پیشرانهٔ خانوادهٔ دارت ۱۹۶۷ محسوب می‌شد. دارت GTS اما علاوه بر پیشرانه، به‌صورت استاندارد به تعلیق رالی و اگزوز جریان بالا هم مجهز بود اما به دلیل اندازهٔ بزرگ موتور، فضایی برای نصب سیستم تهویه و فرمان هیدرولیک وجود نداشت. در سال ۱۹۶۸، برای دارت GTS یک پیشرانهٔ ۵.۶ لیتری با ۲۷۵ اسب بخار قدرت هم ارائه شد و قدرت موتور ۶.۳ لیتری به ۳۰۰ اسب بخار افزایش پیدا کرد. در این سال حتی به‌صورت محدود موتور ۷.۲ لیتری با ۳۷۵ اسب بخار قدرت هم برای این ماشین ارائه شد و دارت GTS را با شتاب ۵.۲ ثانیه، به یک هیولای کوچک تبدیل کرد.

سقوط دارت

در سال ۱۹۷۶، عمر نسل چهارم دارت به پایان رسید و برای چندین دهه خبری از این نام در سبد محصولات دوج نبود تا اینکه در سال ۲۰۱۳ دارت به‌عنوان جانشین دوج نئون بازگشت. حالا دارت به یک سدان کامپکت دیفرانسیل جلو تبدیل شده بود که پلت‌فرم مشترکی با کرایسلر ۲۰۰ و آلفارومئو جولیتا داشت. قوی‌ترین پیشرانهٔ این خودرو یک نمونهٔ ۲.۴ لیتری چهار سیلندر با ۱۸۴ اسب بخار قدرت بود. دارت تا سال ۲۰۱۶ تولید شد اما هرگز نتوانست راه پیشینیان افسانه‌ای دههٔ ۶۰ خود را ادامه دهد.